คุณหนูเรือนเล็ก

“คุณเคยได้ยินเรื่องรุกขเทวดามาจากไหนคะ”

เทวัตได้ยินเรื่องนี้มาจากเศรษฐีท่านหนึ่งที่จ้างเขาออกแบบบ้านให้ลูกสาว ท่านก็เป็นคนชอบสะสมไม้เก่าเหมือนพ่อของเธอ แล้วขอตัวไปโทร.หาอารยะ ดาญ่ามองตามเทวัตที่เดินออกไป ก่อนจะหันมามองไปรอบห้อง

“คุณหนู ตัวเองหายไปไหนเนี่ย”...

ด้วยความชื่นชอบในตัวเทวัตเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว วิจารณ์จึงจะให้เทวัตมาอยู่ที่ห้องของหนูเล็ก ฤกษ์ท้วงทำไมไม่ให้อยู่ห้องอื่น บ้านนี้มีตั้งหลายห้อง ตนปัดกวาดเช็ดถูให้ใหม่ได้ วิจารณ์ยืนกรานจะให้เทวัตพักที่ห้องนี้

“ถ้าแกมาเป็นฉันนะเจ้าเกิด แกอาจจะรู้สึกรักคุณเทวัตเหมือนฉันก็ได้ คุณเทวัตมีสิ่งที่ลูกชายทุกคนของฉันไม่มี แค่มองตาฉันก็สัมผัสได้ถึงจิตใจที่อ่อนโยนของเด็กคนนี้ ใครอยู่ใกล้จะสบายใจ จนรู้สึกฝากผีฝากไข้ได้ ฉันเองก็ตอบไม่ถูกเหมือนกันว่าเพราะอะไรถึงรู้สึกอย่างนี้กับคุณเทวัต”...

หลังคุยธุระเสร็จ อารยะบอกข่าวดีให้เพื่อนรักรู้ว่าวิจารณ์รู้ข่าวเขาถูกพ่อเฉดหัวออกจากบ้านก็เป็นห่วง อยากให้เขาไปพักอยู่ที่บ้านของท่าน เทวัตคิดว่าท่านคงชวนตามมารยาทไปอย่างนั้นเอง อารยะยืนยันว่าท่านไม่ได้ชวนตามมารยาท แต่ชวนให้มาอยู่ด้วยจริงๆ ท่านเอ็นดูเขาเหมือนลูกเหมือนหลาน

“ยังบอกด้วยนะว่าถ้าแกเกรงใจจะจ่ายเป็นค่าเช่าเท่าไหร่ก็ได้ เรื่องเงินไม่สำคัญสำหรับท่าน สำคัญที่อยากให้แกไปอยู่ด้วย ตกลงแกจะไปอยู่กับท่านเศรษฐีไหม”

“นี่อารยะ แกรู้ไหมที่พ่อโกรธฉันจนเฉดหัวออกจากบ้านตัดพ่อตัดลูกกันก็เพราะรู้ว่าฉันไปบ้านท่านเศรษฐีนี่แหละ”

อารยะถึงกับร้องเอะอะ เรื่องแค่นี้ถึงกับตัดพ่อตัดลูกกันเลยหรือ เทวัตเชื่อว่าเรื่องนี้ต้องมีลับลมคมในอะไรแน่ๆ ไม่อย่างนั้นพ่อของเขาคงไม่โกรธขนาดนั้น อารยะคิดคล้อยตามคำพูดของเพื่อนรัก

ooooooo

ดาญ่าซึ่งอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแวะไปดูฝนเสร็จ เข้ามานั่งข้างๆเทวัตที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกบอกว่าเพิ่งไปดูฝนมาหลับสนิทไปแล้ว หวังว่ายาแก้ไข้แก้ปวดที่ให้กินคงจะเอาอยู่ อย่าเป็นอะไรคืนนี้เลย เขาปลอบว่าไม่ต้องเป็นห่วง เขาโทร.เล่าเรื่องนี้ให้อารยะฟังแล้ว พรุ่งนี้อารยะจะมาพร้อมหมอ

“ขอบคุณมากค่ะที่เป็นธุระช่วยจัดการให้ นี่ถ้าดาญ่าอยู่คนเดียวคงทำอะไรไม่ถูก โชคดีที่มีคุณอยู่ด้วย” ว่าแล้วดาญ่าเอนหัวพิงไหล่เทวัตซึ่งโอบกอดเธอไว้ บอกให้หลับได้แล้ว วันนี้เหนื่อยมากแล้ว เธอไม่อยากหลับเผื่อคุณหนูติดต่อกลับมาเดี๋ยวจะไม่เจอกัน เขาให้สัญญาถ้าคุณหนูติดต่อมาจะปลุกเธอเอง เธอถึงได้ยอมหลับ...