ปี่แก้วนางหงส์

ที่ป่าช้าวัดประจำตำบล ขณะหมอผีแกะห่อกระดูกเพื่อทำพิธี เห็นพิกุลปรากฏตัวขึ้น หมอผีถามว่าเจ็บแค้นมากถึงกับจะมาเอาคืนหรืออีพิกุล พิกุลมองห่อกระดูก พูดกับหมอผีว่า

“กระดูกพ่อแม่ของข้าแปดเปื้อนบาปจากมือของเอ็งเกินไปแล้ว เอามือสกปรกของเอ็งออกไปเดี๋ยวนี้”

กำนันร้อนใจเร่งหมอผีว่าจะจัดการอะไรก็เอาเสียที ให้มันเย้ยอยู่ได้ แต่พิกุลไม่รอให้หมอผีลงมือ พุ่งเข้าไปที่ห่อกระดูก ปรากฏลมกระโชกมาทำให้พิธีเกือบพัง แต่กระดูกพ่อแม่พิกุลก็ยังอยู่ในมือหมอผี

“มึงมีกำลังเท่านี้รึ...กูจะสั่งสอนให้มึงรู้ฤทธิ์บริวารของกู” หมอผีมองไปรอบๆ หลุมศพปะทุขึ้นพร้อมกับวิญญาณผุดขึ้นมาจากหลุมทั้งป่าช้า มันมองพิกุลอย่างอาฆาตแค้น หมอผีปรามพิกุลว่า “มึงพ้นมือพรายหุ่นพยนต์ของกูได้ แต่อย่าคิดว่าจะรอดจากผีตายห่าตายโหงบริวารของกูไปได้”

เงาดำพุ่งมารอบตัวพิกุล พิกุลสะบัดปัดเงาดำพวกนั้นให้พ้นตัว แต่ยิ่งปัดเงาดำนั้นก็เหมือนจะยิ่งเข้ามาครอบครองร่างของพิกุล พุ่งเข้าหูตาจมูกปากทะลุออกทุกทวารจนยากที่พิกุลจะหลุดพ้นได้ พิกุลดิ้นรนอย่างทรมาน หมอผีชี้มีดหมอไปที่พิกุลพูดยิ้มเยาะ

“มีแต่มีดหมอของกูเท่านั้นจะช่วยมึงได้ มึงไม่ยอม ดวงจิตมึงจะถูกครอบงำให้เป็นพวกเดียวกับมัน มึงจะทรมานยิ่งกว่าตกนรก”

พิกุลตอบอย่างเด็ดเดี่ยวว่า “ไม่ยอม” หมอผีมองเงาดำที่มันพุ่งเข้าพุ่งออกร่างของพิกุล แล้วหน้าพิกุลก็กลายเป็นหน้าผีน่ากลัว เส้นเลือดปูดโปนเหมือนร่างจะแตกสลาย พิกุลร้องอย่างเจ็บปวดทรมาน

กำนันสะใจที่เห็นพิกุลเจ็บปวด คว้ามีดหมอจากมือหมอผีออกนอกเขตที่หมอผีเสกไว้ เอามีดหมอชี้หน้าพิกุลที่กำลังเจ็บปวดทรมานว่า “มึงอยากให้กูช่วยไหม” พิกุลเจ็บปวดเกินกว่าจะทำอะไร ได้แต่จ้องมีดหมอเขม็ง

“แต่กูอยากเห็นมึงทรมานยิ่งกว่านี้ กูจะเผาเรือนของมึงให้เป็นจุณ ต่อให้มึงรอดไปได้ มึงก็จะเป็นผีเร่ร่อนเท่านั้น”

ความโกรธของพิกุลกลายเป็นพลัง ลมกระโชกอย่างแรงกระแทกกำนันพงษ์กับหมอผีกระเจิงไปคนละทาง มีดหมอกระเด็นปักที่พื้น พิกุลจึงตั้งจิตประกาศต่อหน้าพลังดำมืดรอบตัวทั้งที่ยังเจ็บสาหัส

“ข้าขออุทิศบุญกุศลอันใดที่ข้าเคยกระทำแม้เพียงธุลี ได้ช่วยปลดปล่อยดวงวิญญาณอันทุกข์ทรมานด้วยไสยดำอำนาจมืดใดๆก็ตามให้เป็นอิสระด้วยเถิด”