นางทิพย์

บนเรือนไทย ผีเจ้าฟ้าทิพฉายที่นอนเหยียดยาวหมดเรี่ยวแรงกับพื้นเห็นภาธรเปิดประตูเข้ามา ดีใจมากร้องเรียกเขาว่าเธออยู่ตรงนี้ แต่เขาไม่เห็นและไม่ได้ยิน เธอรวบรวมกำลังจะลุกไปหา รวิปรียาตามเข้ามาเสียก่อน แสงออร่าจากตัวผู้มาใหม่เปล่งประกายจ้าจนผีเจ้าฟ้าทิพฉายต้องคลานไปหลบด้วยความหวาดกลัว เขาหันไปเห็นรวิปรียานิ่วหน้าแปลกใจมาได้อย่างไร...

ด้านทินเทพยังงงไม่หาย รวิปรียาหายไปจากรถได้อย่างไรเดินหาทั่วรถก็ไม่เจอ ปริตตาเกรงจะไม่ทันกาลเร่งให้เขาขับรถต่อไป ป่านนี้รวิปรียาไปถึงบ้านหนอง-พรายแล้ว เขายิ่งงุนงงไปกันใหญ่รวิปรียาจะไปถึงเรือนไทยได้อย่างไรในเมื่อเรายังอยู่ตรงนี้ หรือเธอหายตัวได้ ปริตตารำคาญที่เขาถามเยอะรีบดันตัวขึ้นรถ...

รวิปรียากวาดตามองบนเรือนไทยไปทั่วๆไม่ยอมตอบอะไร ภาธรจึงต้องถามซ้ำว่ามาที่นี่ได้อย่างไร มาทำไมและมากับใคร เธอไม่รู้จะตอบคำถามเขาอย่างไรแกล้งอารมณ์เสียใส่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาที่นี่อีก

เขาไม่วายยียวนทำไมจะมาไม่ได้ที่นี่เป็นบ้านของเขา

“คุณไม่ห่วงตัวเองก็ห่วงคนที่รักคุณบ้างเถอะ”

รวิปรียาเผลอพูดไปด้วยอารมณ์ พอรู้สึกตัวก็เขินจัดยืนอยู่ตรงนั้นไม่ไหวหันหลังวิ่งหนี ภาธรรีบวิ่งตาม

ผีเจ้าฟ้าทิพฉายตกใจที่เห็นเขาลงเรือนไปร้องเรียกให้กลับมาก่อนแต่เขาไม่ได้ยิน ขยับจะตามแต่ผีเจ้าพระยามหศักดิ์มาขวางไว้อีก คราวนี้บันดาลให้ประตูหนีบมือเธอที่พยายามหนีถึงกับร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ได้แต่มองภาธรที่วิ่งตามรวิปรียาไปอย่างเจ็บปวดใจ...

ภาธรวิ่งตามรวิปรียาทันที่โคกร้าง ถามว่าที่พูดเมื่อครู่นี้หมายถึงใคร คนที่รักเขาใช่เธอหรือเปล่า เธออายไม่กล้าตอบแต่งเรื่องว่าหมายถึงคุณตา คุณผกากับทินเทพและปริตตา

“คุณล่ะ คุณรักผมด้วยหรือเปล่า” ไม่พูดเปล่าภาธรขยับเข้าไปจนประชิดตัวรวิปรียา

“คุณถามฉันทั้งๆที่คุณมาที่นี่ มาหาผู้หญิงอีกคน ...ใครกันแน่ที่อยู่ในใจคุณ” รวิปรียาตัดพ้อ ภาธรยังไม่ทันจะบอกความในใจที่มีต่อเธอ ปริตตากับทินเทพตามมาสมทบเสียก่อน ทินเทพแปลกใจที่เห็นรวิปรียาถึงกับร้องเอะอะว่ามาถึงที่นี่ก่อนเราสองคนได้อย่างไร เธอหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามด้วยการเดินหนีไปหน้าตาเฉย ภาธรยังคุยกับเธอไม่เสร็จรีบเดินตาม ทินเทพขยับจะตามไปด้วย ปริตตาดึงแขนไว้

“พี่ทิน อย่าเพิ่ง...ให้เขาสองคนคุยกันก่อน”

ทินเทพเห็นสายตาดุของปริตตาก็ไม่กล้าหือ ได้แต่มองตามรวิปรียากับภาธรตาปริบๆ...