พันธกานต์รัก

“แต่พี่ว่านี่น่าจะเป็นพายุมากกว่านะพาย” ทองเอก ท้วง พระพายยิ้มหน้าเป็นให้ แต่ก็คุ้มค่าที่ทำให้แสนคมกับพันธกานต์เข้าใจกันได้สักที พันธกานต์หันขวับมองเธอ

“พูดขนาดนี้นี่ฉันต้องถือพานพุ่มไปขอบคุณชลกับอานพที่ยิงพ่อฉันด้วยเลยไหม”

แสนคมได้ยินชื่อนพดลก็สนใจขึ้นมาทันที อยากรู้ว่าตอนนี้สองพ่อลูกเป็นอย่างไรบ้าง ทองเอกแจ้งว่านพดลตายในที่เกิดเหตุ ส่วนนภชลถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลจิตเวชเนื่องจากคลุ้มคลั่ง หมอวิเคราะห์ทางจิตอย่างละเอียดแล้ว อาจจะต้องเก็บเธอเอาไว้ที่นั่นตลอดชีวิต

พันธกานต์ฟังแล้วเศร้าใจมาก โทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง ตอนที่เธอมาสารภาพรักกับเขาครั้งนั้น เขาน่าจะบอกไปตรงๆถึงเหตุผลที่เขารับรักเธอไม่ได้เพราะขนาดเขายังไม่รักตัวเองแล้วจะเอาอะไรไปรักเธอ แสนคมปลอบว่าที่นภชลเป็นอย่างนี้ต้นเหตุไม่ได้มาจากเขา พระพายเห็นด้วยกับท่านเข้ามาจับมือพันธกานต์ไว้อย่างเป็นกำลังใจให้

“การที่นายซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเอง ฉันว่ามันดีกับนายและคุณชลแล้วล่ะ รู้ไหมทำไมถึงยังมีวันพรุ่งนี้ ก็เพื่อให้เรามีโอกาสแก้ไขสิ่งที่เราทำผิดพลาดไง ถ้านายสงสารคุณชล นายก็ไปเยี่ยมคุณชลบ่อยๆก็ได้นี่”

ชายหนุ่มพยักหน้าให้พ่อกับพระพายอย่างสบายใจขึ้น

ooooooo

ไม่กี่วันถัดมาหมออนุญาตให้แสนคมกลับไปพักฟื้นต่อที่บ้านได้ ทันทีที่กลับถึงบ้านคมน์พิมุกต์ แสนคมชวนพันธกานต์ ช่อม่วง ทองเอกและพระพายไปที่ห้องนอนของแพรทอง เอาดอกไม้ไปวางไว้ที่หน้ารูปถ่ายของเธอ ให้สัญญาว่าต่อจากนี้ไปจะดูแลพันธกานต์แทนเธอเอง ชายหนุ่มขัดขึ้นอย่างเขินๆ

“ไม่ต้องเลยพ่อ นี่ผมโตแล้วนะ ผมต่างหากที่ต้องบอกแม่ว่าผมจะเป็นคนดูแลพ่อเอง”

แสนคมโวยวายนี่หาว่าตนแก่แล้วอย่างนั้นหรือถึงจะต้องมีคนมาดูแล สองพ่อลูกทำท่าจะเถียงกัน ช่อม่วงต้องขอร้องให้หยุดเถียงกัน เอาเป็นว่าต่างคนต่างดูแลกันก็แล้วกัน พันธกานต์ไม่วายกระเซ้า ตนคงไม่ต้องดูแลพ่อเพราะท่านมีอาช่ออยู่แล้วทั้งคน แสนคมแหย่ลูกคืนบ้าง เขาเองก็มีพระพายคอยดูแลอยู่แล้วเหมือนกันไม่ใช่หรือ คนถูกเอ่ยชื่อเขินจัดไม่รู้จะพูดอะไรได้แต่อึกอัก พันธกานต์นึกสนุกก็เลยช่วยพ่อรุมแหย่เธอ

“ทำไม ให้ดูแลฉันแค่นี้ทำไม่ได้หรือไง”

“แล้วทำไมฉันต้องดูแลนายด้วยไม่ทราบ”

“อ่ะๆๆ ถ้าเธอไม่ดูแลฉันงั้นฉันดูแลเธอเองก็ได้” พันธกานต์แหย่ไม่เลิกยิ่งทำให้พระพายเขินหนัก ทำอะไรไม่ถูกเดินหนีออกจากห้องไปเลย เขารีบเดินตาม แสนคมกับช่อม่วงต่างหัวเราะชอบใจ ผิดกับทองเอกที่ไม่ได้รู้สึกดีใจไปกับทั้งคู่ด้วย ฝ่ายพันธกานต์เดินตามพระพายจนทัน ถามว่าว่างไหม