ปี่แก้วนางหงส์

นิราศขโมยรถของสมคิดขับไปหาพิกุลที่เรือนจางวางพ่วง สินธรถามว่ากลับมาทำไม เขาบอกว่ามาหาพิกุล สินธรบอกว่าพิกุลเคยอยู่ที่นี่แต่เขาตายไปนานแล้ว ที่นี่เป็นเรือนของตน ไม่อนุญาตให้ใครขึ้นมา

นิราศไหว้อ้อนวอนขอให้ตนอยู่ที่นี่กับพิกุลเถิด ตนมีชีวิตอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพิกุล สินธรไม่ยอม แต่อัปสรขอร้องให้เขาอยู่เถิดถือว่าตนขอก็แล้วกัน

สินธรใจอ่อน อัปสรจึงจัดที่นอนให้นิราศ และขอให้เขาได้พบกับพิกุลอย่างที่หวัง

คืนนี้นิราศได้ยินเสียงเหมือนพิกุลอยู่ตรงนั้นตรงนี้แต่พอไปหาก็ไม่มี ที่แท้พิกุลนั่งหวีผมอยู่หน้ากระจกที่ห้องนอน เธอรับรู้ความโหยหาของนิราศอย่างไม่สนใจ นิราศถูกหลอนจนเหนื่อย มานอนก่ายหน้าผาก รำพึง

“ไม่ว่าคุณจะอยู่ไหน ไม่ว่าคุณจะเป็นอะไร ขอให้คุณได้รู้ไว้เถอะว่าผมจะรออยู่ที่นี่...หากผมไม่มีโอกาสได้พบคุณอีก ก็ขอให้ผมพบคุณในฝันเท่านั้นก็เป็นบุญของผมเหลือเกินแล้ว...พิกุล”

นิราศรำพึงน้ำตาไหล...พิกุลอยู่ที่คานเหนือหัวนิราศก็น้ำตาไหลก่อนเมินหน้าหนีเพราะกลัวตัวเองจะใจอ่อนอีกครั้ง...

ooooooo

เมื่อนิสารู้ว่านิราศหายไปก็คาดว่าเขาไปหาพิกุลที่เรือนจางวางพ่วงตามที่พุดกรองบอกว่าถึงเวลาที่ความจริงจะปรากฏแล้ว นิสาถามว่าความจริงอะไร พุดกรองถามว่าถ้าเป็นเรื่องของนิราศแน่ใจหรือว่าเธอจะช่วยเขาได้

นิสาขึ้นเรือนพลางร้องเรียกนิราศ แต่ไม่มีวี่แวว เธอจึงพนมมือขอ

“คุณพิกุล ถ้าคุณได้ยินฉัน...ฉันขอร้องนะคะ ขอให้คุณปล่อยพี่นิราศออกมา”

สิ้นเสียงนิสา จู่ๆก็มีลมแรงราวกับพายุพัดใส่จนนิสาต้องเกาะราวบันไดไว้ ลมพัดแรงอย่างกราดเกรี้ยวเหมือนเป็นคำตอบจากพิกุล แต่นิสาก็พยายามขึ้นบันไดไปจนได้ พลางบอกกล่าวว่า

“ฉันไม่รู้ว่าพี่นิราศทำอะไรให้คุณเจ็บแค้น แต่ถ้ามีอะไรที่ฉันสามารถจะชดใช้แทนพี่นิราศได้ฉันยินดีทำทุกอย่าง”

“ดี...” เสียงพิกุลเอ่ยขึ้น พลันทุกอย่างก็เข้าสู่สภาพปกติ นิสาหันไปตามเสียง แล้วต้องผงะล้มลงเมื่อเห็นหน้าพิกุลที่กราดเกรี้ยวยืนห่างแค่ฝ่ามือกั้น! แม้จะตกใจมากแต่คำแรกที่นิสาถามพิกุลหลังจากยกมือไหว้คือ

“คุณพิกุล พี่นิราศยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า เขาปลอดภัยไหมคะ” เห็นพิกุลนิ่ง นิสาขอร้อง “คุณพิกุล...ฉันขอร้อง...ขอให้คุณปล่อยพี่นิราศกลับบ้านเถอะนะคะ ตอนนี้คุณแม่ของพี่นิราศกำลังเป็นทุกข์เพราะเป็นห่วงพี่นิราศ ฉันอยากให้คุณนึกถึงความรู้สึกของแม่คนหนึ่งที่เป็นห่วงลูกชายเพียงคนเดียว พี่นิราศคือหัวใจ เป็นความหวังที่สำคัญที่สุดในชีวิตของครอบครัวเราทุกคน”