อินทรีแดง

“ใครจ่ายเงินให้ฉันก็ทำให้ทั้งนั้นแหละ” เปรื่องตอบไม่ตรงคำถาม อินทรีแดงเปิดหน้าต่างอุ้มเปรื่องที่นอนอยู่บนเตียงไปไว้บนขอบหน้าต่าง ทำท่าจะโยนลงไป เปรื่องยังนิ่งไม่ยอมบอก อินทรีแดงผลักหัวเขาหงายออกนอกหน้าต่างทีละนิดๆจนเกือบจะหล่น เขาถึงยอมบอกว่าทำงานให้ไป่หลง...

ชาติกับมนตรีวิ่งมาถึงโถงทางเดินเห็นนักฆ่าใกล้ถึงห้องพักฟื้นของเปรื่อง ตะโกนสั่งให้หยุด นักฆ่าไม่ยอมหยุดรีบผลุบเข้าไปในห้อง ไม่ทันเห็นอินทรีแดงกำลังเค้นสอบเปรื่องอยู่ รีบคว้าเก้าอี้ไปค้ำประตูไว้ ครั้นหันมาเห็นเหตุการณ์ในห้องรีบแจ้งพรรคพวก ผ่านทางบลูทูธที่เสียบหู

“มีเหตุผิดพลาด มีตำรวจไล่มา ส่วนเปรื่องอยู่กับคนบ้า”

“ตำรวจเห็นฉันก็บอกว่าบ้า แกเป็นผู้ร้ายก็ยังบอกว่าบ้า เฮ่อ พวกแกนี่ไม่มีจินตนาการกันสักคน”...

ที่คอนโดฯซึ่งอยู่ห่างโรงพยาบาลออกมาเกือบหนึ่งกิโลเมตร กริชเดินถือกระเป๋าใส่ปืนไรเฟิลเข้ามาในล็อบบี้พร้อมกับสมุนคู่ใจพายุและพิโรธ รปภ.ของคอนโดฯเห็นคนแปลกหน้าเข้ามาถามว่าจะไปไหน พายุตะครุบคอหอย รปภ.บิดเสียงกระดูกหักดังกร๊อบ กริชเดินเลยเขาไปขึ้นลิฟต์หยิบหน้ากากภูตมรณะมาสวม ขณะที่พายุกับพิโรธเฝ้าล็อบบี้ไว้ไม่ให้เข้ามารบกวน...

สองนายตำรวจพยายามเปิดประตูห้องพักฟื้นเปรื่องเข้าไปแต่ติดเก้าอี้เปิดไม่ได้ ตะโกนสั่งให้นักฆ่าเปิดประตูพร้อมกับแสดงตัวว่าเป็นตำรวจ นักฆ่า

ไม่สนใจเสียงเรียกปรี่เข้าหาอินทรีแดง สองคนต่อสู้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร มนตรีกับชาติผนึกกำลังกัน ในที่สุดก็พังประตูเข้ามาจนได้ มนตรีชักปืนขู่นักฆ่าให้หยุดต่อสู้และมอบตัว

ooooooo

นักฆ่าเลิกต่อสู้กับอินทรีแดงหันไปแย่งปืนจากมนตรี ชาติชักปืนจะยิงนักฆ่าก็ทำไม่ได้กลัวพลาดไปโดนพวกเดียวกันเอง จังหวะนั้นมีเสียงกระจกหน้าต่างแตก เปรื่องถูกยิงตายคาที่ อินทรีแดงและมนตรีก้มหลบ ขณะที่ชาติยังยืนงง อินทรีแดงต้องเตะตัดขาเขาทำให้ล้มทั้งยืนรอดจากคมกระสุนที่ยิงมาอีกนัดหวุดหวิด

“ไง...งงล่ะสิไอ้พวกสวะ หดหัวเป็นลูกเต่า

ต่อไปแล้วกัน” นักฆ่ายิ้มหยันใส่อินทรีแดงกับพวกตำรวจ แล้วจะออกจากห้อง กระสุนจากกริชในคราบภูตมรณะถูกหัวนักฆ่าล้มตึง

กริชยิ้มพอใจกับผลงานตัวเองเก็บปืนแล้วลงจากดาดฟ้าคอนโดฯอย่างใจเย็น...

อินทรีแดงค่อยๆโผล่หน้าออกไปมอง เห็นร่างคนเดินลงจากดาดฟ้าคอนโดฯที่อยู่ไกลออกไป พึมพำว่ามือปืนกำลังหนีแล้ววิ่งออกไป โดยมีมนตรีกับชาติตามไปอีกทอดหนึ่ง...