ปี่แก้วนางหงส์
ตอนที่ 12
พิกุลพูดอย่างเลือดเย็น นิสาหวาดกลัวว่าพิกุลจะทำอย่างที่พูด อ้อนวอนว่าคุณจะเอาพี่นิราศไปไม่ได้ อย่าทำแบบนั้น พิกุลตาวาวโรจน์ เคลื่อนเข้าหานิสาในพริบตาเดียวพร้อมกับยกมือขวาบีบคอนิสากระแทกเข้ากับผนังปึ่ง!
“ฉันสงสัยมาตลอด...ทำไมคนบาปหนาอย่างแกถึงหนีนรกไปเกิดได้ ทำไมกรรมถึงละเว้นคนชั่วอย่างแก”
พิกุลดันนิสาแรงขึ้นจนผนังด้านหลังลั่นเหมือนกำลังจะปริออก พิกุลดึงนิสาออกมาแล้วเหวี่ยงร่างนิสากระแทกผนังอย่างแรง ร่างนิสาหลุดเข้าไปในเรือนทันที
ที่ห้องนอนเรือนจางวางพ่วง นิราศนอนอยู่บนเตียง เสียงพิกุลลอดเข้ามาว่า
“ถ้ากรรมไม่ตามสนองแก ฉันจะเป็นคนลงโทษแกเอง!”
“ไม่จริง!!!” นิสาร้องอย่างหวาดกลัว
นิราศที่นอนอยู่ตากระตุกเบาๆ เขารู้สึกตัวและพยายามลุกขึ้น
ร่างนิสาถูกเหวี่ยงเข้ามาในเรือนทั้งที่มือถูกมัดไพล่หลัง พิกุลก้าวเข้ามายืนตรงหน้า นิสาคร่ำครวญว่า
“ตั้งแต่ฉันเกิด ไม่เคยมีสักวันที่ฉันหลับตาได้ กรรมทำหน้าที่ของมันเสมอ ชีวิตของฉันวันนี้ไม่ต่างจากคนตกนรกทั้งเป็น คุณพิกุล...ฆ่าฉัน แล้วขอให้เรื่องระหว่างเราจบกันแค่นี้”
“ความตายมันสบายเกินไป...ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต แต่หลายชีวิตที่แกทำลายเขาต้องเผชิญกับความโหดเหี้ยมทรมานจนแม้แต่วิญญาณก็ยังถูกจองจำด้วยความเจ็บปวดก่อนตายไม่เคยลืม ฉันจะให้แกลิ้มรสความทรมานทุรนทุรายก่อนตายมันถึงจะสาสมกับบาปที่แกทำ!!”
ร่างนิสาถูกเหวี่ยงไปกระแทกเสาเรือนด้วยความโกรธของพิกุล นิสาเลือดไหลจากมุมปาก แต่พิกุลไม่สนใจ นิสากลั้นความเจ็บปวด ขอร้องพิกุลว่า ตนยอมตายแต่ขอให้พี่นิราศปลอดภัย
“ก็ไม่เลวนะ หญิงร้าย...ชายโฉด...กับจุดจบแสน ทรมาน”
ooooooo
นิสาหวาดกลัวมาก มองไปเห็นว่าตัวเองอยู่สูงจากพื้นมาก มองไปด้านล่างเห็นว่าตัวเองยืนอยู่บนเก้าอี้ส่วนพิกุลยืนที่หน้าประตูห้อง พูดอย่างเลือดเย็น
“ฉันรอวันนี้มานาน...วันที่แกต้องตายด้วยความทุกข์ทรมาน ไม่มีวิธีไหนที่สาสมมากไปกว่านี้”
นิสายืนอยู่บนเก้าอี้ มีห่วงเชือกที่ห้อยลงมาจากขื่อคล้องคอไว้ นิสาต้องเขย่งเท้าเพื่อไม่ให้ห่วงรัดคอ พิกุลมองภาพนั้นอย่างสะใจ ถามว่า
“รู้สึกยังไงที่ความตายกำลังคืบคลานหาแก” นิสาขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า พิกุลพูดเลือดเย็นว่า “เมื่อจวนตายจึงคิดได้สินะว่าแกต้องขอโทษฉัน มันเป็นการเอาตัวรอดไม่ใช่เพราะสำนึกเลยสักนิด คนที่ทำเรื่องชั่วๆ อย่างแกมันคงอยู่ในสันดาน ฉันจะให้แกตายอย่างช้าๆ ทุกข์ทรมานยิ่งกว่าทุกคนที่แกฆ่า...นังสารภี!!”
