ตอนที่ 15
กฤตนัยยังคงคุยกับธรณ์เทพที่อยู่ในจอคอมฯ “ด้วยชิปที่อยู่ในหัวแกที่ฉันถอดออกมา อยากหลับตาไม่อยากเห็นภาพแต่ก็ทำไม่ได้ใช่ไหม...ใช่ ฉันต้องการให้แกเห็นภาพตัวเอง คนอย่างแกไม่ควรตายอย่างสงบ” เขาเอากล้องเข้าไปส่องใกล้ๆร่างของธรณ์เทพที่อยู่บนเตียง “แกมันก็แค่ซากปลาเละๆตัวหนึ่งเท่านั้น ปลาท้องแตกในตลาดยังมีอวัยวะภายในมากกว่าแกเลย เสียดายนะแกมีเวลาเจ็บปวดอยู่ได้ไม่นาน”
“เกิดอะไรขึ้น...เกิดอะไรขึ้น”
“หมดเวลาของชิปที่ถูกถอดออกแล้ว ลาก่อนธรณ์เทพ”
ธรณ์เทพในจอคอมฯทุรนทุรายอยู่อึดใจ จอภาพก็ดับวูบ...
เตชิตเลิกสนใจกล้องวงจรปิดที่จับภาพกฤตนัยในห้องทดลองเมื่อเห็นณัฐวรากับนิรมนโผล่ออกมาจากที่ซ่อนแอบมองปอมที่เดินลาดตระเวนอยู่
“กัญญาวีร์” ว่าแล้วเตชิตรีบตามไปที่นั่น
ooooooo
ณัฐวราในสภาพบอบช้ำอย่างหนักพานิรมนหลบเหล่าสมุนมาตามทางเดิน ทันใดนั้นเลือดกำเดาไหลทะลักออกมา เธอพยายามเช็ดก็เช็ดไม่หมดสักที
นิรมนใจเสียร้องไห้เป็นห่วงพี่สาว ทั้งที่แรงเดินแทบไม่มีเธอยังอุตส่าห์บอกน้องว่ายังไหวอยู่ กัดฟันเดินได้ไม่กี่ก้าวก็เซจะล้ม เตชิตพุ่งมารับตัวไว้ทัน ช่วยเช็ดเลือดให้
“เตชิต คุณ...กลับมาแล้ว” ณัฐวรามองแววตาที่กลับมาเป็นเตชิตคนเดิมด้วยความตื้นตัน
“ใช่ เค้าเอง...ตัวเองไม่เป็นไรนะ”
“เค้าโอเค...เค้า...โอเค” ณัฐวรายิ้มให้ทั้งที่ใกล้หมดแรงเต็มที เตชิตซับเลือดที่ไหลออกจากปากกับจมูกเธอให้อีก เธอเริ่มเห็นภาพเขาไม่ชัด ภาพสั่นๆคล้ายภาพจากทีวีที่จอล้มสัญญาณไม่ชัด...
พิพัฒน์กลับมาที่ห้องทดลองต้องตกใจที่เห็นซากของธรณ์เทพอยู่บนเตียง หันไปโวยใส่กฤตนัยนั่งจ้องจอ คอมพิวเตอร์ว่าเป็นบ้าไปแล้วหรือที่ทำแบบนี้ เขาสวนทันทีว่าเพิ่งหายบ้าต่างหาก พิพัฒน์สั่งให้เขาทำหุ่นแบบนี้มาให้อีก ตนนัดผู้หลักผู้ใหญ่ไว้จะให้ดูต้นแบบ เขาส่ายหน้าไม่ยอมทำตามสั่ง พิพัฒน์ยกลูกสาวของเขาขึ้นมาขู่แต่เขาไม่กลัวเพราะรู้ว่าพิพัฒน์หาเธอไม่เจอถึงได้ดิ้นพล่านแบบนี้
“กัญญาวีร์จะต้องจัดการพวกแกราบคาบ”
“อยากตายนักเหรอ” ไม่ขู่เปล่าพิพัฒน์ชักปืนขึ้นมาเล็งใส่ กฤตนัยไม่กลัวอีกแล้วรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่กล้ายิงเพราะต้องการความรู้ความสามารถของตนเอง พิพัฒน์ส่ายหน้าไม่ได้ต้องการตัวเขาแต่ต้องการสมอง
“แกไม่ได้สิทธิ์นั้นหรอก” พูดจบกฤตนัยเอาสว่านไฟฟ้าเจาะกะโหลกตัวเองทะลุ เส้นเลือดในตาแตกทำให้ตากลายเป็นสีแดงก่ำ ก่อนจะร่วงตกจากเก้าอี้ พิพัฒน์แค้นใจมากที่เขาทำลายสมองตัวเองกระหน่ำยิงระบายแค้น ตะโกนสั่งสมุนตามล่าตัวณัฐวราให้ได้ ฆ่าทิ้งอย่าให้เหลือซาก...










