ปี่แก้วนางหงส์

วันต่อมา อัปสรมานั่งที่ท่าน้ำสีหน้าเป็นกังวล สินธรบอกว่าเราช่วยเขาได้เท่านี้แหละ ขณะนั้นเองทั้งสองก็ได้ยินเสียงดังขึ้นพอชะโงกดูเห็นอะไรบางอย่างผุดขึ้นจากใต้น้ำ

สินธรโน้มตัวไปหยิบ พลันก็ตะลึงอึ้ง ปี่ท่านจันนั่นเอง! สินธรดีใจมากเมื่อได้สิ่งที่ตามหาแล้ว สินธรกับอัปสรเอาปี่ไปที่บ้านเจ้าคุณพิชัยตามที่สารวัตรเขียนแผนที่ให้ สินธรหยิบปี่จากย่ามพึมพำอย่างเป็นสุข

“ปี่เลานี้จะได้อยู่ในที่ที่สมควรอยู่เสียที”

ต่อมานิสาอธิบายให้อัปสรกับสินธรฟังถึงความตั้งใจของทิพย์เกสรที่รู้ว่าเจ้าของเรือนตั้งใจจะทำบุญให้วัดจึงอยากช่วยดูแลซ่อมแซมให้อยู่ในสภาพที่ดีขึ้นก่อนจะทำเรื่องถวายวัด สมคิดบอกว่าขอให้ถือว่าคุณทิพย์ขอร่วมทำบุญด้วยก็แล้วกัน สินธรบอกว่ามีคนตั้งใจมาร่วมบุญเราก็ไม่ควรขัดศรัทธา สมคิดจึงส่งนามบัตรให้บอกว่าถ้าช่างตีราคาแล้วติดต่อตนได้เลย อัปสรบอกนิสาว่าตนมีบางอย่างที่ต้องรบกวน

วันต่อมานิสาจึงเอาบันทึกของท่านเจ้าคุณพิชัย ที่บันทึกถึงวงปี่พาทย์ของจางวางพ่วงให้นิราศ บอกว่าในนี้มีเรื่องของคุณพิกุลอยู่ด้วย คุณอัปสรคิดว่าเขาควรจะได้อ่าน

นิราศกลับถึงบ้านก็เปิดบันทึกอ่านด้วยความรัก เจ้าคุณพิชัยบันทึกไว้สั้นๆแต่กินใจลึกซึ้งว่า

“หนึ่งชั่วชีวิตของมนุษย์เรานั้นเป็นดั่งไส้เทียนอันถูกเปลวไฟไหม้จนหมดเชื้อ หากแต่มีความไม่แน่นอนเพียงลมพัดดับเมื่อแรกจุด แม้เพียงชั่ววูบแต่เปลวไฟนั้นก็ได้ให้ความสว่าง ความอบอุ่น ยังประโยชน์แก่ผู้ที่ตกอยู่ในความมืดอยู่บ้าง...เพลงปี่ของแม่พิกุล ผู้เป็นบุตรีของท่านจางวางพ่วงคือความสว่างชั่ววูบนั้น...ชั่วเวลาสั้นๆหากแต่เป็นความรื่นรมย์ตลอดกาลในชั่วชีวิตของฉัน...และเป็นยิ่งกว่านิรันดร์กาลในชีวิตแสนสั้นของบุตรชายคนเดียวของฉันเช่นกัน...”

ooooooo