คุณหนูเรือนเล็ก

เหิมไม่พอใจคว้าคอเสื้อเทวัตเอาปืนจ่อใต้คาง จังหวะนั้นรังสรรค์เปิดประตูผลัวะเข้ามา ถึงกับชะงัก เหิมมองผู้มาใหม่สีหน้าเหี้ยม แล้วบอกเทวัตว่าไม่ได้เป็นคนฆ่าภิมุข ส่วนมันจะถูกใครฆ่าตายหรือเปล่าตนไม่รู้ แล้วเหลือบมองรังสรรค์อย่างเป็นนัยๆก่อนจะกระทุ้งปืนที่จ่อใต้คางเทวัตอย่างแรงจนหน้าหงาย

“มึงจำเอาไว้เลยนะไอ้เทวัต ใครที่ไม่ยอมลงให้กูหรือขวางทางกูมันจะมีอันเป็นไปเหมือนกันหมด กูไม่ปล่อยไว้สักคน มึงไสหัวไปได้แล้ว ออกไป...ไปให้พ้น” ไม่ได้แค่ไล่แต่เหิมเอาด้ามปืนตบไปที่กกหูเทวัตจนล้มคว่ำกับพื้น เขาค่อยๆยันตัวลุกขึ้นเหลือบมองรังสรรค์ที่ได้แต่ยืนนิ่ง ก่อนจะเดินเซๆออกไป เหลือรังสรรค์อยู่ในห้องกับเหิม

“ยืนอยู่ทำไม หรือว่ามีอะไรข้องใจฉันเหมือนไอ้เวรนั่นอีกคนห๊า” เหิมชี้หน้ารังสรรค์ด้วยปืน เขาไม่รอช้าเผ่นออกจากห้อง ระหว่างเดินมาตามทางจะไปโถงหน้าลิฟต์ เจอเทวัตยืนคลำหน้าซีกที่ถูกปืนตบป้อยๆ ขอโทษเขาด้วยที่เมื่อครู่นี้ช่วยอะไรไม่ได้ เขาไม่ได้ต้องการให้รังสรรค์ช่วยสักหน่อยแล้วเดินหนี รังสรรค์ตามมาคว้าไหล่ อ้างมีเรื่องอยากให้ช่วย เขาปัดมืออีกฝ่ายออกถามว่าจะให้ช่วยอะไร รังสรรค์อยากให้ช่วยเลิกยุ่งเรื่องดาญ่าสักทีจะได้ไหม

“จะมาหาคำตอบว่าใครฆ่าพ่อคุณดาญ่าอยู่อีกทำไม ไหนๆคนก็ตายไปแล้ว”

“แล้วแกจะเดือดร้อนอะไรถ้าแกไม่ได้เป็นคนฆ่า” คำพูดของเทวัตทำเอารังสรรค์ปรี๊ดแตกผลักเขาไป

ติดผนัง สั่งให้หุบปากไปเลยอย่าได้เอาตนไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ เทวัตพลิกตัวดันไหล่รังสรรค์ติดผนังบ้าง ชี้หน้าเอาเรื่องถ้ารังสรรค์ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ควรหุบปากไว้ และเลิกยุ่งกับดาญ่าได้แล้ว

“แกนั่นแหละเลิกยุ่งกับคุณดาญ่าซะ น้ำหน้าอย่างแกช่วยอะไรคุณดาญ่าไม่ได้หรอกเว้ย”

“แล้วแกจะได้เห็นว่าฉันช่วยอะไรคุณดาญ่าได้บ้าง” พูดจบเทวัตผละจากไป รังสรรค์ตะโกนไล่หลังถ้าเขายังดันทุรังไม่เลิกยุ่ง เขาอาจถูกพ่อตัวเองยิงทิ้งเหมือนหมา ไม่เชื่อก็ลองดู

ooooooo