คุณหนูเรือนเล็ก

“โธ่คุณหนู ห่วงตัวเองเถอะนะ ไม่ต้องห่วงเค้าหรอก เค้าจะดูแลตัวเองให้ดีจะไม่ยอมตายง่ายๆ เค้าต้องรักษาชีวิตเอาไว้ ลากคอพวกมันเข้าคุกให้ได้”

“ตัวเองเก่ง เค้าเชื่อว่าตัวเองต้องเอาตัวรอดได้แล้วเค้าจะรีบกลับมาหานะ” พูดจบคุณหนูออกจากร่างเทวัต...

ทางด้านวิจารณ์รู้เรื่องฤกษ์กลับมาในสภาพสะบัก– สะบอมจากบุญนำรีบมาหาที่เรือนคนใช้ เห็นเขากำลังใส่ยาให้ตัวเอง ถามว่าไปโดนอะไรมาถึงได้หน้าตาแตกแบบนี้ เขาเล่าให้ฟังว่าโดนคนชั่วหลอกจะพาไปหาลูกแต่มันให้ลูกน้องมาซ้อมเขา ลูกก็ไม่ได้เจอแถมยังต้องมาเจ็บตัวอีกต่างหาก วิจารณ์โกรธแค้นแทน ซักว่าไอ้เลวนั่นเป็นใครใช่คนที่ฆ่าเมียของเขาไหม ฤกษ์พยักหน้า มันฆ่าเมียของเขาแล้วโยนความผิดให้เขาจนต้องติดคุก

“แล้วมันก็เอาลูกผมไป ไม่รู้ว่ามันเอาลูกผมไปฆ่าหรือเอาไปไหน” พูดได้แค่นั้นฤกษ์ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดใจ วิจารณ์พลอยเศร้าใจไปด้วย เข้าไปโอบกอดด้วยความสงสาร ถึงตอนนี้เขาจะบอกท่านได้หรือยังว่าใครเป็นคนฆ่าเมียของเขา มันชื่ออะไร อยู่ที่ไหน จะได้เอาตำรวจไปจับ

“ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกครับท่าน ผมไม่มีหลักฐานไปเอาผิดมัน”

“แล้วแกต้องตามถามมันอีกนานแค่ไหนมันถึงจะบอกหาเจ้าเกิด แล้วดูที่มันทำกับแก ฉันกลัวว่ามันจะฆ่าปิดปากแกซะก่อนน่ะสิ” วิจารณ์มองฤกษ์ด้วยความเป็นห่วง เขารับปากจะระวังตัวให้มากขึ้น คราวนี้เขาโง่เองที่ไปหลงกลคนสารเลว ท่านไม่ต้องเป็นห่วง เขาไม่อยากให้ท่านต้องมาเดือดเนื้อร้อนใจกับเรื่องของเขา ท่านมีเรื่องทุกข์ใจมากพอแล้ว จังหวะนั้นแสงดีถือโทรศัพท์บ้านไร้สายเข้ามารายงานท่านว่าอารยะโทร.มา

แม้จะมีแต่เรื่องทุกข์ใจแต่ครั้งนี้วิจารณ์ได้รับข่าวดีจากอารยะว่าเทวัตตกลงใจจะมาอยู่ด้วย ท่านฝากบอก

ให้เขาหิ้วกระเป๋ามาได้เลย บ้านนี้ยินดีต้อนรับเสมอ แล้วเดินคุยโทรศัพท์ออกไป บุญนำกับแสงดีเดินตาม ฤกษ์หยิบรูปถ่ายของหนูเล็กกับลูกขึ้นมาดูสีหน้าทุกข์ใจ โดยไม่รู้เลยว่าลูกชายที่เฝ้าตามหากำลังจะมาอยู่ใกล้ๆ...

บนรถของอารยะซึ่งจอดอยู่หน้าบ้านเนตรสุดา อารยะรับปากกับวิจารณ์ว่าจะบอกให้เทวัตรีบเก็บเสื้อผ้าข้าวของไปอยู่กับท่านวันพรุ่งนี้เลย ขอบคุณท่านมากที่เมตตาเพื่อนของตน วางสายแล้วหันไปมองเนตรสุดาที่นั่งอยู่ข้างๆ แกล้งต่อว่าว่ามาส่งถึงหน้าบ้านแล้วยังนั่งคอยอะไรอีก เธอถึงกับหน้าจ๋อยรีบลงจากรถ อารยะตามลงมาขอเข้าไปดื่มกาแฟสักแก้ว เธอไม่สบอารมณ์ไล่ ตะเพิดไปให้พ้นแล้วเดินเข้าบ้านปิดประตูรั้วใส่หน้า