กุหลาบเกราะเพชร

ทั้งสองคนหยอกล้อกันไปมาอย่างมีความสุข นิรมน

มองไปทางสิตางค์กับดุจดาวที่กำลังซ้อมคิวชกต่อยกันอยู่ บอกกับชยธรว่าดูเหมือนทุกคนก็ตั้งรับกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้ดี เขาพยักหน้าเห็นด้วย เสียอยู่อย่างเดียวทำไม

ถึงไม่มีใครซื้อหุ้นโครงการนั้นให้เขาเหมือนกับที่เตชิตได้บ้าง สบายไปตลอดชาติเลย

 “แต่ก็ดีนะ พี่เตชิตเขาก็เปลี่ยนแนวทางของบริษัทนั้นใหม่หมด ขวางบอร์ดบริหารที่เห็นแก่ได้สุดตัว ผลประกอบการก็ดีขึ้น”

“ดีสิ ไม่งั้นจะมีปัญญาซื้อเรือยอชต์เหรอ”

นิรมนหาว่าชยธรอิจฉาเตชิต เขาส่ายหน้าทำไมต้องอิจฉาในเมื่อเขามีสิ่งที่มีค่าที่สุดอยู่ตรงนี้แล้ว จากนั้นรวบเอวนิรมนมากอด เธอแกล้งว่าเขาว่าไอ้เฒ่า แล้วทวงถามถึงเรื่องเตชิตว่าจะใช้สิทธิ์ห้านาทีสุดท้ายนั่นไหม เขากลับย้อนถามหากเธอรู้ตัวว่าพรุ่งนี้ไม่ว่าอย่างไร

ก็ต้องตัดขาทิ้ง จะไม่ใช้สิทธิ์ในขานั้นจนถึงนาทีสุดท้ายหรือ คนอย่างเตชิตไม่นั่งเศร้าแน่นอน เขาจะวิ่งจนถึงนาทีสุดท้าย

“ผมเชื่อว่าเขาจะใช้ทุกนาทีที่เหลืออย่างมีค่าที่สุด”...

ณ เวลาเย็นย่ำ บนเรือยอชต์ลำสวยกลางทะเล เตชิตเสียบชิปจากหัวกัญญาวีร์เข้ากับเครื่องสแกนที่

เชื่อมต่อกับโน้ตบุ๊ก แล้วกดเอนเทอร์ด้วยนิ้วสั่นระริกเพราะนี่จะเป็นห้านาทีสุดท้ายที่จะได้อยู่กับหญิงคนรัก ภาพสามมิติของเธอค่อยๆปรากฏขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

เตชิตถึงกับน้ำตารื้น พึมพำว่า “ตัวเอง” ออกมา

“อือ ก็เค้าเองสิ กัญญาวีร์ไง จะใครล่ะ”

“ตัวเองพูดกับเค้าอยู่ตอนนี้ หรือว่าเค้าคุยกับอดีตของเรา”

“ตอนนี้ขณะนี้ นาทีนี้ ใช้เวลาที่มีของเราให้คุ้มค่านะ ...เค้าได้ยินเสียงลม ตัวเองเลือกที่ไหนที่เราจะอยู่ด้วยกันเป็นครั้งสุดท้าย”

เตชิตหันกล้องให้กัญญาวีร์เห็นบรรยากาศรอบๆ เธอชมว่าวิวสวยมาก เขาแปลกใจที่เธอเห็นและได้ยินสิ่งรอบตัว เธอบอกให้เขากระเถิบไปหน่อย เธออยากนั่งข้างๆเขา เตชิตหยิบโน้ตบุ๊กมาวางบนเก้าอี้ข้างๆตัว มองวิวสวยด้วยกัน บ่นเสียดายที่จับมือเธอไม่ได้ เธอบอกให้เขาลองยื่นมือมา เตชิตเอื้อมมือไปแตะโน้ตบุ๊ก กลายเป็นเขาจับมือกัญญาวีร์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แทนที่โน้ตบุ๊ก เธอบอกเขาว่าทุกอย่างมันอยู่ที่ใจเห็นไหม

“ตัวเองเป็นยังไงบ้าง”

“เค้ากำลังจะดับตามร่างเค้าไป เค้าคิดถึงตัวเองนะ”