นางทิพย์

ปริตตาเล่าเรื่องที่ตัวเองถูกผีเจ้าฟ้าทิพฉายสิงร่างให้แม่ฟัง นั่นเป็นสาเหตุที่ท่านเห็นเธอทำอะไรที่แปลกไปจากเธอคนเดิม อรณีตระหนักว่านี่เป็นเรื่องเหลือเชื่อแต่พอนึกถึงตอนที่ลูกเกิด จำได้ว่าท่านเคยเห็นรวิปรียา ผู้หญิงที่มากับภาธร ปริตตาเล่าเพิ่มเติมว่ารวิปรียาคือคนที่ช่วยเธอมาตลอด

“ยายหนู อย่าพูดเรื่องนี้กับใครทั้งนั้นนะ มันพิสูจน์ไม่ได้ คนอื่นที่เขาไม่เข้าใจเขาจะคิดว่าเราประสาท”

“พิสูจน์ไม่ได้ด้วยวิทยาศาสตร์แต่มันพิสูจน์ได้ด้วยชีวิตหนูแล้วนี่คะแม่”

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ตอนนี้บ้านเรามีเรื่องวุ่นวายมาก แม่ไม่อยากให้เรื่องรบกวนใจคุณตาอีก ก่อนที่เราจะแยกบ้านออกไป” คำพูดของอรณีทำเอาปริตตาตกใจนี่เราจะย้ายออกจากที่นี่หรือ อรณีพยักหน้ารับคำ สารัชกำลังเตรียมทุกอย่างแต่เรื่องนี้จะต้องเป็นความลับ ที่ท่านทำแบบนี้เพราะไม่อยากให้ลูกถูกคุณหญิงยายบังคับให้ทำสิ่งผิดๆ ปริตตารับปากจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ...

ทางด้านทรงศิริไม่สนใจเรื่องผีเท่าใดนัก สนแค่ว่าบ้านเรือนไทยหลังนั้นจะทำเงินให้ตัวเองได้เท่าไหร่...

ทินเทพแวะมาหาปริตตาที่บ้าน ทีแรกเขายังไม่แน่ใจนักว่าเธอจะใช่น้องหนูคนเดิมของตัวเองหรือเปล่า แต่พอเห็นเธอสวมสร้อยข้อมือรูปดอกกุหลาบที่เขาซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด เขารู้ทันทีว่าน้องหนูของเขากลับมาแล้ว คว้ามือเธอมากุมไว้

“อย่าทิ้งพี่ไปไหนอีกนะครับ”

ooooooo

ภาธรยังทำใจไม่ได้ที่เห็นผีเจ้าฟ้าทิพฉายหายไปต่อหน้าต่อตาตอนอยู่ด้วยกันที่โคกร้าง เอาแต่นั่งเศร้าใจลอย ทัดโผล่หน้าดูเจ้านายแวบหนึ่งแล้วหลบออกมาคุยโทรศัพท์กับคุณหลวงไพรัช

“ตั้งแต่กลับมา คุณภาธรก็ไม่พูดไม่จาไม่กินไม่นอนเลยครับคุณหลวง”

“แกคอยเฝ้าไว้ดีๆนะทัด อย่าให้คุณภาธรไปหนองพรายอีก” สั่งเสร็จคุณหลวงวางสาย ผกาเห็นสีหน้าท่านเป็นกังวล ชวนไปเยี่ยมภาธรเพื่อความสบายใจ ท่านยังไม่อยากไปตอนนี้ ลูกคงอยากคิดถึงเจ้าฟ้าทิพฉายตามลำพัง ผกาอดสงสัยไม่ได้ว่าภาธรจะอยู่กับเรา ทุกอย่างจะเหมือนเดิมใช่ไหม

“ไม่มีอะไรเหมือนเดิมหรอกคุณผกา ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปเป็นอนิจจัง เราแค่ต้องมีสติรู้ว่าอะไรกำลังเกิดขึ้น ครั้งนี้โชคดีที่ผมได้ลูกชายกลับมา ไม่ต้องเสียเขาไปเพราะคำสัญญาจากอดีต แต่วันหนึ่ง ที่สุดแล้วเขาเลือกจะไปไม่ว่ากับใคร ผู้หญิงคนไหน ผมก็คงฝืนไม่ได้อีก”

มีเสียงร้องเรียกคุณตาคุณยายดังขึ้นด้านหลัง ทั้งสองคนหันมองตามเสียงเห็นปริตตาวิ่งเข้ามาทรุดตัวลงกราบที่ตักคุณหลวงกับผกา พร่ำบอกว่าคิดถึงท่านทั้งสองคนมาก ร้องไห้อยากกลับมาที่นี่ทุกวัน ผกาเองก็คิดถึงเธอเช่นกัน คิดถึงเธอคนที่อยู่ตรงหน้าตนคนนี้ไม่ใช่คนที่แล้ว