คุณหนูเรือนเล็ก

“ผมจำได้ไม่เคยลืม นี่เป็นซอสามสายของเราที่บ้านน้อยหลังนั้น ซอที่เราสองคน พ่อแม่เคยเล่นเพลงกล่อมลูก คุณหนูเล็กจำได้ใช่ไหมครับ ซอที่หายไปอย่างไร้ร่องรอยหลังจากเกิดเรื่อง...ทำไมซอถึงหักสองท่อน หรือว่าเป็นซอสามสายนี่เองที่มันใช้ตีหัวผม แล้วทำไมซอถึงมาอยู่กับคุณเทวัตหรือว่าซอมันอยู่กับไอ้เหิม”

ระหว่างนั้นวิจารณ์พาเทวัตมาดูห้องพัก เห็นฤกษ์หรือนายเกิดยืนเหม่ออยู่ร้องถามว่าขนข้าวของ

ของเทวัตเข้ามาหมดหรือยัง เขาตื่นจากภวังค์หันมาบอกว่าขนมาหมดแล้ว เทวัตตกใจไม่คิดว่าจะได้มาพักที่ห้องนี้ ร้องเอะอะว่านี่เป็นห้องลูกสาวของท่านไม่ใช่หรือ

“ทำไมล่ะ ห้องนี้เป็นห้องที่สบายที่สุดในบรรดาห้องอื่นๆที่เหลืออยู่ในบ้านนี้ ฉันอยากให้คุณได้พักอยู่ในห้องที่ดีที่สุดหรือว่าคุณไม่สะดวกใจที่จะอยู่”

เทวัตไม่ใช่ไม่สะดวกใจแต่เกรงใจมากกว่า ความจริงให้เขาอยู่ห้องเล็กๆก็พอไม่ต้องห้องดีขนาดนี้ก็ได้

วิจารณ์ตัดสินใจให้เขาพักห้องนี้แล้ว ไม่ต้องเกรงใจ ตอนนี้เขาก็เป็นเหมือนลูกหลานของท่านคนหนึ่ง จึงอยากให้เขากินดีอยู่ดีนอนหลับสบาย แล้วเชิญเขา

ตามสบายท่านไม่กวนแล้ว ต้องการอะไรก็เรียกใช้คนในบ้านได้ทุกคน ถึงเวลาอาหารเที่ยงเมื่อไหร่จะให้แสงดี

ขึ้นมาตาม ว่าแล้ววิจารณ์เดินยิ้มออกไปกับฤกษ์

สถาปนิกหนุ่มเดินไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าจะเอาไปจัดเข้าที่เห็นซอสามสายที่หักวางอยู่

“อ้าวลุงเกิดหยิบซอขึ้นมาด้วยเหรอเนี่ย” เทวัตหยิบซอขึ้นมาก่อนจะมองไปยังรูปวาดเจ้าของห้อง “ผมขออนุญาตพักอยู่ที่ห้องคุณหนูเล็กนะครับ สัญญาว่าจะดูแลห้องไว้ให้อย่างดี คุณหนูเล็กกลับบ้านมานะครับ คุณตารอคุณนานแล้ว ท่านน่าสงสารมากครับ”...

ไม่ได้มีแค่วิจารณ์เท่านั้นที่พอใจกับการย้าย

มาอยู่ที่นี่ของเทวัต บุญนำกับแสงดีพลอยสุขใจไป

กับท่านด้วยเพราะไม่เคยเห็นท่านมีความสุขขนาดนี้

มาก่อน แสงดีชมเทวัตว่าหน้าตาหล่อผิวพรรณเป็นผู้ดี ถ้าบอกว่าเป็นหลานท่านจริงๆเธอก็เชื่อ ฤกษ์แกล้งถามลูกๆของท่านก็หน้าตาดีทุกคนไม่ใช่หรือ แสงดีเม้าท์แตกทันทีว่าดีแต่หน้าตาแต่นิสัยแย่ ท่านแบ่งสมบัติให้เท่าๆกันไปหมดแล้วยังจะตามมาเอาสมบัติส่วนที่ท่านกันไว้ให้คุณหนูเล็กอีก