นางทิพย์
ตอนที่ 13
“ทำไมล่ะ หรือว่าอาภาธรรักทิพฉาย” ทินเทพถามอย่างไม่อ้อมค้อมทำเอาภาธรอึ้ง
“ไม่จริงใช่ไหมคะ อาภาธรจะรักเจ้าฟ้าทิพฉายได้อย่างไร เธอทำร้ายพวกเรา”
“ผมแค่สงสารทิพฉาย เธอน่าสงสารมาก”
ทินเทพโวยวายความสงสารของภาธรจะทำให้น้องหนูของตนลำบากอีกรอบ ปริตตาขอร้องภาธรหาทางอื่นพิสูจน์จะดีกว่าอย่าให้ผู้หญิงคนนั้นกลับมาอีกเลย...
ฝ่ายผีเจ้าฟ้าทิพฉายยังไม่ละความพยายามจะหนีไปจากที่กักขัง รวบรวมจิตเพ่งไปที่หน้าต่างทำให้รอยแยกของมันกว้างขึ้น แสงสว่างลอดเข้ามามากขึ้น เธอยิ้มออกมาอย่างมีความหวัง พุ่งไปผลักตรงรอยแตกที่หน้าต่างสุดแรง หน้าต่างเปิดผลัวะ แสงอาทิตย์สาดใส่ เธอปวดแสบปวดร้อนไปทั้งร่าง ถอยหลบแทบไม่ทัน
“แสงอาทิตย์ แสงแก้วสุริยกานต์” ผีเจ้าฟ้าทิพฉายสีหน้าหวาดกลัวสุดๆ ผีเจ้าพระยามหศักดิ์ปรากฏตัวขึ้น
“แสงอาทิตย์จะแผดเผา ถ้าท่านยังฝืนไม่ยอมรับผิด”
“ไม่ ข้าไม่ได้ทำผิด ข้าทำเพื่อความรักของข้า ใครก็ลงโทษข้าไม่ได้” เธอคร่ำครวญอย่างน่าสงสาร
ooooooo
ปริตตา ทินเทพกับรวิปรียาและภาธรยังคงนั่งคุยกันอยู่ในร้านขายของเก่า ปริตตาเล่าให้ฟังว่าพ่อของเธอจะหาทนายเก่งๆมาช่วยสะสางเรื่องคดี แต่คุณตาจะใช้อำนาจของท่านซึ่งเธอกับแม่ของเธอไม่เห็นด้วย
“ที่จริงเรื่องมันเกิดนานแล้ว กล้อง CCTV ในมหาวิทยาลัยก็คงลบไปหมดแล้ว ไม่มีใครถ่ายคลิป ทุกอย่างก็เป็นแค่คำพูดของอาจารย์ชาดาที่ตายไปแล้ว ผมว่าน้องหนูยังมีทางพิสูจน์ตัวเองได้”
รวิปรียายืนกรานจะใช้อะไรพิสูจน์ก็ได้แต่ต้องไม่พาผีเจ้าฟ้าทิพฉายกลับมา ทินเทพเห็นด้วย ดักคอภาธรอย่าได้คิดเอาผู้หญิงคนนั้นกลับมาเด็ดขาด ภาธรได้แต่นั่งนิ่งไม่ตอบโต้...
ทั้งทรงศิริและชาลีคิดแค่ว่าเงินเท่านั้นคือทางออกของทุกอย่างทั้งเรื่องคดีของปริตตาและเรื่องที่ทรงศิริถูกกล่าวว่ายักยอกเงินของสมาคมโดยจะใช้เงินปิดปากทุกคนที่เกี่ยวข้องกลับดำให้เป็นขาว ทรงศิริห้ามเขาใช้เงินที่ได้จากพวกฝรั่งหน้าโง่ให้สร้างโรงงานขยะเด็ดขาด
“ฉันจะเอาไปซื้อคฤหาสน์ที่เมืองนอก ถ้าเราต้องหนีเราก็ต้องหนีไปแบบสบายๆจะหนีแบบคนมีคดีสิ้นไร้ไม้ตอกอยู่อย่างอดๆอยากๆ ฉันไม่เอาด้วยหรอก”
ชาลีนึกถึงบ้านเรือนไทยที่หนองพรายขึ้นมาได้ คิดจะขายมันเอาเงินมาจัดการทุกอย่าง...
ความคิดเรื่องขายบ้านเรือนไทยของชาลีกับทรงศิริ ผีเจ้าพระยามหศักดิ์รับรู้ได้ทางกระแสจิต ตาวาวขึ้นมาอย่างขุ่นเคือง เคยเตือนมันแล้วให้เลิกโลภมาก
ผีเจ้าฟ้าทิพฉายอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาพูดถึงใคร
