ปี่แก้วนางหงส์

พิกุลอยู่ที่เรือนจางวางพ่วง รู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ทั้งโกรธ แค้น เจ็บปวด รวบรวมแรงเรียก “คุณยศ” เหมือนจะให้ระลึกถึงอดีต แต่สุดท้ายก็ได้แต่มองทิพย์เกสรกับนิสาพานิราศออกไปโดยไม่อาจยื้อเขากลับมาได้

“คุณยศ!!!” พิกุลเรียกและกรี๊ดสุดเสียงอย่างทรมาน

ooooooo

นิราศถูกนำเข้าโรงพยาบาล นอนในห้องพักฟื้นในโรงพยาบาลที่กรุงเทพฯมา 3 วันแล้ว นิสานั่งเฝ้าอยู่ เหตุการณ์ที่บ้านครูทับยังตามหลอนเธอ เธอพยายาม นึกชื่อ “คุณยศ” ที่ได้ยินพิกุลเรียกว่าเคยได้ยินที่ไหน แต่ก็นึกไม่ออก

ขณะนั้นสมคิดเข้ามาถามว่ามาดูแลนิราศทุกวันแบบนี้ไม่เหนื่อยแย่หรือ เธอบอกว่าเหนื่อยยังไงพอนิราศฟื้นตนก็หายเหนื่อยแล้ว ตอนนี้เราก็เบาใจได้เปลาะหนึ่งว่านิราศไม่ได้เป็นไข้ป่า นอกเสียจากว่า...สามวันมานี้นิราศเพ้อแต่ชื่อพิกุล มองหน้าสมคิดถามว่ารู้จักคุณพิกุลหรือเปล่า สมคิดจึงชวนออกไปคุยข้างนอกดีกว่า

ในขณะที่ยังสลบนั้น จิตใต้สำนึกของนิราศกลับไปที่เรือนจางวางพ่วงอีกครั้ง ร้องเรียกและเดินตามหา พิกุล แต่พอเดินเข้าไปในเรือน กลายเป็นเรือนร้าง เขาเอะใจว่าเกิดอะไรขึ้น เดินไปที่ห้องนอนของพิกุล เคาะประตูเรียกแต่ไม่มีเสียงตอบ ครู่หนึ่งประตูเปิดออกเอง นิราศดีใจรีบเข้าไปเห็นแต่ปี่วางอยู่บนที่นอน

นิราศเดินหาพิกุล แต่เหยียบถูกกองเลือดที่พื้น ปรากฏว่าเลือดไหลออกจากปี่จนชุ่มที่นอน เขาจะหยิบปี่ดู ถูกมือหนึ่งมาคว้ามือไว้ มือนั้นชุ่มไปด้วยเลือด! มองไล่ขึ้นไปจึงเห็นเป็นพิกุลที่เลือดไหลออกจากตา จมูกและปาก เขาตกใจร้องเรียกอย่างเป็นห่วง...

“พิกุล!!! พิกุล!!!”

นิราศจะคว้าตัวพิกุลมากอดแต่พิกุลกลับหายไป เขาคว้าได้แต่ลม แล้วล้มลงบนที่นอนนั้น...

ooooooo

นิราศรู้สึกตัวอีกครั้งที่โรงพยาบาลในกรุงเทพฯ พอสะดุ้งตื่นเขานึกว่ายังอยู่เรือนจางวางพ่วง ร้องสุดเสียง

“พิกุล!!!”

แต่พอมองไปรอบตัวก็สงสัยว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? นิสาได้ยินเสียงนิราศรีบเข้ามาดูร้องดีใจ

“พี่นิราศ...พี่นิราศฟื้นแล้ว”

“พี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...พี่ต้องไปหาพิกุล” นิสา

บอกว่ายังไปไม่ได้เพราะยังไม่หายดี “พี่ไม่เป็นอะไร พี่จะกลับไปหาพิกุล”