กุหลาบเกราะเพชร

ชัชขุดหลุมเสร็จหันมองอีกทีเตชิตหายไปแล้ว รีบกวาดตามองหา เห็นคลานกระดึบๆอยู่ ที่หนีได้ช้าเพราะเขาถูกมัดมือมัดเท้า ลิ่วล้อของพิพัฒน์วางจอบไว้ปากหลุม เดินไปดักหน้า ยิงปืนใส่พื้นฝุ่นขู่ไม่ให้หนี เขารีบกลิ้งกลับไปทางหลุมที่ขุดไว้ ชัชหัวเราะชอบใจไล่เตะเขาเพื่อให้กลิ้งเร็วขึ้น กระทั่งถึงปากหลุม เล็งปืนหวังยิงหัวให้กระจุย แต่กระสุนดันหมด สมุนชั่วต้องเดินไปหยิบจากรถมาบรรจุลงในรังเพลิงเดินกลับมาที่หลุมอีกครั้ง

“หน้าแกฉันยังไม่อยากจะมองเลยเตชิตเอ๊ย”

เตชิตเห็นชัชยืนคร่อมจอบที่วางหงายอยู่ รวบรวมกำลังใช้สองเท้ากระทืบจอบจนด้ามของมันดีดเข้าจุดสำคัญกลางหว่างขา ชัชจุกแทบอ้วกเดินโซเซตกลงไปในหลุม จอบร่วงตามลงไปปักคอตายอนาถ เตชิตเป็นห่วงณัฐวรา พยายามรวบรวมกำลังอีกครั้งเพื่อกลับไปช่วย...

แม้จะสู้เรี่ยวแรงฟ่างไม่ได้ แต่ณัฐวราฉลาดกว่าใช้ไหวพริบจัดการเขาจนได้ นิรมนเข้าไปประคองพี่สาวที่สะบักสะบอมเต็มที ถามว่าเป็นอะไรมากไหม เธอส่ายหน้า

“พี่ยังตายไม่ได้ พี่ต้องเจอเตชิตก่อน”

ooooooo

นำบุญ วรมัน นัธมนกับชยธรและทีมกุหลาบเกราะเพชรช่วยกันขนอาวุธสารพัดชนิดขึ้นรถเตรียมบุกรังของพิพัฒน์ ขณะที่ต่างคนต่างตรวจเช็กอาวุธของตัวเอง วรมันคอยชำเลืองมองนัธมนบ่อยครั้ง พอเธอหันมอง เขาทำเนียนก้มหน้าเช็กอาวุธในมือ มีเลือดหยดจากจมูกเขา นำบุญยกลังกระสุนผ่านมาเห็นพอดี

“เมื่อคืน...”

“ใช่ ผมฝัน” พูดจบวรมันเหลือบมองนัธมน นำบุญโวยวายด้วยความเป็นห่วงว่าเป็นอะไรกันนักกันหนา ไม่อยากมีชีวิตอยู่หรืออย่างไร นี่คิดอะไรอยู่ วรมันยกคำพูดของเขาที่ว่าความฝันห้ามกันไม่ได้มาอ้าง

“ชิปในสมองแกรั่ว ความจำถ่ายเทสมองเก่ากับของใหม่กำลังไม่รับซึ่งกันและกัน แกรู้ไหมแกจะเป็นยังไง”

“ผมไม่เสียใจนะ”

“เอาไว้ให้ถึงตอนที่แกปวดหัวจนแทบระเบิดแต่มันก็ไม่ระเบิด เอาไว้ให้เลือดมันออกหู ร้องไห้น้ำตาออกมาเป็นสายเลือดก่อนเถอะ แล้วแกจะเสียใจ ฉันประเมินความเป็นคนต่ำไปไม่มีอะไรห้ามความรู้สึกมนุษย์ได้จริงๆ” นำบุญมองวรมันที่เอาแต่เหล่นัธมนอย่างเห็นใจ

ด้านชยธรมองดุจดาวกับสิตางค์อยากจะเข้าไปพูดคุยด้วย แต่ไม่มีโอกาส จังหวะนั้นกานดาในชุดกุหลาบเกราะเพชรเดินเข้ามา ขอไปลุยกับพวกคนร้ายด้วย นำบุญไล่ให้ไปถอดชุด นี่ไม่ใช่ของเด็กเล่น

“หลานฉัน พี่ฉันอยู่ในอันตราย ถ้าพวกเขาเป็นอะไรไปฉันก็ไม่เหลือใคร”