คุณหนูเรือนเล็ก

นันทิยาเชิญวัชรีกลับไปคนเดียว เธอจะอยู่รอเทวัตที่นี่ เหิมตวาดแว้ดไม่ต้องรอให้เสียเวลา ชาตินี้มันไม่ได้กลับมาเหยียบบ้านนี้อีกแล้ว ต่อให้มันตาย ตนก็ไม่ไปเผาผี...

ดาญ่ากลับมาถึงเรือนเล็กพร้อมกับเทวัต ต้องตกใจแทบช็อกเมื่อเจอฝนในสภาพสะบักสะบอมใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด เปลือกตาข้างหนึ่งบวมจนปิด คลานออกมาจากห้องนอนของดาญ่า แล้วมาฟุบหมดแรงตรงหน้าทั้งคู่ ดาญ่าเข้าไปประคองถามว่าเกิดอะไรขึ้น ใครเป็นคนทำเธอแบบนี้ ฝนมองดาญ่าอย่างมึนๆ

“คุณดาญ่าไม่เป็นอะไรนะคะ”

“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ฝนนั่นแหละทำไมหน้าตาแตกบวมปูดยังงี้ ใครทำ หรือว่ามีโจรเข้ามาขโมยของในบ้าน มันทำร้ายฝนใช่ไหม”

คำตอบของฝนทำเอาดาญ่ากับเทวัตช็อกเป็นรอบสองว่าคนที่ทำร้ายเธอคือเหิมนั่นเอง เทวัตเห็นสภาพของฝนน่าเป็นห่วง แนะให้พาเธอไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่า แล้วจัดแจงจะอุ้ม เธอส่ายหน้าดิกว่าไม่ไป ไม่ได้เป็นอะไรมาก ขอนอนพักสักหน่อยเดี๋ยวก็หาย ไม่ต้องลำบากพาไปโรงพยาบาล ดาญ่าไม่อยากบังคับใจใคร รีบไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาทำแผลให้ ฝนยังคงถามดาญ่าว่าไม่เป็นอะไรจริงๆหรือ ดาญ่าส่ายหน้างงๆ

“ฝนถามฉันหลายครั้งแล้วนะ ทำไมถึงคิดว่าฉันจะเป็นอะไรล่ะ”

“ก็ทนายเหิมบุกเข้ามาในห้องนอนคุณใช้น้ำอะไรไม่รู้สาดใส่หน้าคุณใหญ่เลย”

“เดี๋ยวนะฝน เล่าใหม่อีกทีซิ เริ่มตั้งแต่ต้นที่พ่อผมเข้ามาในบ้านหลังนี้เลย”

ฝนเล่าตั้งแต่เจอเหิมที่หน้าเรือนเล็ก จากนั้นเขาบุกขึ้นไปบนห้องนอนเอาน้ำอะไรไม่รู้ในขวดมาสาดใส่ดาญ่าที่นอนหลับอยู่บนเตียง ฝนเห็นเธอดิ้นทุรนทุรายก็เลยเข้าไปห้าม เหิมกลับใช้เธอเป็นกระสอบทรายซ้อมจนหมดสติ เธอมารู้ตัวอีกทีดาญ่าก็หายไปจากเตียงแล้ว เธอก็เลยคลานออกมาเพื่อตามหา

“จนมาเจอคุณกับคุณเทวัตนี่แหละค่ะ คุณไม่เป็นอะไรจริงๆนะคะ” ฝนห่วงเจ้านายสาวมากกว่าห่วงตัวเอง ดาญ่าซึ้งใจมากโผกอดเธอน้ำตาไหล ขอบใจเธอมากที่พยายามช่วยตนจนตัวเองต้องมาเจ็บตัวแบบนี้

ooooooo