ปี่แก้วนางหงส์

นิสาอ่านจดหมายอย่างซาบซึ้ง... “ข้อดีของความกลัวคือมันทำให้รู้ว่าเรามีหัวใจ ความกลัวทำให้เราเอาตัวรอดเพื่อรักษาชีวิต ก็เพราะชีวิตของเรานั้นสำคัญนัก ขอให้นิสามีชีวิตอยู่เหนือความกลัวเพื่อเป็นความสุขของคนที่อยู่รอบตัวนิสาเอง...จากพี่นิราศของนิสา”

นิราศตื่นขึ้นมามองนิสาที่นั่งอยู่ นิสาถามว่าหลับไปตั้งนานหิวไหม นิราศมองนิ่งไม่ตอบจนนิสาเก้อ บอกว่าทุกคนเป็นห่วงพี่ นิราศถามว่า “ห่วงเหรอ...ไม่มีใครเข้าใจหรอกว่าพี่รักพิกุลมากแค่ไหน”

นิสาสะท้อนใจที่ได้ยินจากปากของนิราศว่าเขารักพิกุลมาก บอกว่าตนเป็นห่วงเขามาก ห่วงยิ่งกว่าน้องสาวห่วงพี่ชาย แต่ได้รับคำตอบที่เจ็บปวดยิ่งกว่าว่า “พี่รู้ว่าเราคิดยังไงกับพี่ แต่หัวใจพี่มีแต่พิกุลเท่านั้น”

อัปสรกลับมาบ้านสีหน้าเหมือนมีเรื่องในใจที่คิดไม่ตก สินธรถามว่าบ้านนั้นเขาพูดอะไรให้ไม่สบายใจหรือเปล่า แต่อัปสรกลับจำอะไรไม่ได้เลย เหมือนเวลาที่เธอไปพบนิราศกับทิพย์เกสรนั้นขาดหายจากชีวิตไปจนเปรื่องบอกว่าให้ไปหาหมอ แต่สินธรบอกว่าหมอคงช่วยอะไรไม่ได้ อาการอย่างนี้ต้องพึ่งเจ้าอาวาสมากกว่า

ฝ่ายทิพย์เกสรเห็นอาการของนิราศก็หวังพึ่งหลวงพ่อให้มาปัดเป่าวิญญาณผีร้ายของพิกุล เมื่อนิราศมองอย่างไม่สนใจไยดีก็ตัดพ้อต่อว่า ว่าแม่ผิดมากหรือที่เป็นห่วงแก นิสาขออย่าโกรธนิราศเลย บอกนิราศว่าคุณป้าเป็นห่วงพี่มาก ทิพย์เกสรโทษว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะนังนั่นทำให้นิราศเปลี่ยนเป็นคนละคนอย่างนี้แล้วหุนหันออกไปเลย นิสาออกมาบอกสมคิดว่าตนจะไปดูคุณป้าหน่อย คุณป้าคงโกรธพี่นิราศมาก

“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะดูแลคุณนิราศเอง” สมคิดเข้ามาในห้องก็เห็นนิราศหลับไปแล้ว

นิสาไปหาพุดกรองที่วัดเล่าว่านิราศกับคุณป้ามีปากเสียงกัน ตนกลัวว่านิราศจะเป็นอะไรมากกว่านี้

“เขาจะพ้นจากบ่วงนี้ได้ด้วยการรู้ความจริงค่ะ...” นิสาบอกว่าดูเหมือนเขาไม่อยากรับรู้อะไรนอกจากไปหาพิกุลอย่างเดียว “ถ้าเขาไป...เขาจะรู้ความจริงค่ะ...ไม่แต่คุณนิราศเท่านั้นนะคะ”

ฝ่ายสมคิดนอนหลับไปพอตื่นมองไปที่เตียง

นิราศหายไปแล้ว กุญแจรถก็หาย ระแวงว่านิราศเอาไป ไปดูที่ลานจอดรถรถก็ไม่อยู่ สมคิดเชื่อว่านิราศเอาไปแน่ๆ ตกใจไม่รู้จะบอกทิพย์เกสรยังไง