คุณหนูเรือนเล็ก

เทวัตเล่าให้ดาญ่าฟังว่าตอนนี้คนที่ตัวเองห่วงที่สุดคือท่านเศรษฐีวิจารณ์ พ่อของเขากับลูกชายของท่านกำลังฟ้องร้องแย่งมรดกก้อนสุดท้ายของท่านที่เก็บไว้ให้ลูกสาวคนเดียวที่หายสาบสูญไป

“ที่พ่อตัดพ่อตัดลูกไล่ผมออกจากบ้านก็เพราะรู้ว่าผมไปบ้านท่านเศรษฐีนี่แหละครับ แล้ววันนี้พ่อก็ประกาศว่าใครที่ขวางทางพ่อไม่เอาไว้สักคน ท่านเศรษฐีแก่มากแล้ว ลูกชายทั้งสามคนพอได้แบ่งมรดกกันไปแล้วก็ไม่เคยมาเหลียวแลท่าน หนำซ้ำยังมารวมหัวกันฟ้องร้องจะเอามรดกก้อนสุดท้ายของท่านที่เก็บไว้รอลูกสาวไปอีก”

“น่าสงสารท่านนะคะ แล้วนี่ท่านอยู่กับใครคะ”

“อยู่คนเดียวกับคนใช้สองสามคนครับ พอท่านรู้ว่าผมถูกไล่ออกจากบ้าน ท่านก็เลยอยากให้ผมไปอยู่ด้วย”

ดาญ่าสรุปว่าท่านคงจะเอ็นดูเขามากถึงอยากให้เขาไปอยู่ด้วยเหมือนเป็นหลานคนหนึ่ง แล้วทำไมเขาถึงไม่ไปอยู่กับท่าน เทวัตยังไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรดี ใจหนึ่งก็อยากไปอยู่กับท่านแต่อีกใจก็ยังลังเล

“ฉันคิดว่าฉันรู้นะคะที่คุณตัดสินใจจะไปอยู่กับท่านเศรษฐีเพราะห่วงว่าท่านเศรษฐีอาจจะตกอยู่ในอันตราย และถ้าคุณลังเลที่จะไปเพราะห่วงฉันล่ะก็ไม่ต้องห่วงเลยค่ะ พี่เนตรจะมาอยู่เป็นเพื่อนฉันที่นี่ และคุณอารยะก็คงต้องมาหาฉันบ่อยๆเพื่อเตรียมหลักฐานสู้กับพ่อคุณในวันเปิดพินัยกรรม”...

ขณะที่เทวัตตัดสินใจจะย้ายไปอยู่บ้านวิจารณ์ตามคำเชิญชวนของเจ้าของบ้าน ฤกษ์มาดักรอจักรินแถวลานจอดรถของโรงแรมที่พัก ระหว่างรอการมาถึงของศัตรูหมายเลขหนึ่ง เขาหยิบรูปถ่ายเก่าๆของหนูเล็กกับลูกน้อยขึ้นมาดู ตั้งใจมั่นจะต้องรู้ให้ได้ว่าลูกของตัวเองอยู่ไหน ต้องเจอลูกให้ได้ไม่ว่าจะเจอในสภาพใดก็ตาม แล้วเก็บรูปไว้สีหน้าเจ็บปวด แววตาเปลี่ยนเป็นคั่งแค้นเมื่อเห็นจักรินเดินมาที่ลานจอดรถ

“ขอบใจนรกที่เปิดประตูให้แกออกมา” ฤกษ์มองตามจักรินที่เดินไปยังมุมไกลๆเพื่อเอารถที่จอดไว้ รีบสะกดรอยตาม ขณะจักรินเปิดประตูรถขึ้นไปนั่ง เขาตามมากระชากประตูรถออกเอามีดจ่อคอคนชั่วไว้ ขู่ไม่ให้ขยับถ้าไม่อยากถูกมีดเสียบกระเดือก จักรินตกใจแต่พยายามข่มความกลัวเอาไว้ อยากรู้ว่าฤกษ์ต้องการอะไรอีก เขาอยากรู้ว่าจักรินเอาลูกของเขาไปไว้ไหน จักรินโวยวายเคยบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าไม่รู้

“ถ้าแกพูดว่าไม่รู้อีกคำเดียวแกตายเป็นวิญญาณสิงรถนี้แน่”

จักรินคิดแผนชั่วขึ้นมาได้ จึงรับปากจะพาฤกษ์ไปหาลูก เขาดีใจที่จะได้เจอลูกที่พลัดพรากก็เลย