ปี่แก้วนางหงส์

ส่วนที่ลานหน้าเรือนจางวางพ่วง ทิพย์เกสรปักธูปปักเทียนแล้วมองไปที่เรือนหลับตาคิดถึงพิกุล จู่ๆ เทียนก็ดับพร้อมกัน สมคิดจุดเทียนให้ใหม่ก็ดับอีก เขาบ่นว่าไม่มีลมแต่ทำไมจุดไม่ติด ทิพย์เกสรถามว่าหรือเขาจะไม่รับคำขอขมา แสดงว่าพิกุลต้องเป็นผีที่จิตใจโหดร้ายอาฆาตคิดไม่ดีกับนิราศแน่ บอกสมคิดว่า

“ถึงกรุงเทพฯเมื่อไร ฉันจะพานิราศไปรดน้ำมนต์ล้างซวย โดนน้ำมนต์เข้าไปจะได้หมดเคราะห์เสียที ไม่อย่างนั้นก็คงเอาแต่เพ้อถึงแม่พิกุลไม่จบไม่สิ้น”

อัปสรติงว่าตนว่าไม่ใช่ความซวยเพราะพิกุลเคยช่วยตนและตนไม่คิดว่าพิกุลจะประสงค์ร้ายต่อนิราศ สินธรไม่พอใจทิพย์เกสรบอกว่าพูดอย่างนี้เป็นการเหยียดหยามบรรพบุรุษตน ชี้ว่าลูกคุณเพี้ยนไปเองมากกว่า

สมคิดเห็นบรรยากาศไม่ดีขอโทษสินธรแทนทิพย์เกสรแล้วชวนกลับ สินธรเชิญทันทีและหวังว่าเราจะไม่ต้องเจอกันอีก อัปสรติงว่าน้ำมนต์วัดไหนก็ช่วยไม่ได้เมื่อเขาไม่เชื่อว่าพิกุลเป็นผีเขาก็ต้องกลับมาที่นี่อีก

ทิพย์เกสร สมคิด สินธร ต่างหันมองอัปสร พิกุลที่ซ้อนอยู่ด้านหลังอัปสรเข้าสิงร่างอัปสรทันทีบอกว่า

“ถ้าคุณคิดว่าฉันจะช่วยคุณได้ ฉันก็ยินดีจะไปบอกลูกชายคุณว่าแท้จริงแล้วพิกุลเป็นใครกันแน่ ดีไหม”

แล้วพิกุลในร่างอัปสรก็ไปหานิราศที่ห้องพักฟื้นโรงพยาบาล พอนิราศลืมตาเห็นแววตาของอัปสรก็จำได้ว่าเป็นแววตาของพิกุลทักว่านั่นคุณหรือ พิกุลในร่างอัปสรบอกว่าตนคืออัปสรไม่ใช่พิกุล ส่วนพิกุลที่เขารู้จักไม่มีตัวตนอยู่แล้ว พิกุลตายไปแล้วแต่สิ่งที่ยังอยู่คือความเจ็บช้ำที่รอวันสะสาง

ทิพย์เกสรงงถามว่าหล่อนพูดอะไร อัปสรบอกว่า คนทำผิด กรรมชั่วที่กระทำไปแล้วไม่มีวันลบล้างแม้ ข้ามภพชาติ ทิพย์เกสรไม่พอใจบอกสมคิดให้พาอัปสรออกไป สมคิดมาดึงอัปสรออกไปแต่เธอจับราวข้างเตียงไว้แน่น ถามนิราศว่า “จำได้ไหมเจ้าคะว่าเคยทำอะไรไว้”

“ผมจะกลับไป...ผมจะกลับ...รอผมด้วย...ผมจะกลับไปหาคุณ...พิกุล...ผมจะกลับไปหาคุณ”

พยาบาลเข้ามาฉีดยาให้ นิราศจึงสงบลง สมคิดบอกให้ทิพย์เกสรกลับไปพักเสีย สมคิดฝากนิสาให้ดูแลนิราศด้วยแล้วพาทิพย์เกสรออกไป นิสามองนิราศรู้สึกเจ็บแทนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

นิสาหยิบจดหมายของนิราศในวัยเด็กหลังจากเกิดอุบัติเหตุและนิราศเอาร่างพุ่งเข้ารับแทน