นางทิพย์

ผีเจ้าฟ้าทิพฉายในร่างปริตตาร้องโอ๊ยลั่นเพราะเจ็บแน่นอกเหมือนถูกผีเจ้าพระยามหศักดิ์เหยียบอกไปด้วย ภาธรที่ประคองเธออยู่เห็นแหวนพญานาคที่เธอห้อยคอไว้หลุดออกมาจากคอเสื้อถึงกับหยุดกึก

“แหวนวงนี้ผมเอาไปคืนที่หนองพรายแล้ว ทำไมถึงมาอยู่กับคุณ” ภาธรมองผีเจ้าฟ้าทิพฉายที่พยายามกำแหวนไว้ไม่ให้เขาเห็นอีก...

ฝ่ายผีเจ้าพระยามหศักดิ์ยกเท้าขึ้นจากยอดอกชาลีทำให้ทรงศิริสามารถดึงตัวเขาลุกขึ้นได้ ชาลีกระเสือกกระสนคลานหนีไปแอบหลังเมีย ผีเจ้าพระยามหศักดิ์ชี้หน้าเขา

“อ้ายอีหน้าไหนไม่ว่าหญิงชาย ถ้ายังไม่หยุดความโลภไม่หยุดสร้างบาป ต่อไปพวกมึงจะไม่ได้ผุดได้เกิด” พูดจบผีเจ้าพระยามหศักดิ์หายวับไป ชาลีซึ่งเห็นผีเพียงคนเดียวถึงกับขวัญหนีดีฝ่อ ร้องลั่นว่ามันจะฆ่าตน วิ่งหนีลงเรือนอย่างไม่คิดชีวิต ประภาพรรณพลอยตื่นตระหนกไปด้วย โพล่งออกมาว่าที่นี่มีผี แล้ววิ่งหนีไปอีกคน

“ผีบ้าบอที่ไหน ผีไม่มีในโลกหรอก” สิ้นเสียงทรงศิริ ลมพัดกระโชกเข้ามาปะทะเธอเซราวกับมีมือที่มองไม่เห็นผลักออกนอกเรือน จากนั้นประตูหน้าต่างทุกบานพากันปิดปังเสียงดังสนั่น แม้ปากจะว่าผีไม่มีจริง แต่ขาเจ้ากรรมไม่ยอมฟัง เผ่นแน่บตามไปติดๆ ผีเจ้าพระยามหศักดิ์มองตามด้วยสายตาชิงชัง...

ภาธรเห็นผีเจ้าฟ้าทิพฉายพยายามถดหนีตามไปคาดคั้นว่าแหวนวงนี้มาอยู่กับเธอได้อย่างไร เธอหนีได้ไม่กี่ก้าวก็หมดแรงล้มลงอีกครั้ง เขาพุ่งไปรับตัวไว้ทัน ทั้งคู่ล้มลงไปกับพื้นด้วยกันโดยร่างของเธอทับอยู่บนตัวเขา เธอโอบแขนรอบคอเขาตัวสั่นเหมือนร่างจะแตกสลาย ขอร้องให้เขาพาไปหนองพราย

จังหวะนั้นทินเทพเดินนำรวิปรียาเข้ามาเห็นทั้งคู่กอดกันถึงกับฟิวส์ขาดกระชากภาธรขึ้นมาต่อยกระเด็น ผีเจ้าฟ้าทิพฉายตาวาวด้วยความโกรธที่เห็นชายคนรักถูกทำร้ายขยับจะเล่นงานทินเทพ รวิปรียาเห็นท่าไม่ดีรีบยกแหวนแก้วสุริยกานต์ขึ้นบัง พลังจากแหวนกระแทกผีเจ้าฟ้าทิพฉายในร่างปริตตากลิ้งไปกับพื้น ภาธรตกใจที่เห็นเธอถูกทำร้ายเข้าไปกอดแนบอก หันมองรวิปรียาสีหน้าไม่พอใจ “คุณจะฆ่าทิพฉาย”

ทินเทพหึงจนหูอื้อไม่ได้ยินที่ภาธรพูด ต่อว่าเขายกใหญ่ทำแบบนี้กับตนได้อย่างไร ทั้งที่รู้ว่าตนรักน้องหนู ภาธรขอร้องให้หลานชายมีสติหน่อย ทินเทพโวยจะมีสติได้อย่างไรในเมื่อเห็นเขากอดคนรักของตนเองแบบนั้น