นางทิพย์

“แกก็อย่าเพิ่งมาคาดคั้นอะไรกับฉันนักได้ไหม พ่อแกทำหัวฉันจะแตกเรื่องไอ้ผีบ้าที่บ้านเก่าไปคนนึงแล้ว”

“แม่คะ อรก็ไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้ แต่เป็นไปได้ไหมคะ ปริตตาอาจจะโดนผีเข้า”...

คุณหลวงไพรัชทนนิ่งเฉยไม่ไหว ระหว่างรอการมาถึงของรวิปรียา เดินไปหาทินเทพที่นั่งหน้าเศร้าอยู่ที่ศาลาริมน้ำ สั่งให้เขาลุกขึ้นถ้าอยากช่วยปริตตา ทินเทพเงยหน้ามองคุณหลวงสีหน้าไม่ยินดียินร้าย ผกาทนไม่ไหวสั่งให้เขาทำตามที่คุณปู่สั่ง

“คุณปู่จะให้ผมไปสู้กับอาภาธรเหรอครับ ผมจะสู้อะไรอาได้”

“ลุกขึ้นทิน แกเป็นหลานหลวงไพรัชพิจารณ์แกต้องลุกขึ้นมาเพื่อช่วยปริตตา นี่ไม่ใช่เวลามานั่งเสียใจไร้สติ ลุกขึ้นมา” คุณหลวงตวาดลั่น ทินเทพตกใจลุกพรวด “คนที่ปู่จะให้แกไปสู้ไม่ใช่ภาธร”

ooooooo

เมื่อภาธรพามาถึงโคกร้างผีเจ้าฟ้าทิพฉายยิ้มอย่างมีความสุขบอกกับเขาว่าอยากหยุดเวลาไว้ที่นี่แค่ตรงนี้ เวลาที่เป็นความสุข เวลาที่เธอเฝ้ารอ

“ผมเคยรักคุณมาก”

“คุณให้สัตย์สัญญากับฉันด้วยหัวใจรักของคุณ” ผีเจ้าฟ้าทิพฉายยิ้มอ่อนโยนสะกดใจภาธรให้มองเธออย่างมีความสุขไปด้วย...

ในเวลาไล่เลี่ยกัน ทรงศิริเริ่มตระหนักว่าการหายตัวไปของหลานสาวอาจเกี่ยวข้องกับบางอย่างที่ลี้ลับ สั่งให้วิวรรณพาไปหาเกจิอาจารย์ที่ให้ยันต์กันผีมา...

ทันทีที่รวิปรียามาถึงบ้านสีหมนตรี คุณหลวงไพรัชขอให้รีบไปหนองพรายกับทินเทพเพื่อช่วยปริตตาและภาธร เธอมองงงๆต้องไปช่วยภาธรทำไมในเมื่อเขาเพิ่งพาผีเจ้าฟ้าทิพฉายไปที่นั่น ตอนนี้เธออ่อนแรงมาก วิญญาณกำลังจะแตกสลายก็เลยขอเวลาอยู่กับเขาเป็นครั้งสุดท้าย

“ทิพฉายจะไม่ไปถ้าเขาไม่ได้ภาธรไปด้วย”

“แต่ทิพฉายบอกหนูว่า...”

“รวิปรียาหนูคงยังไม่รู้ น้ำตาของผู้หญิงเอาชนะได้ทุกอย่าง”

หญิงสาวถึงบางอ้อทันทีที่แท้ผีเจ้าฟ้าทิพฉายเล่นละครตบตาเธอนี่เอง คุณหลวงเร่งให้เธอกับทินเทพไปหนองพรายให้เร็วที่สุดช่วยปริตตากับภาธรกลับมาให้ได้ รวิปรียากับทินเทพไม่รอช้าวิ่งปรู๊ดออกไปเลย ผกาตัดพ้อผู้เป็นสามีว่าเรื่องครั้งนี้ถึงขนาดคอขาดบาดตาย แล้วทำไมถึงไม่บอกกันบ้าง

“เรื่องนี้มันยากที่จะเชื่อแต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว เรื่องของนางฟ้า มนุษย์แล้วก็มีวิญญาณรักที่ผูกพันกันไม่มีวันจบสิ้น” ว่าแล้วคุณหลวงถอนใจหนักใจ...