คุณหนูเรือนเล็ก

ค่ำวันเดียวกัน เหิมพร้อมขวดน้ำมนต์ในมือบุกไปที่เรือนเล็ก ฝนเดินออกมาเจอเขายืนอยู่หน้าประตูเรือนเล็กก็ตกใจ เขาสั่งให้หลีกทาง มายืนขวางทำไม เด็กสาว จำเป็นต้องหลบให้ เขาตรงไปที่ห้องรับแขกมองหาดาญ่าแต่ไม่เจอ พอรู้จากฝนว่าเธอขึ้นนอนแล้ว ท่าทางเหมือนไม่ค่อยสบาย เขาก้าวฉับๆขึ้นข้างบนไปเลย ฝนเห็นท่าไม่ดีรีบเดินตาม เหิมถือวิสาสะเข้าไปในห้องนอนของดาญ่า เห็นเธอนอนอยู่บนเตียงจัดแจงเปิดขวดน้ำมนต์ออก

“วันนี้ให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลยว่าแกเป็นผีหรือเป็นคนนังดาญ่า” พูดจบเหิมสาดน้ำมนต์ใส่ ทันทีที่น้ำมนต์โดนใบหน้าดาญ่า มีควันบางๆลอยขึ้น เธอร้องครวญครางราวกับโดนน้ำกรดสาด ฝนทนไม่ไหวเข้าไปปกป้องพร้อมกับขู่ถ้าไม่หยุดทำร้ายเธอจะโทร.แจ้งตำรวจ เหิมไม่พอใจจิกผมฝนทั้งตบตีทั้งชกต่อยอุตลุดจนสลบเหมือด เป็นการข่มขู่ดาญ่าไปในตัว เธอโกรธมากที่เขาทำร้ายฝนด่าเป็นชุด

เหิมกลับหัวเราะเยาะใส่หน้า ด่าได้แบบนี้แสดงว่าไม่ใช่ผี แล้วประกาศกร้าวจะเปิดหน้าสู้กับเธอ และจะเอาทุกอย่างไปจากเธอให้หมด เธอจะไม่ได้อะไรเลยแม้แต่เศษกระดูก ถึงวันเปิดพินัยกรรมเมื่อไหร่ เขาจะเผาเรือนเล็กหลังนี้ให้วอด

ooooooo

ตั้งแต่กลับถึงบ้าน นันทิยาบ่นไม่เลิกเรื่องที่เหิมไล่เทวัตออกจากบ้าน จังหวะนั้นมีเสียงรถมาจอดหน้าบ้าน วัชรีสั่งให้เธอพูดน้อยๆหน่อย เหิมกลับมาแล้ว เธอจำต้องเงียบเมื่อเห็นเจ้าของบ้านเดินเข้ามา วัชรีรีบถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง เขาว่าดาญ่าไม่ใช่ผีสางที่ไหน เป็นคนเหมือนพวกเรา นันทิยาสงสัยว่าเขารู้ได้อย่างไรว่ามันไม่ใช่ผี

“รู้ได้อย่างไรเหรอ ก็ฉันเพิ่งเอาน้ำมนต์ไปสาดหน้ามันมานี่ไง ถึงได้รู้ว่านังตัวแสบมันไม่ใช่ผี”

“อีผีทะเล แกทำเป็นผีหลอกฉันเหรอเนี่ย” นันทิยาขบกรามแน่นด้วยความแค้น แต่วัชรีไม่คิดเช่นนั้น นังดาญ่าอาจจะไม่ใช่ผีอย่างที่เหิมว่า แต่ในเรือนเล็กต้องมีวิญญาณสิงอยู่แน่ๆ ตนเจอผีภิมุขกับเมียเต็มสองตามาแล้วหนีจนกลิ้งตกบันได เหิมเตือนวัชรีจะมาหลบอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้ คฤหาสน์วศวงศ์เป็นของเธอ ดังนั้นเธอต้องกลับไปที่นั่น ถ้าไม่อยากเจอผีก็ไม่ต้องไปเรือนเล็ก หลังเปิดพินัยกรรมและเธอได้มรดกแล้วเขาจะเผามันทิ้งเอง

“ทุกอย่างของวศวงศ์ต้องเป็นของฉัน กลับก็กลับค่ะ”