กุหลาบเกราะเพชร

“มีเรื่องเต็มไปหมด แต่เวลาน้อยจังตัวเอง” เตชิตลูบไล้ใบหน้ากัญญาวีร์อย่างรักใคร่ ถามว่าหนาวไหมอยากห่มผ้าให้เธอตอนนอนจังเลย เธอบอกให้เขาห่มให้ตัวเองดีกว่า ถ้าเขาอุ่นเธอก็จะอุ่นด้วย ถ้าเขามีความสุขไม่ว่าเธออยู่ที่ไหนก็จะมีความสุขไปด้วย เพราะฉะนั้นให้เขาดูแลตัวเองดีๆ แล้วขอให้เขาหันหน้าจอโน้ตบุ๊กไปทางอื่น เขาคิดว่าเธออยากดูทะเล เธอส่ายหน้า

“เค้าแค่ไม่อยากให้ตัวเองเห็นตอนที่จอมันดับไปเท่านั้นเอง”

เตชิตพยักหน้าน้ำตาคลอหันจอโน้ตบุ๊กไปทางอื่น เธอชวนเขาคุยเพื่อเบนความสนใจ

“ตัวเองรู้ไหมทำไมคนเราถึงเรียกแทนคนอื่นว่าตัวเองแล้วเรียกแทนตัวเองว่าเค้า”

“รู้สิ” เตชิตยิ้มทั้งน้ำตา พลันภาพในอดีตตอนกัญญาวีร์อธิบายเรื่องตัวเองกับเค้าให้ฟังผุดขึ้นมาในความคิด ครั้นเห็นเธอเงียบไปเขารู้ทันทีว่าห้านาทีสุดท้ายผ่านไปแล้วก็ร้องไห้ออกมา “ทะเลสวย...สวยเหมือนตัวเองเลยคนดี” เตชิตนั่งนิ่งๆอยู่ข้างโน้ตบุ๊กที่ดับไปพร้อมพระอาทิตย์ตกทะเลเพียงลำพัง

ooooooo

-อวสาน-