นางทิพย์

ชาดาถอยหนีผีสมชายที่พุ่งเข้าหาพร้อมกับร้องห้ามเสียงหลงว่าอย่าฆ่าตนเลย

“คุณปริตตาเป็นคนดี” ผีสมชายเสียงกร้าว

“ปริตตาจงใจฆ่าแสงจันทร์” ชาดาพูดพลางถอยกรูด ผีสมชายไล่ต้อนเธอไปจนสุดระเบียงห้อง คว้าคอจะบีบ เธอกลัวสุดขีดถอยหนีจนตกจากระเบียงลงไปนอนตายอยู่ที่พื้นเบื้องล่าง ผีเจ้าฟ้าทิพฉายที่นั่งกุมมือภาธรอยู่ในรถรับรู้ได้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ชักมือออกจากมือเขามาจับที่อกข้างซ้ายของตัวเองหน้าซีดปากคอสั่น

 “ไม่...ฉันไม่ได้สั่งให้ทำ”

ภาธรตกใจที่อยู่ๆเธอร้องเอะอะถามว่าเป็นอะไร ผีเจ้าฟ้าทิพฉายหันมองเขากลัวจะรู้เรื่องชาดาตายแล้ว...

ในระหว่างที่ผีสมชายยืนมองร่างไร้วิญญาณของชาดา รู้สึกปวดแสบปวดร้อนไปทั่วร่างดิ้นทุรนทุราย ครั้นมองลงไปที่ศพอีกครั้ง เห็นจิตของชาดาที่เพิ่งหลุดจากร่างชี้หน้ากล่าวหาว่าเขาเป็นฆาตกรฆ่าเธอ

“ผมไม่ได้ฆ่า คุณตกลงมาเอง”

“แกฆ่าฉัน แกฆ่าฉันทำไม” ชาดาร้องไห้ซบหน้ากับร่างตัวเอง “ฉันไปทำอะไรให้ แกฆ่าฉันทำไมไอ้วิญญาณชั่วไปลงนรกซะ” สิ้นเสียงสาปแช่ง ร่างของผีสมชายเกิดไฟลุกท่วม เขารู้ดีว่าวาระสุดท้ายกำลังจะมาถึง ได้แต่ภาวนาว่าเมื่อไหร่ที่ชดใช้กรรมหมด ขอเกิดมาเจอทินเทพกับปริตตาอีก ไฟนรกเผาผลาญวิญญาณของเขาเหลือเพียงกองขี้เถ้า...

ผีเจ้าฟ้าทิพฉายรับรู้ถึงวิญญาณที่ดับสลายของผีสมชาย ทันทีที่ภาธรจอดรถใกล้กับเรือนไทยที่หนองพราย เธอพุ่งออกจากรถ เจ็บปวดแสนสาหัสเนื่องจากสูญเสียอำนาจ

“สมชาย แกยังไปไม่ได้ แกต้องอยู่รับใช้ฉัน” พูดได้แค่นั้น ผีเจ้าฟ้าทิพฉายสิ้นเรี่ยวแรงทรุดฮวบ ภาธรเข้ามาประคองไว้ทัน จะพาเธอไปพักที่เรือนไทย เธอหวาดกลัวผี เจ้าพระยามหศักดิ์ขึ้นมาทันที

“ไม่ค่ะ ฉันอยากไปที่โคกร้าง”...

คุณหลวงไพรัชที่เพิ่งกลับถึงบ้านสีหมนตรี สังหรณ์ใจว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับภาธร สั่งให้ผการีบไปตามตัวรวิปรียามาที่นี่...

ภาธรหลงกลประคองผีเจ้าฟ้าทิพฉายมุ่งหน้าสู่โคกร้างโดยไม่รู้เลยว่ากำลังจะมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น...

ฝ่ายอรณีดึงทรงศิริเข้ามาในห้องนอนของปริตตาด้วยท่าทางร้อนใจมาก บอกให้แม่รู้ว่าปริตตาหายไปทั้งที่เรี่ยวแรงจะเดินแทบไม่มี ยามหน้าบ้านเรายืนยันว่าแกไม่ได้ออกไปไหน ทรงศิริแนะให้อรณีไปเช็กกล้องวงจรปิด เธอเช็กแล้วไม่เห็นเลยว่าปริตตาเดินไปที่รั้ว แล้วนี่ลูกหายไปได้อย่างไร ทรงศิริแดกดันสงสัยจะเหาะออกไป อรณีต้องส่งเสียงปรามแม่ตัวเองที่พูดเล่นไปเรื่อย