นางทิพย์

“สองผัวเมียนั่น ความโลภไม่รู้จักพอจะฆ่าตัวมันทั้งคู่ ข้าเตือนมันแล้ว หยุดโกงกินบ้านเมืองซะ”

ผีเจ้าฟ้าทิพฉายนึกออกทันทีว่าเป็นชาลีกับทรงศิริ ขอร้องผีเจ้าพระยามหศักดิ์อย่าฆ่าพวกนั้น ทั้งคู่เป็นครอบครัวของเธอในชาตินี้ อย่าเอาทุกคนไปจากชีวิตเธออีกเลย เขาไม่รับปากอะไร หายตัววับไป...

ด้านภาธรยังคงอาลัยอาวรณ์ผีเจ้าฟ้าทิพฉายแม้จะไม่ได้ตัวกลับมาขอแค่ให้ได้บอกลาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะจากกันก็ยังดี

ooooooo

ด้วยความโลภ ทรงศิริพาประภาพรรณกับวิวรรณมาที่บ้านเรือนไทยแต่เช้าเพื่อมาขนข้าวของเก่าแก่ที่อยู่ในบ้านไปขาย ก่อนที่คนซื้อบ้านจะมาดูสถานที่ ผีเจ้าฟ้าทิพฉายที่ซบหน้ากับเข่าตัวเองอยู่ที่มุมมืดของบ้าน เห็นแสงสว่างสาดเข้ามาเงยหน้าขึ้นมอง พบว่าทรงศิริเดินนำประภาพรรณกับวิวรรณเข้ามา

ผีเจ้าฟ้าทิพฉายเห็นประตูเปิด จัดแจงจะพุ่งออกไปแต่ผีเจ้าพระยามหศักดิ์มาขวางทางไว้ ทรงศิริหันไปเห็นแจกันโบราณตั้งอยู่ที่มุมหนึ่งของบ้านสั่งให้

ประภาพรรณไปหยิบมาตนจะเอาไปขาย ผีเจ้าพระยามหศักดิ์ไม่พอใจจะเข้าไปบีบคอคนงก ผีเจ้าฟ้าทิพฉายรวบรวมเรี่ยวแรงเท่าที่มีพุ่งไปดักหน้า เขาไม่พอใจผลักเธอกระเด็นไปชนเก้าอี้ล้ม วิวรรณและประภาพรรณเห็นเก้าอี้ล้มเองก็เริ่มกลัวมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

“ใคร...ใครผลักเก้าอี้” วิวรรณหน้าเสีย ทรงศิริรำคาญเอ็ดเสียงลั่น

“มันจะพัง นั่นขามันก็หัก จะล้มลงมาเองไม่ได้หรือไง ไปโน่น...แจกันหยิบมา”

สองสาวกลัวผีเป็นทุนเดิมพากันเกี่ยงไม่ยอมไปหยิบ ทรงศิริตวาดแว้ดให้รีบไปทำตามคำสั่ง ผีเจ้าพระยามหศักดิ์หมายหัวทรงศิริไว้แล้วพุ่งเข้าหาอีกครั้งหวังจะบีบคอให้ตายคามือ ผีเจ้าฟ้าทิพฉายยอมให้เขาทำอย่างนั้นไม่ได้คว้าขาเขาไว้ขอร้องอย่าทำอะไรครอบครัวของตน เขาโมโหใช้พลังบันดาลให้ลมพัดกระโชกเข้ามา ประตูบ้านปิดปัง สามสาวต่างวัยพากันสะดุ้งโหยง วิวรรณเห็นท่าไม่ดีชวนทรงศิริกลับ แต่ท่านไม่ยอมขยับ

การยื้อยุดกันของผีสองตนทำให้เกิดพายุพัดทั้งประตูและหน้าต่างปิดเปิดปึงปัง วิวรรณทนอยู่ต่อไปไม่ไหว กระชากแขนทรงศิริวิ่งหนี

“ไปค่ะ ไปก่อน อยู่ไม่ได้แล้ว แจกันมาเอาวันหลังวันนี้เอาชีวิตรอดก่อนค่ะคุณหญิง”

ทรงศิริถูกวิวรรณกับประภาพรรณดึงไปที่ประตู ผีเจ้าพระยามหศักดิ์ตามมาจะเอาเรื่องให้ได้ ผีเจ้าฟ้าทิพฉายยึดขาเขาไว้สุดกำลัง วิวรรณเล็งตอนลมพัดประตูเปิดช่วยกันกับประภาพรรณลากตัวทรงศิริวิ่งออกไป ทันทีที่สามสาวต่างวัยไปพ้นประตูมันปิดดังปัง ลมพายุพลอยสงบไปด้วย...