นางทิพย์

ผกาดึงหลานชายมากอด สองย่าหลานกอดกันอย่างเป็นกำลังใจซึ่งกันและกัน...

ฝ่ายภาธรไม่ได้ตรงกลับบ้าน แต่แวะไปหาผีเจ้าฟ้าทิพฉายที่บ้านทรงศิริเพื่อขอคุยด้วย เนื่องจากยังคาใจไม่หายว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ในร่างปริตตาได้

“คุณเชื่อว่าฉันเป็นอะไรล่ะคะ พลังงาน ผี วิญญาณหรือเป็นคนรักของคุณ”

ภาธรไม่ให้คำนิยามอะไรทั้งนั้น รู้แค่ว่าตัวเองระลึกถึงอดีตได้เพราะผีเจ้าฟ้าทิพฉายกับรวิปรียามีพลังที่ทำให้เขาเห็นอดีต ผีร้ายไม่พอใจทำไมทุกครั้งที่เขาพูดถึงตนต้องมีชื่อรวิปรียาขึ้นมาด้วย เขาอธิบายว่า

ทั้งคู่เป็นผู้หญิงแปลก ถึงเขาไม่รู้ที่มาที่ไปของรวิปรียา แต่เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังช่วยเขาจากอะไรบางอย่าง ส่วนผีเจ้าฟ้าทิพฉายเขาหวังว่าเธอคงไม่เกี่ยวกับเรื่องที่พ่อของเขาป่วย ทินเทพถูกทำร้ายหรือที่ชาดามีท่าทางแปลกๆ

“ฉันไม่ใช่คนดีในสายตาคุณเลยล่ะสิ นางฟ้าแสนดีในใจคุณ มีแค่รวิปรียา”

“ไม่เกี่ยวกับรวิปรียา ทิพฉายเราเจอกันได้เพราะคุณมาจากหนองพราย มาพร้อมกับแหวนที่ผมไม่ควรเอาติดตัวมา แหวนที่มีเจ้าของ”

“ฉันกับคุณ เราอยู่ที่นั่นด้วยกัน คุณสัญญาแล้วก็ทิ้งฉันไว้กับสัญญาของคุณ ภาธรฉันทำได้ทุกอย่าง ฉันยอมเจ็บยอมโดนประณาม สิ่งเดียวที่ฉันควรได้รับจากคุณคือความรักไม่ใช่สายตารังเกียจ”

ด็อกเตอร์หนุ่มยอมรับว่าออกญาพิชิตแสนพลเคยรักเธอมาก่อน แต่ตอนนี้เวลานี้เขาไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นคนที่เคยให้สัตย์สัญญากับเธอ เขาคือภาธรไม่เคย สัญญาอะไรกับเธอไม่เคยบอกว่ารักเธอ ผีเจ้าฟ้าทิพฉายหัวใจแทบสลายกับคำพูดนี้ แต่เขาไม่สนใจแค่อยากรู้ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะหยุดเรื่องเลวร้ายเหล่านี้ได้สักที

“ก็ตายไปกับฉันเหมือนที่คุณเคยให้สัจจะวาจาไว้ ตายไปกับฉันหรือไม่ก็ดูฉันตายต่อหน้าคุณ ดูหัวใจที่มีคุณคนเดียว ตายอีกครั้งพร้อมกับร่างนี้”

ภาธรตกใจถึงกับร้องเอะอะห้ามทำให้ปริตตาตายเด็ดขาด ผีเจ้าฟ้าทิพฉายไม่สนใจว่าใครจะตายในเมื่อเขาผิดคำสัตย์สาบานกับเธอก่อน แล้วพุ่งลงไปในสระน้ำ ภาธรโดดตามไปคว้าร่างเธอไว้  สองคนใกล้ชิดกัน เธอถือโอกาสแนบหน้าตัวเองกับใบหน้าเขา ร้องไห้สะอึกสะอื้น เขากอดเธอไว้ด้วยความสงสาร ชาลีกับทรงศิริเดินผ่านมาเห็นเขากอดหลานสาวตัวเอง ก็โวยวายลั่นว่าเขาทำอะไรปริตตา ภาธรผละออกห่างจาก เธอทันที