คุณหนูเรือนเล็ก

หมอฉีดยาทำแผลให้ฝนเรียบร้อยก็ขอตัวกลับ อารยะกับเนตรสุดาอาสาเดินไปส่งหมอที่รถ ฝนจัดแจงจะลุกขึ้นจากเตียง ดาญ่าร้องห้ามไว้ ถ้าหิวเดี๋ยวตนจะไปจัดการให้เอง พี่เนตรซื้อของกินมาเยอะแยะ

“ไม่เป็นไรค่ะคุณดาญ่า ฝนหากินเองได้ แค่นี้คุณดาญ่าก็ดูแลฝนดีจะแย่แล้ว”

“ฝนเกือบตายเพราะช่วยฉัน ฉันจะดูแลฝนให้ดีที่สุด ต่อไปไม่ต้องไปรับใช้บ้านโน้นอีกแล้วนะ อยู่กับฉันที่นี่แหละ ขนเสื้อผ้ามาอยู่ห้องนี้เลย”

ฝนติงถ้าให้ย้ายมาอยู่นี่แล้วเราจะรู้ความเคลื่อนไหวของคนบนตึกใหญ่หรือ ดาญ่าครุ่นคิดคล้อยตาม

ครู่ต่อมา ฝนกลับไปที่เรือนคนใช้เพื่อเก็บผ้าที่ตัวเองตากไว้ตั้งแต่เมื่อวาน อุ่นกับอำไพเห็นสภาพหน้าตาบวมปูด ช้ำเลือดช้ำหนองพากันตกใจคิดว่าเธอเป็นผีมาหลอกกลางวันแสกๆ พากันวิ่งหนีเข้าไปในตึกใหญ่ โทร.รายงานคุณผู้หญิงถึงเรื่องที่เกิดขึ้น วัชรีด่าสวนว่าเลอะเทอะไปกันใหญ่แล้ว ฝนจะกลายเป็นผีได้อย่างไร

“เลอะเทอะยังไงล่ะคะคุณผู้หญิง อุ่นเห็นกับตา ป้าแกก็เห็นหน้านังฝนบวมตุ่ย ตาข้างหนึ่งปิดดูเละมาก”

วัชรีรู้อยู่แล้วว่าเหิมลงมือกับฝน แกล้งถามว่ามันบอกหรือเปล่าว่าที่หน้าตาบวมปูดไปโดนอะไรมา อุ่นไม่มีเวลาไปถาม แค่เห็นหน้าก็กลัวลนลานต้องวิ่งหนี วัชรีถามถึงดาญ่าว่าเป็นอย่างไรบ้างอยู่ในเรือนเล็กหรือเปล่า

“ไม่เห็นค่ะ คุณผู้หญิงอย่าบอกนะคะว่าจะให้อุ่นกับป้าไปดูที่เรือนผีสิงนั่น ไม่ไปแล้วนะคะ”

“โห่ย มัวแต่กลัวผีอยู่นั่นแหละไม่ได้เรื่องได้ราวเลย พวกแกคอยจับตาดูนังดาญ่าเอาไว้แล้วโทร.มารายงานฉันทุกระยะ แค่นี้นะ” สั่งเสร็จวัชรีวางสาย อุ่นกระแทกหูโทรศัพท์ใส่ บ่นอุบว่าเธอเผ่นหนีไปอยู่ที่อื่นเพราะกลัวผีแต่ดันสั่งให้คนอื่นไปคอยจับตาดูผีเอาไว้ เรื่องอะไรจะทำแล้วโดดขึ้นไปเอกเขนกบนโซฟาอย่างสบายอารมณ์...