นางทิพย์

ฝ่ายรวิปรียาเดินหนีมาได้ไม่เท่าไหร่ภาธรตามมาทัน เธอไม่อยากให้เขาเข้าใกล้กลัวใจอ่อน ใช้พลังทำให้เกิดลมพัดแรง เขาต้องยกมือขึ้นบัง ครั้นลมสงบเขาเอามือลง รวิปรียาหายไปจากตรงนั้นแล้ว ทินเทพที่ตามมาด้านหลังกับปริตตาอดสงสัยไม่ได้ทำไมอยู่ๆรวิปรียาหายตัวไปอีกแล้ว ตกลงเป็นนักมายากลหรือเป็นผีกันแน่

“พี่ทิน หยุดโวยวาย” คำสั่งของปริตตาเหมือนคำประกาศิต ทินเทพสงบปากทันที...

รวิปรียาหายตัวไปโผล่ที่เรือนไทย พอมือแตะที่ประตูทางเข้า แสงออร่าจากตัวลอดเข้าไปตามรอยแตกของผนัง ผีเจ้าฟ้าทิพฉายถดตัวหนีเพราะปวดแสบปวดร้อนจากโดนแสง ร้องหาออกญาพิชิตแสนพลให้ช่วยตนด้วย รวิปรียาได้ยินเสียงร้องรู้ทันทีว่าเธอยังอยู่ที่นี่ เปิดประตูผลัวะเข้าไป ออร่าจากรวิปรียาทำให้ผีร้ายถอยร่นจนติดฝาบ้าน ต่อว่าว่าที่มาที่นี่จะมาเยาะเย้ยที่แย่งภาธรของเธอไปได้ใช่ไหม รวิปรียาส่ายหน้า

“เราก็กำลังจะกลับยามาเหมือนกัน เราจะไม่ได้เจอกันอีก ท่านจะต้องชดใช้กรรมอีกนานแสนนาน”

“แล้วข้า...จะได้เจอออกญาอีกไหม” ผีเจ้าฟ้าทิพฉายมองรวิปรียาด้วยน้ำตานองหน้า

“ทุกอย่างขึ้นอยู่กับกรรม กรรมคือสิ่งที่ท่านคิดสิ่งที่ท่านทำ กรรมดีอาจจะทำให้ท่านสมหวังกับภาธร ชาติใดชาติหนึ่งต่อจากนี้ สำหรับกิเลสที่เรียกว่ารัก ถ้าเราดับได้เราก็จะไม่เจ็บปวดเพราะรักอีก” รวิปรียา

สั่งสอนคนอื่นแต่ตัวเองเจ็บน้ำตาซึมไปด้วย ขณะที่ผีเจ้าฟ้าทิพฉายเอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายจะเป็นจะตาย

ooooooo