คุณหนูเรือนเล็ก

ฝันหวานของวัชรีต้องพังไม่เป็นท่า ก่อนดาญ่าจะเสียทีให้คนร้าย รังสรรค์ตามมาขวางไว้ แถมวัยรุ่นที่วิ่งหนีกระเจิงตอนถูกคนร้ายจู่โจมไปตามชาวบ้านแถวนั้นพร้อมอาวุธครบมือทั้งไม้ จอบ เสียมมาช่วยอีกหลายแรง คนร้ายเห็นท่าไม่ดีพากันเผ่นแน่บ ครั้นเห็นว่าปลอดภัยแล้ว คนร้ายรีบโทร.แจ้งเหิมว่าเหยื่อหนีรอดไปได้ เขาโมโหมากที่พวกมันทำงานพลาดแทบจะปามือถือทิ้ง วัชรีต้องปลอบให้ใจเย็นๆ

“วันนี้ไม่สำเร็จ วันหน้าก็ต้องสำเร็จ มันจะรอดทุกครั้งก็ให้มันรู้ไปสิ”

เหิมกุมมือวัชรีไว้ ยิ้มเป็นกำลังใจให้กันและกัน...

หลังจากให้ปากคำกับตำรวจเสร็จสิ้น ดาญ่าขอตัวกลับก่อน รังสรรค์ตามมาส่ง พอเห็นเธอจะขึ้นรถ ตามเข้าไปกอดจากด้านหลัง เธอตกใจขยับจะหนี

“ให้ผมได้กอดคุณเถอะครับ ผมอยากจะบอกคุณว่าผมรักคุณมากคุณดาญ่า ต่อให้ผมเป็นผู้ชายที่เลวมากแค่ไหน แต่อยากให้คุณรู้ไว้ว่าคุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้หัวใจของผมไป ผมแอบหวังครับว่าคุณจะให้ใจของคุณกับผมบ้าง สักเศษเสี้ยวหนึ่งก็ยังดี”

ดาญ่าแกะมือเขาออกหันมาเผชิญหน้า ขอบคุณเขามากที่ให้เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้หัวใจเขา และก็ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆที่เขาทำให้เธอ แล้วขอตัวกลับขึ้นรถเร่งเครื่องออกไป รังสรรค์มองตามยิ้มมีความสุข ขณะที่ดาญ่าขับรถไปพลางมองกระจกส่องหลังไปด้วยเห็นรังสรรค์มองตามรถสีหน้ายิ้มแย้ม

“คุณรังสรรค์ ฉันสัมผัสได้ว่าคุณดีกับฉันด้วยความจริงใจจริงๆ แต่คุณไม่น่าเกี่ยวข้องกับการตายของแม่ฉันเลย ไม่อย่างนั้นฉันคงจะสนิทใจกับคุณได้มากกว่านี้ ฉันไม่แน่ใจว่าคุณรู้หรือเปล่าว่ายาพวกนั้นที่คุณสั่งซื้อให้ยัยวัชรีเป็นยาพิษ แต่คนอย่างคุณไม่น่าจะไม่รู้ ฉันได้แต่หวังว่าการตายของพ่อฉัน คุณจะไม่รู้ไม่เห็นอะไรด้วย เพราะไม่อย่างนั้น ฉันจะลากคอคุณเข้าคุกกับยัยวัชรีด้วย”

ooooooo

เทวัตขับรถเข้ามาตามถนนในบ้านวิจารณ์ น่าประหลาดใจที่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังกลับบ้าน เมื่อเขามาจอดรถที่หน้าตึกใหญ่ ฤกษ์ที่ยืนรอต้อนรับ