คุณหนูเรือนเล็ก

ในเวลาต่อมาเทวัตอุ้มดาญ่าที่หลับสนิทเข้าไปวางบนเตียงในห้องนอนใหญ่ของเรือนเล็ก ดึงผ้ามาห่มให้อย่างเบามือ นั่งมองเธอด้วยหัวใจหดหู่ นี่ถ้าคนที่พ่อของเขาลงมือทำร้ายวันนี้ไม่ใช่ฝนแต่เป็นเธอ เขาคงใจขาดแน่ แล้วลุกขึ้นจะออกจากห้อง ต้องตกใจที่เจอคุณหนูเรือนเล็กที่ตอนนี้เป็นเพียงร่างโปร่งแสงยืนขวางอยู่ ใบหน้าเห่อแดงเหมือนโดนน้ำร้อนลวก เขาหันกลับไปจะปลุกดาญ่าแต่คุณหนูห้ามไว้ คนที่แกอยากคุยคือเขาไม่ใช่เธอ

“ดูแลดาญ่าให้ดีๆนะ อย่าไว้ใจใคร พ่อกับแม่ของดาญ่าเคยพลาดมาแล้วครั้งนึง อย่าให้ดาญ่าต้องมาพลาดท่าคนเลวอีกคน” อยู่ๆร่างคุณหนูหายวับไป ก่อนจะปรากฏขึ้นอีกครั้งแต่ไม่เต็มทั้งตัวเหมือนสัญญาณภาพติดๆดับๆ เทวัตหน้าตาตื่นแต่พยายามควบคุมสติเอาไว้

“เวลานี้เค้าทำอะไรไม่ได้เลย เค้าต้องนั่งสมาธิเข้าฌานรักษาแผลอีกนาน ผู้ชายคนนั้นโหดร้ายยิ่งกว่ายักษ์มาร น้ำที่สาดใส่เค้าไม่ใช่น้ำมนต์ แต่มันเป็นน้ำที่ได้จากพิธีบริกรรมคาถาชั่วร้าย”

“คุณหนู ผมขอโทษแทนพ่อบุญธรรมผมด้วย คุณหนูจะให้ผมช่วยยังไงบอกผมมาเลยนะครับ”

“ไม่มีใครช่วยเค้าได้หรอก นอกจากตัวเค้าเอง แล้วก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลารักษาอีกนานแค่ไหน เค้าเองก็บอกไม่ได้” ร่างคุณหนูหายไปอีกครั้ง คราวนี้มีแต่เสียงพูดที่ดังมาจากที่ไกลๆ “เค้าต้องไปแล้ว ระวังตัวนะ ฝากดูแลดาญ่าแทนเค้าด้วย” พูดได้แค่นั้นเสียงคุณหนูก็เงียบไป เทวัตมองดาญ่าที่หลับสนิทด้วยความเป็นห่วง ตั้งใจมั่นจะไปคุยกับเหิมให้เลิกยุ่งกับเธอ...

กว่ารังสรรค์จะออกจากผับก็ใกล้เวลาปิดเต็มที รถลูกค้าบนลานจอดเหลือบางตา เขาเดินกรึ่มมาไขกุญแจรถ มีขี้ยาสองคนที่สะกดรอยตามเงื้อไม้ฟาด เป็นจังหวะที่เขาก้มเก็บกุญแจที่ทำหล่นพอดีทำให้ไม้พลาดเป้าเฉียดไหล่เขาเส้นยาแดงผ่าแปด รังสรรค์หายเมาทันที

“เฮ้ย อะไรวะ มาตีกูทำไม พวกมึงเป็นใคร” รังสรรค์ถอยกรูดไปตั้งหลัก โดยไม่รู้เลยว่าวัชรีจ้างขี้ยาที่นั่งพี้ยาอยู่แถวผับเป็นประจำให้จัดการกับเขา มีค่าจ้างตอบแทนถึงหนึ่งหมื่นบาท ขี้ยาไม่พูดพล่าม ไล่เอาไม้ฟาดเขาอีก รังสรรค์ใช้ลีลาแม่ไม้มวยไทยต่อสู้กับพวกมัน แต่สู้ได้ไม่เท่าไหร่ก็พลาดท่าถูกอัดลงไปกอง

อีกมุมหนึ่งไม่ห่างนัก วัชรีนั่งมองมาจากในรถเห็นหลานเคยรักถูกทำร้ายก็ยิ้มสะใจ

“ถ้าแกตายไปซะได้ก็ดี ความลับของฉันจะได้ตายไปกับแกด้วย”