ปี่แก้วนางหงส์

“ฆาตกรอย่างแกมีสิทธิ์ขอความเห็นใจจากใครด้วยเหรอ!” นิสาชะงักหน้าเสีย “เหยื่อทุกคนที่แกฆ่าไม่เคยมีโอกาสต่อรองร้องขอชีวิตจากแก การเผชิญหน้ากับความตายว่าเจ็บปวดแล้ว แต่การรับรู้ความรู้สึกที่ต้องเห็นคนที่ตัวเองรักต้องตายโดยที่เราช่วยอะไรไม่ได้ แกจะได้รู้ว่ามันทุกข์ทรมานสาหัสขนาดไหน”

“ถ้าคุณบอกว่าสิ่งที่ฉันเคยทำมันเลวร้าย แล้วคุณจะทำซ้ำรอยของฉันเหรอคะ ฉันแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่ฉันขอชดใช้ให้คุณทุกอย่างที่คุณต้องการ...ขอแค่คุณยอมเมตตา...”

“สำหรับคนอย่างแก ความเมตตาคือสิ่งสุดท้ายที่แกจะได้รับ!!”

พิกุลแสยะยิ้ม เหวี่ยงมือไปในอากาศ ร่างของนิสาก็กระเด็นไปกระแทกผนังดังพลั่ก กระนั้นนิสาก็ยังคลานไปขอร้องพิกุลให้ปล่อยนิราศ

“ตั้งแต่แกมาที่นี่ ความจริงที่แกเห็นไม่ได้ทำให้แกรู้สึกนึกผิดกับสิ่งที่แกทำกับฉันไว้เลยสักนิดเดียว”

นิสาอึ้ง จะยกมือไหว้อ้อนวอนขออีกแต่มือถูกพิกุลสะกดไว้ จับข้อมือนิสาบิดไปที่ด้านหลัง แล้วเชือกเส้นหนึ่งก็เลื้อยพาดมามัดมือนิสาไว้ นิสาถูกพลังของพิกุลดึงขึ้นมาดันไว้กับผนัง ยิ้มร้ายบอกว่า

“แกจะไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้ยกมือไหว้เพื่อร้องขอชีวิต” นิสาก็ยังขอเจอนิราศ ถามว่าเขายังปลอดภัยอยู่ใช่ไหม “รักเขามากใช่ไหม อยากรู้ไหมว่าความรักของแกมันทำร้ายฉันยังไง”

พิกุลจ้องตาของนิสาให้มองมาที่ตาของตน ปรากฏภาพบรรยากาศงานแต่งงานของหลวงราชกับสารภี นิสาอึ้งแล้วร่างของเธอก็เหมือนถูกจิกหัวให้ลุกขึ้น

“แกกับคุณหลวงรวมหัวกันหลอกลวง เหยียบย่ำหัวใจฉัน มันเจ็บปวดยิ่งกว่าฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็น”

นิสาน้ำตาซึมด้วยความรู้สึกผิด เอ่ยเสียงเครือ

“ฉันอยากขอโทษที่ทำให้คุณต้องผิดหวัง ฉันเข้าใจคุณนะ การมอบหัวใจรักทั้งหมดที่เรามีให้กับคนที่ไม่รักเรามันเจ็บปวดแค่ไหน แต่คุณก็รู้ว่าความรักระหว่างคุณกับพี่นิราศมันเป็นไปไม่ได้ คุณอยู่คนละภพ คุณเป็นผีเขาเป็นคน คุณกับเขาไม่มีวันอยู่ร่วมกันได้”

“ผีอย่างฉันให้เป็นคนคงยาก แต่ถ้าทำให้คนกลายเป็นผีคงง่ายกว่า”