นางทิพย์

เหยื่อรายต่อไปของผีเจ้าฟ้าทิพฉายก็คือชาดานั่นเอง เธอสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมองไปรอบห้อง ผีสมชายโผล่พรวดมาตรงหน้า เธอกรีดร้องด้วยความตกใจ ตุ้มวิ่งเข้ามาถามว่าเป็นอะไรถึงได้ร้องบ้านแทบแตก

“พี่...ฝัน...ฝันร้าย” ชาดาตัวสั่นขวัญผวาสุดๆ...

ทางฝ่ายรวิปรียาเป็นห่วงความปลอดภัยของ

ชาดา ชวนภาธรแวะไปเยี่ยมเธอที่บ้านไปวันนี้ตอนนี้เลย เขาหยิบมือถือขึ้นมาโทร.หาเธอแทน ตุ้มกำลังห่มผ้าให้ชาดาจึงไม่เห็นมือถือของเธอบนโต๊ะสั่น

เพราะมีสายเข้าจากภาธร แต่มันสั่นแค่ครั้งเดียว ผีสมชายที่ยืนดูอยู่ใช้พลังทำให้เครื่องดับ ภาธรจึงติดต่อไม่ได้

รวิปรียายิ่งเป็นห่วงชาดามากขึ้นเขาต้องปลอบว่าคงไม่มีอะไร ชาดาคงอยากพักผ่อนก็เลยปิดเครื่องไว้ติดต่อได้

จะบอกให้รู้

“คุณจะกลับหรือยัง ให้ผมไปส่งนะ ไปไหนมาไหนอย่าไปคนเดียว ผมเป็นห่วง”

ooooooo

ไม่นานนักภาธรพารวิปรียามาส่งที่ร้านขายของเก่า เธอย้ำว่าอย่าลืมวันพรุ่งนี้เราต้องไปเยี่ยมชาดา เขาแกล้งถามว่ามีอะไรจะสั่งอีกไหม

“มีแล้วต้องทำนะ”

“ครับ ทำทุกอย่างไม่บ่นไม่เถียง ไม่ขัดใจ...ผมดีใจที่คุณไม่หายไปอีก”

“วันหนึ่ง...” รวิปรียายังพูดไม่ทันจบ ภาธรชิงพูดขึ้นก่อนว่าอย่าพูดว่าเธอต้องจากไปแล้วจับมือเธอมากุมไว้ สารภาพความในใจว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้รู้สึกดี เหมือนที่เธอทำ เขากับพ่อคุยเปิดใจกันได้ก็เพราะเธอ

“ผมไม่สนอดีต ผมสนใจแต่ปัจจุบัน วันนี้ผมจับมือคุณผมก็ขอให้มันเป็นแบบนี้ไปนานที่สุด ชั่วชีวิตเราได้ไหมครับ” ภาธรมองรวิปรียาด้วยสายตาเว้าวอน เธอค่อยๆดึงมือออก ไม่สัญญาอะไรกับเขาทั้งนั้น

เพราะกลัวทำให้ผิดหวัง  แล้วเดินเข้าร้านไปเลย ภาธรมองตามหน้าเศร้า

“อีกหน่อยฉันก็ต้องกลับไปยามา ฉันไม่ใช่มนุษย์อย่างคุณภาธร อย่าดีกับฉันแบบนี้” รวิปรียาพึมพำ

กับตัวเองน้ำตาคลอเบ้า ขณะที่ภาธรเดินกลับไปขึ้นมอเตอร์ไซค์ขับออกไปอย่างผิดหวัง...

ทินเทพกลับถึงบ้านเห็นผกายืนหน้าเครียดอยู่ที่ศาลาริมน้ำเข้าไปปลอบว่าอย่าเครียดไปเลยทุกอย่างต้องดีขึ้น เขาไม่อยากให้ท่านป่วยไปอีกคนหนึ่ง ผกาปลื้มปริ่มที่เห็นเขาโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก

“ผมจะดูแลครอบครัวเรา ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ”