นางทิพย์

ผีเจ้าฟ้าทิพฉายพยายามจะหนีตามทรงศิริกับพวก แต่ถูกผีเจ้าพระยามหศักดิ์ใช้ฤทธิ์เดชขัดขวาง เธอกระเด็นกระแทกพื้นดังโครม ทรงศิริที่ยืนอยู่นอกประตูกับวิวรรณและประภาพรรณสงสัยว่าเสียงอะไร

“เสียงอะไรก็ช่างเถอะค่ะเราต้องไปก่อน บ้านนี้มีผีให้อาจารย์ท่านมาไล่ก่อน” วิวรรณว่าแล้วลากทรงศิริลงจากเรือนโดยมีประภาพรรณเร่งฝีเท้าตามมาติดๆ...

ขณะที่ทรงศิริรอดจากเงื้อมมือผีเจ้าพระยามหศักดิ์มาได้อย่างหวุดหวิด ชาลีแวะมาหาอธิการบดีเพื่อเคลียร์เรื่องปริตตาโดยไม่รู้ว่าภาธรผ่านมาเห็นพอดี ครั้นชาลีออกมาจากห้องอธิการบดี ภาธรที่รอท่าอยู่ปรี่เข้ามาถามว่าท่านมาเรื่องปริตตาใช่ไหม ท่านยิ้มสีหน้าเบิกบานพร้อมกับบอกว่าเรียบร้อยแล้ว ภาธรเดาเหตุการณ์ได้ทันที

“อำนาจควรใช้ในทางที่ถูกที่ควรไม่ข่มเหงใครนะครับ”

“ฉันกลับเรียกมันว่าบารมี ที่จริงเธอควรจะแต่งงานกับหลานฉันได้แล้ว ลูกผู้ชายต้องพูดคำไหนคำนั้น”

ภาธรขอโทษท่านด้วยที่ไม่อาจรักษาสัญญาได้ ชาลีไม่ว่าอะไรถ้าจะไม่แต่ง แต่บ้านหนองพรายเขายกให้ปริตตาแล้วท่านจะทำอะไรกับมันก็ได้ ภาธรสงสัยว่าท่านจะทำอะไรกับมัน

“ที่นั่นมันไม่เจริญหูเจริญตา ฉันจะขายมันทิ้ง” พูดจบชาลีผละจากไปทิ้งให้ภาธรยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น ครั้นตั้งสติได้เขารีบโทร.นัดปริตตากับทินเทพให้มาพบที่บ้าน เพื่อขอให้เธอไปห้ามคุณตาของเธอไม่ให้ขายบ้านที่หนองพราย ทินเทพไม่คิดว่าเธอจะห้ามอะไรใครได้เพราะบ้านนั้นไม่เคยฟังใคร

“ยังไงก็ห้ามขายบ้านหนองพราย” ภาธรกำชับจบเดินพรวดพราดออกไป ปริตตาเป็นกังวลว่าเขาจะไปที่หนองพรายรีบบอกทินเทพให้โทร.เตือนรวิปรียาที่กำลังนั่งคุยอยู่กับคุณหลวงไพรัช

ooooooo

เป็นอย่างที่ปริตตาคาดไว้ไม่มีผิด ภาธรไปที่เรือนไทยหนองพราย มองไปรอบๆเห็นประตูหน้าต่างปิดหมดทุกบานก็แปลกใจ จากนั้นเดินตรงไปที่ประตูทางเข้าเรือน

รวิปรียากำลังนั่งเบาะหลังรถที่ทินเทพขับมุ่งหน้าสู่หนองพรายโดยมีปริตตานั่งเบาะหน้าข้างคนขับ รับรู้ได้ว่าภาธรจะเข้าไปในเรือนไทย เป็นห่วงความปลอดภัยของเขาทนนิ่งเฉยต่อไปไม่ไหวหายตัววับไป ทินเทพที่กำลังขับรถมองกระจกส่องหลังไม่เห็นเธอนั่งอยู่ตกใจกระแทกเบรกอย่างแรง ปริตตาถึงกับหน้าคะมำ

“คุณรวิปรียา...หายไปไหน” ทินเทพเหลียวมองไปด้านหลังหน้าตาเลิ่กลั่ก ปริตตารู้แต่ไม่กล้าพูดอะไร...