นางทิพย์
ตอนที่ 11
“นี่ๆเตะอีกข้างซะเลย โบราณว่าหนามยอกต้องเอาหนามบ่ง” คำพูดของทัดทำให้ภาธรปิ๊งไอเดียขึ้นมาได้...
ในขณะที่ภาธรคิดหาทางเอาตัวรอดจากถูกบังคับให้แต่งงาน ผีเจ้าฟ้าทิพฉายสะกดจิตชาลีกับทรงศิริ
“ทำให้ภาธรแต่งงานกับปริตตาแล้วเงินทอง ลาภยศ ข้าจะทำให้เจ้าได้ทุกอย่าง”...
รวิปรียาเป็นห่วงชาดามาก โทร.ถามภาธรว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง เขาจะไปเยี่ยมเธอพอดี ชวนรวิปรียาไปด้วยกันวันพรุ่งนี้จะไปรับ รวิปรียาจะรอแล้วขอตัววางสายก่อน
“คืนนี้ฝันถึงผมด้วยแล้วคุณจะฝันดีที่สุด”
หยอดคำหวานจบภาธรวางสาย สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดเมื่อนึกถึงตอนอยู่ในสระน้ำกับผีเจ้าฟ้าทิพฉาย “ทิพฉาย ผมไม่ได้รักคุณ เราร่วมชีวิตกันไม่ได้”
ooooooo
ภาธรแวะไปหาชาลีกับทรงศิริที่บ้านแต่เช้าเพื่อแจ้งให้ทราบว่าตัวเองจะยกบ้านเรือนไทยที่หนองพรายให้ปริตตา ทรงศิริถามย้ำว่ายกให้ไม่ได้ขายใช่ไหม
“ไม่ขายครับ เราเป็นญาติกันเรื่องแค่นี้ไม่มีปัญหา แต่เรื่องแต่งงาน...”ภาธรพูดไม่ทันจบชาลีชิงพูดขึ้นก่อน
“เธอจะปฏิเสธหรือ” ชาลีมองหน้าภาธรสีหน้าไม่พอใจ ครู่ต่อมา ภาธรเดินไปหาผีเจ้าฟ้าทิพฉายในร่างปริตตาที่กำลังตัดดอกไม้อยู่ในสวนข้างบ้าน เธอยังงอนเขาไม่หายขยับจะเดินหนี เขารีบไปดักหน้า
“ถ้ามีอะไรที่ผมทำให้คุณเสียใจน้อยลง ขอให้คุณรู้ว่าผมเต็มใจทำ”
“เพราะคุณเป็นห่วงความรู้สึกฉัน หรือว่าจะทำเพื่อรวิปรียา” ผีเจ้าฟ้าทิพฉายเห็นภาธรมองอย่างสงสารก็ไม่พอใจ “ฉันไม่ได้ต้องการสายตาเวทนา ฉันไม่ต้องการความสงสาร คุณรู้ว่าฉันต้องการแค่ให้คุณยึดมั่นสัจจะวาจาของคุณ คำสัญญาไม่ว่านานแค่ไหนมันก็มีความหมาย หรือคุณคิดว่าชาตินี้คุณไม่ได้พูดว่ารักฉัน คุณก็เลยมีสิทธิ์จะทำลายความรักของฉันยังไงก็ได้ คนที่รอไม่มีค่าสำหรับคุณเลย” ว่าแล้วเธอเดินหนี ภาธรคว้ามือไว้
“ถ้าคุณกับผมมีอดีตที่หนองพราย ผมก็อยากให้คุณจำมันไว้แค่สิ่งดีๆ ผมบอกคุณหญิงไปแล้ว ผมยกบ้านที่หนองพรายให้คุณ”
ผีเจ้าฟ้าทิพฉายยิ้มดีใจ อ้อนวอนให้ภาธรช่วยพาไปหนองพรายหน่อย...
ขณะที่ภาธรขับรถพาผีเจ้าฟ้าทิพฉายมุ่งหน้าสู่เรือนไทยที่หนองพราย รวิปรียาแวะมาหาทินเทพที่บ้านสีหมนตรี ผกาพาเธอไปที่ห้องพระซึ่งทินเทพนั่งสมาธิอยู่
“เมื่อคืนก็นั่งสมาธิจนดึก ตื่นเช้ามาพอกินข้าวเสร็จ ก็มาห้องนี้”
ทินเทพได้ยินเสียงทั้งคู่คุยกันลืมตาหันมองด้วยสีหน้าเป็นกังวล จากนั้นเขาชวนรวิปรียาไปคุยกันที่ศาลาริมน้ำ เล่าให้ฟังว่าเมื่อคืนตอนนั่งสมาธิเขาเห็นน้องหนูนอนทอดร่างไร้เรี่ยวแรงอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ซึ่งเต็มไปด้วยหมอกหนา เขาเข้าไปประคองเธอให้ลุกขึ้นนั่ง พยายามปลุกแต่เธอไม่รู้สึกตัว
