กุหลาบเกราะเพชร

“คนเดียวที่จะทำให้เธอเจ็บควรจะเป็นฉัน”พูดจบเตชิตเดินจากไป ณัฐวรามองตามอยากกอดเขาใจแทบขาด อยู่ๆเลือดกำเดาไหลทะลัก เธอปาดทิ้งมันยิ่งไหล จนต้องเอาเสื้อเช็ดโดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

ooooooo

ที่เซฟเฮาส์ของตำรวจ ชยธรชี้ให้ทุกคนดูจุดแดงๆที่กะพริบอยู่บนจอมือถือ แจ้งว่านั่นคือพิกัดที่นิรมนอยู่ตอนนี้ นัธมนมองเขาอย่างเห็นใจจับมือเขาบีบ เขาพยักหน้าเป็นทำนองยังไหวอยู่

“ซึ่งนิรมนอาสาเป็นตัวล่อเข้าไปอยู่ในมือของพวกมัน”

“สถานการณ์ตอนนี้ที่เราพอจะรู้ก็คือณัฐวรากำลังตกอยู่ในอันตราย” นำบุญเสริม

“จากหลักฐานที่โรงแรมซึ่งตามไปเจอเตชิต ณัฐวราหายไปตั้งแต่ตอนนั้น คงไม่มีที่ไหนนอกจากถูกพวกพิพัฒน์จับไป เตรียมตัวให้พร้อม เราต้องกำจัดพิพัฒน์ ถล่มพวกมันให้ราบคาบก่อนที่มันจะได้เข้าไปกำกับดูแลกองกำลังป้องกันประเทศของรัฐบาลชุดนี้”

ดุจดาวบ่นอุบเมื่อไหร่พวกเราถึงจะพร้อม นำบุญย้ำพร้อมหรือไม่พร้อมพวกเราก็ต้องลุย จะรอให้ถึงวันที่หุ่นยนต์ของพิพัฒน์ได้เข้าไปอยู่ในกองทัพไม่ได้ ซึ่งมันจะเป็นกองทัพที่ภักดีต่อพิพัฒน์โดยสมบูรณ์ ดังนั้นพร้อมหรือไม่เราก็ถอยไม่ได้แล้ว จังหวะนั้นกานดากลับจากออกไปข้างนอก นำบุญมองอย่างเป็นห่วงแต่เธอกลับทำเมินไม่เห็นเดินผ่านเขาไปเหมือนเป็นอากาศธาตุ สิตางค์ถามเขานี่ยังไม่เคลียร์กันอีกหรือ

นำบุญยกมือเป็นทำนองไม่ให้พูดอะไรอีก แล้วชวนทุกคนวางแผนการกันต่อไป...

กานดาหลบไปนั่งในห้องน้ำ หยิบซองเอกสารจากกระเป๋าถือขึ้นมาดู ข้างในเป็นฟิล์มอัลตราซาวนด์เห็นรูปเด็กในครรภ์ชัดเจน เธอยิ้มทั้งน้ำตา...

แม้จะดึกแล้ว แต่พิพัฒน์ยังเดินตามแผนเดิมเรียกเตชิตกับฉัตรรัศมีมาพบที่ห้องทดลอง ทำเป็นขอโทษทั้งคู่ที่เรียกมาพบดึกๆดื่นๆ เธอมองเตชิตแล้วยิ้มโปรยเสน่ห์ให้

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวให้พี่เขาไปส่งหนูด้วยก็แล้วกัน”

เตชิตมองสบตาพิพัฒน์ซึ่งยิ้มๆตอบ ฉัตรรัศมีเอะใจ มีอะไรที่เธอยังไม่อัปเดตหรือเปล่า พิพัฒน์บอกให้ไปคุยกับเตชิตเองก็แล้วกัน ฉัตรรัศมียังไม่ทันอ้าปากถามเตชิตชิงพูดกับพิพัฒน์เสียก่อน ยังไม่ได้บอกเลยว่าตามตัวเราสองคนมาที่นี่มีเรื่องอะไร พิพัฒน์หันไปเรียกกฤตนัยที่นั่งหมดอาลัยตายอยากในชีวิตอยู่ที่มุมห้อง เขาเดินมาที่ผ้าคลุมผืนใหญ่สองผืนซึ่งปกปิดร่างใครบางคนเอาไว้อย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก

“ผลงานต้นแบบรุ่นล่าสุดที่ทางองค์กรได้นำเสนอต่อกองทัพและกำลังจะผ่านการพิจารณา ได้รับการผลิตให้เป็นส่วนหนึ่งในกองกำลังป้องกันประเทศนี่เป็นผลงานที่อัปยศที่สุดในชีวิตผม” อธิบายจบกฤตนัยดึงผ้าคลุมออก ร่างแรกเป็นปอมที่ยืนนิ่งหน้าซีดราวกับผี แต่ตาลืมโพลง เตชิตถึงกับอึ้งจำได้ว่าปอมตายไปแล้ว