ปี่แก้วนางหงส์

สารภีหยิบมาลัยดอกปีบขึ้นชื่นชมเอ่ย “คุณยศอย่าได้ลืมไว้อีกนะเจ้าคะ” นิสาสะดุดหูชื่อคุณยศพอดีพุดกรองถามว่าเสร็จหรือยัง นิสามองพุดกรองอย่างตกใจไม่รู้ว่าพุดกรองทำอะไรกับตน ถามว่า “นี่มันอะไรคะ”

“สิ่งที่คุณเห็นเป็นสิ่งที่คุณอยากรู้หรือเปล่าคะ” นิสาถามว่าผู้หญิงที่ตนเห็นเป็นใคร? พุดกรองส่ายหน้าบอกว่า “ไม่มีใครรู้จักตัวเองได้ดีกว่าเจ้าตัวหรอกค่ะ” นิสาถามว่าหมายถึงอะไร พุดกรองตัดบทว่า “ร้อยมาลัยต่อเถอะค่ะ เดี๋ยวดอกไม้จะเฉาเสียก่อน” แล้วหยิบดอกหนึ่งขึ้นจะร้อยต่อ พุดกรองเตือนว่า “ตั้งสติให้ดีนะคะ”

ooooooo

สินธรกับอัปสรเดินออกจากห้องหนึ่ง สินธรยังคาใจที่หาปี่พิกุลไม่เจอ อัปสรถามว่าแล้วนายรู้เหรอว่าปี่ท่านจันของพิกุลอยู่ไหน สินธรบอกว่ายังไม่รู้แต่ถ้า มีน้ำใจก็ช่วยกันหา

อัปสรลงจากเรือนเจอสมคิดกับทิพย์เกสรขึ้นเรือนมา สินธรเดินมาถามว่ามาทำอะไรกันที่นี่ ตอนนี้ตนเป็นเจ้าของเรือนที่ถูกต้องตามกฎหมายและไม่มีวันขายเรือนนี้ให้ใครทั้งนั้น

สมคิดบอกว่าตนไม่ได้มาธุระเรื่องนั้น แต่คุณทิพย์เกสรแม่ของคุณนิราศอยากมาขอขมาแม่พิกุล สินธรถามว่าเขามาลบหลู่บรรพบุรุษตนเมื่อไหร่ ทิพย์เกสรบอกว่าไม่ใช่การลบหลู่ แต่ลูกชายตนเอาแต่เพ้อว่าเขารักแม่พิกุล เขารักใคร่กันอย่างไรตนไม่รู้ แต่ตอนนี้ลูกชายตนเหมือนคนบ้า เพ้อถึงแต่ผู้หญิงคนนี้ ทันใดนั้นพิกุลปรากฏตัวขึ้นระหว่างสินธรกับทิพย์เกสร สินธรพยักหน้าบอกทิพย์เกสรว่า

“รักกับผู้หญิงที่ตายไป 50 ปีแล้ว ก็คงบ้าจริงๆ”

“ก็เพราะอย่างนี้ ฉันถึงต้องมาขอขมา ขอให้เขาอย่าทำอะไรลูกฉันยิ่งไปกว่านี้เลย”

ooooooo

พุดกรองนั่งร้อยมาลัยกับนิสา แต่นิสากลับวางเข็มร้อยมาลัยร้องไห้ไม่อาจร้อยต่อไปได้ พุดกรองถามว่าไม่อยากรู้เรื่องของตัวเองแล้วหรือ นิสาไหว้ขอโทษทุกอย่างที่เคยทำกับพุดกรอง ขอให้ยกโทษให้ตนด้วย

พุดกรองบอกว่าตนอภัยให้ นิสาถามว่าแล้วพี่ชายตนล่ะเขาจะอโหสิกรรมเมื่อไร พุดกรองบอกว่าความเจ็บแค้นของคนเรานั้นอยู่ลึกเกินกว่าที่คนอื่นจะหยั่งรู้ได้ ไม่ใช่แต่พี่ชายเธอที่ต้องการให้เธอสำนึกความผิดที่เคยทำไว้ นิสาทำหน้าเหมือนไม่อยากรู้เรื่องในอดีตต่อไป