คุณหนูเรือนเล็ก

อารยะไม่ยอมแพ้ปีนรั้วตาม เนตรสุดาไขประตูหน้าบ้านยังไม่ทันเข้าข้างใน อารยะชิงแทรกตัวเข้าไปก่อน เดินไปนั่งโซฟาหน้าตาเฉย เธอตามมาดึงแขนเขาให้ลุกขึ้น แต่เขาดึงกลับทำให้เธอเซเสียหลักเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนเขา อารยะขอโทษด้วยที่แกล้งไล่เธอเมื่อครู่ แล้วขโมยจุ๊บแก้มเธอหนึ่งฟอด เนตรสุดาโวยลั่นทำแบบนี้ไม่ถูกต้อง เขาลอยหน้าถามไม่ถูกต้องอย่างไร

“คุณหอมแก้มข้างเดียว อีกข้างมันจะน้อยใจเอานะ”

“ได้เลยครับ เดี๋ยวจัดให้อีกข้างเท่าเทียมกัน” อารยะยื่นหน้าจะหอมแก้มอีกข้าง เนตรสุดากลับลุกหนี อ้างหิวข้าวจะไปทำกับข้าวกิน แล้วเดินหนีเข้าครัวโดยมีอารยะตามเข้าไปช่วยเป็นลูกมือให้ จากนั้นไม่นานกับข้าวหอมกรุ่น หน้าตาน่ากิน ทยอยมาวางบนโต๊ะอาหาร อารยะกับเนตรสุดากินข้าวกันไปนั่งจีบกันไปอย่างมีความสุข

ooooooo

ดาญ่ามาใส่บาตรให้พ่อกับแม่ที่สวนสาธารณะริมน้ำ ใส่เสร็จเธอไปนั่งกรวดน้ำที่โคนต้นไม้ พนมมือไหว้อธิษฐานให้พ่อกับแม่ช่วยเป็นกำลังใจให้เธอหาหลักฐานให้ครบทุกอย่างก่อนจะถึงวันเปิดพินัยกรรม

“เพราะถ้าดาญ่าพลาดพวกฆาตกรก็จะลอยนวลและดาญ่าก็อาจจะถูกพวกมันกำจัดไปอีกคน”

พลันมีเสียงมือถือของเธอดังขึ้น รังสรรค์โทร.มาถามว่าอยู่ไหน คิดถึงมากอยากเจอ อยู่เรือนเล็กหรือเปล่าจะไปหาเดี๋ยวนี้ ดาญ่าไม่พอใจที่เขามีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของแม่ก็เลยบอกปัดว่าไม่ได้อยู่บ้าน ออกมา

ใส่บาตรให้พ่อกับแม่ เขาตื๊อจะมาเจอเธอให้ได้ เธอก็เลยยอมบอกที่อยู่ให้ รังสรรค์ดีใจมากรีบออกจากออฟฟิศ

ไม่ห่างกันนัก เหิมแอบได้ยินทุกอย่างมองตามสีหน้าโกรธแค้นที่เขาดื้อด้านจะคบหากับดาญ่าต่อ รีบโทร.หามือปืน

“พวกแกอยู่ที่ไหน อยากมีเงินใช่ไหม ฉันมีงานให้ทำ”...

ไม่นานนักรังสรรค์มาพบกับดาญ่าที่สวนสาธารณะ โดยมีดอกไม้ช่อสวยติดมือมาด้วย แม้จะเคืองเขาเรื่องการตายของแม่ แต่เธอก็ฝืนรับช่อดอกไม้ไว้ แล้วขอเอามันไปเก็บไว้ในรถก่อนไม่อยากเดินเล่นโดยมีช่อดอกไม้ในมือ รังสรรค์รีบเดินตามอาสาจะเป็นบอดี้การ์ดให้ ทั้งคู่ไม่ทันสังเกตเห็นคนร้ายสองคนแอบสะกดรอยตาม พร้อมกับโทร.รายงานเหิมไปด้วย เขาสั่งให้คนร้ายตามไปแล้วหาโอกาสลงมือได้เลย

วัชรีที่ยืนฟังอยู่ด้วยเตือนว่า “แล้วอย่าลืมแย่งเอากระเป๋าถือของมันมาด้วยล่ะ ในนั้นอาจจะมีกุญแจตู้เซฟหรือของสำคัญสำหรับเราก็ได้”...

ดาญ่าชวนรังสรรค์เดินเที่ยวตลาดซึ่งอยู่ไม่ห่างสวนสาธารณะนัก ได้ของกินมาหลายอย่างก็พากันไปนั่งที่สนามหญ้าริมน้ำ  กินกันไปชมวิวไปด้วย เธอขอให้เขาเล่าว่าตอนที่เขาทำงานกับพ่อของเธอที่เอกธนกิจเป็นอย่างไรบ้าง พ่อของเธอดีกับเขาไหม เขาได้แต่บอกว่าท่านปฏิบัติกับเขาเหมือนพนักงานทั่วๆไปไม่ได้มีอภิสิทธิ์อะไรแม้เขาจะเป็นหลานของคุณน้าวัชรีก็ตาม การพูดถึงภิมุขทำให้รังสรรค์หวนคิดถึงอดีต