คุณหนูเรือนเล็ก

เข้ามายกมือไหว้อยู่ข้างประตูคนขับ เทวัตรีบลงจากรถไหว้ตอบพลางขอร้องทีหลังไม่ต้องไหว้เขาเพราะฤกษ์อายุคราวพ่อเขาแล้ว เดี๋ยวเขาอายุสั้นพอดี

“คนดีๆอย่างคุณ  พระย่อมคุ้มครอง อายุยืนแน่นอนครับ”

“ลุงครับ หน้าลุงไปโดนอะไรมาครับ ทำไมถึง...”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ อุบัติเหตุนิดหน่อย ข้าวของคุณอยู่ในรถใช่ไหมครับ งั้นคุณเทวัตส่งกุญแจรถให้ผมเถอะครับ เดี๋ยวผมจะจัดการยกของไปให้เอง คุณรีบเข้าไปพบท่านดีกว่า ท่านรอคุณอยู่ในบ้านน่ะครับ”

“งั้นรบกวนลุงหน่อยนะครับ” พูดจบเทวัต

ส่งกุญแจรถให้ฤกษ์แล้วเดินเข้าตัวตึก ฤกษ์มองตามสีหน้ามีความสุขโดยไม่รู้ตัว จากนั้นหันไปเปิดประตูรถ

ด้านหลังหยิบกระเป๋าเอกสารและกล่องใส่แบบบ้าน...

ด้านวิจารณ์นั่งรอท่าเทวัตอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขก ครั้นเขาเห็นท่านปรี่เข้าไปกราบแทบเท้า วิจารณ์ตกใจรีบบอกให้ลุกขึ้นมานั่งด้วยกันบนโซฟา เขาขอกราบขอบพระคุณท่านก่อน คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะมีวาสนาได้รับความเมตตาจากท่านมากขนาดนี้

“คุณอาจจะฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ แต่สำหรับฉัน คุณเหมือนของสำคัญที่ฉันทำหายไปแล้วได้กลับคืนมา ตอนเห็นคุณครั้งแรกเวลาพูดเวลายิ้ม คุณทำให้ฉันนึกถึงลูกสาวของฉัน...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมรู้สึกอย่างนั้น”

“ผมดีใจครับที่ทำให้ท่านรู้สึกอย่างนั้น”

วิจารณ์ไม่ได้เมตตาให้เทวัตมาอยู่ด้วยเท่านั้น ยังขอให้เขาเรียกท่านว่าคุณตาจะได้เหมือนท่านเป็นญาติผู้ใหญ่ของเขา เทวัตยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะได้เรียกท่านแบบนั้น วิจารณ์ได้ยินเขาเรียกว่าคุณตาก็ยิ้มไม่หุบ...

ฤกษ์เอาของออกจากเบาะหลังรถเรียบร้อย เปิดกระโปรงท้ายเพื่อเอากระเป๋าเสื้อผ้า เห็นซอสามสายหักสองท่อนวางอยู่ ค่อยๆหยิบขึ้นมาดูด้วยมือสั่นเทา จำได้แม่นว่าเป็นซอของหนูเล็ก แปลกใจมาอยู่กับเทวัตได้อย่างไร ฤกษ์กำซออันนั้นไว้สีหน้าเจ็บปวด

จากนั้นฤกษ์ขนของทั้งหมดขึ้นไปบนตึกใหญ่ เดินมาหยุดที่หน้าห้องรับแขกเห็นเทวัตคุยอยู่กับวิจารณ์ สีหน้าของทั้งคู่มีความสุข ฤกษ์เต็มไปด้วยความสับสน เคลือบแคลงสงสัยในตัวเทวัตว่าซอสามสายของหนูเล็กมาอยู่ที่เขาได้อย่างไร จากนั้นลากกระเป๋ากับข้าวของอื่นๆผละไปเงียบๆ ไม่นานนักฤกษ์ค่อยๆวางซอสามสายที่หักสองท่อนไว้ใต้รูปวาดของหนูเล็กที่แขวนอยู่ในห้องนอน พูดกับภาพวาดราวกับตัวเป็นๆของเธออยู่ตรงนั้นด้วย