ปี่แก้วนางหงส์

ทิพย์เกสรสนใจทันทีถามว่าที่ไหนหรือ เปรื่อง บอกว่าที่นั่นผีดุไม่มีใครอยากไปหรอก ทิพย์เกสรว่าผีดุแค่ไหนก็ต้องไปดูให้เห็นกับตาว่าลูกตนไม่อยู่ที่นั่น สมคิดถามว่าเรือนครูทับอยู่ไกลจากที่นี่ไหม เปรื่องบอกว่าอยู่ตรงคุ้งน้ำเลยวัดไป ขณะสมคิดมองหน้าทิพย์เกสร รอการตัดสินใจ เจ้าอาวาสก็หยิบขวดน้ำมนต์ให้บอกว่า

“เก็บไว้เป็นมงคลแก่ตัวนะโยม”

ทิพย์เกสร สมคิด กับเอียดพากันไปหาเรือนครูทับ ถามชาวบ้านก็บอกกลัวๆกล้าๆว่าเรือนนี้ตั้งอยู่ลึก ไม่มีธุระอะไรก็ไม่มีใครผ่านกันหรอก เรือนก็อยู่ไม่ไกลเห็นหลังคาอยู่นั่น บอกแล้วชาวบ้านขอตัวไปเลย

นิราศอยู่เรือนครูทับตามลำพัง ขณะเขาไปตาก ผ้าขาวม้ากลับมาเห็นเหมือนเงาคน ดีใจนึกว่าพิกุลกลับมาแล้ว พอไปหาเงานั้นก็หายไป มีเสียงเรียก

“คุณยศ...คุณยศ...” นิราศหลอนจนหมุนหาไปทั่ว

นิราศได้ยินเหมือนคนขึ้นเรือน เขาวิ่งขึ้นเรือนไปทันที ครู่หนึ่งทิพย์เกสรกับนิสามาถึงจะขึ้นเรือน แต่ขึ้นไม่ได้เพราะถูกงูมาขวางบันได เอียดเข้าไปกันทิพย์เกสรออกมา นิสากับสมคิดช่วยกันไล่งูแล้วทั้งหมดจึงขึ้นเรือนไปอย่างหวาดๆ

ทั้งหมดไปเจอนิราศนอนนิ่งอยู่ที่พื้นเหมือนคนใกล้ตาย ทิพย์เกสรถลาเข้าไปปลุกนิราศแต่เขาไม่รู้สึกตัว นิสาจับชีพจรแล้วสีหน้าไม่ดี เสนอให้รีบพาเขาออกไปก่อน ขณะที่ช่วยกันอุ้มนิราศลงเรือนนั้น นิราศก็เพ้อ

“ผมไม่ไป...ผมจะอยู่กับพิกุล”

พิกุลฟุบอยู่ที่เรือนจางวางพ่วงเหมือนได้ยินเสียงของนิราศที่เรือนครูทับ ภาพในนิมิต พิกุลเห็นนิสากับสมคิดกำลังช่วยกันประคองนิราศที่ยังสลบลงเรือนก็ยิ่งเจ็บปวด พึมพำแค้น...

“ฉันช่วยแกให้พ้นจากถูกกระทำย่ำยีของไอ้สารเลว นั่น แต่แกกลับจะมาพรากคุณหลวงไปจากฉันอย่างนี้หรือ นี่หรือสิ่งที่ฉันได้รับจากความเมตตาปรานีของฉัน...” พิกุลเหมือนจะลุกไปตามนิราศแต่หมดแรงเสียก่อนได้แต่ร้องไห้ อาฆาต “สิ่งที่แกกับเขาทำกับฉันไว้ จะต้องได้รับการชดใช้!”

พอนิราศรู้สึกตัวขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของนิสา นิสากุมมือเขาไว้ ขวดน้ำมนต์ที่เจ้าอาวาสให้ตกอยู่ข้างตัวนิราศ พอรู้สึกตัวนิราศก็ดิ้นรนพร่ำเพ้อแต่จะไปหาพิกุล นิราศดิ้นอย่างอ่อนแรงจนสลบไป

นิสาบอกสมคิดให้รีบพานิราศไปจากที่นี่