คุณหนูเรือนเล็ก

ฤกษ์เดินเข้ามาในสวนเห็นจักรินกำลังทำร้ายเทวัตวิ่งเข้ามาล็อกคอจักรินทางด้านหลังสั่งให้ปล่อยเทวัตเดี๋ยวนี้ แล้วช่วยดันเสียมออกจากคอเทวัตจนสำเร็จ จับจักรินเหวี่ยงล้มกลิ้งไปกับพื้น คราวนี้จักรินเห็นเต็มสองตาว่าคนมาช่วยเป็นใครแถมยังเข้าไปพยุงเทวัตให้ลุกขึ้นก็ตกใจคาดไม่ถึงพ่อลูกจะเจอกันที่นี่

“แก...แกสองคนมาเจอกันที่นี่ได้ยังไง”

“มึงว่าไงนะ กูสองคนเจอกันแล้วไง” ฤกษ์คาดคั้น จักรินรู้ตัวว่าเผลอหลุดปากไม่ยอมพูดอะไรอีกลุกหนี ฤกษ์จะตามไปเอาเรื่องแต่เทวัตห้ามไว้ ไม่ให้ไปทำอะไรเขาเพราะเขาเป็นลูกชายของท่านเศรษฐี

“แต่มันทำร้ายคุณ” ฤกษ์ฮึดฮัดจะเอาเรื่องให้ได้ เทวัตอ้างว่าไม่ได้เป็นอะไรปล่อยเขาไปจะดีกว่า ถ้าไปทำอะไรเขาอาจมีปัญหาได้

ooooooo

จักรินเดินหนีมาได้ไม่กี่ก้าวเข่าอ่อนจะล้ม ต้องพิงต้นไม้ไว้ ก่อนจะกัดฟันเดินต่อไปจนถึงรถตัวเอง

“พะ...พ่อลูกมันเจอกันแล้ว มันเจอกันแล้ว ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ฉันต้องไป...รีบไปให้พ้นจากที่นี่” จักรินขึ้นรถได้เร่งเครื่องออกไปราวจะแข่งกับพายุ...

ฤกษ์พาเทวัตกลับไปที่ห้องนอนของหนูเล็ก เห็นท้ายทอยเขาเป็นรอยเขียวช้ำอาสาไปหายามาทาให้ ระหว่างรอยาเทวัตยังงงไม่หายทำไมจักรินถึงชิงชังอะไรตนนักหนา ถึงกับต้องด่าไปถึงกำพืดของตนเอง...

ฝ่ายจักรินขับรถกลับโรงแรมราวกับคนสติแตก คร่ำครวญทั้งน้ำตาว่าเป็นฝีมือของหนูเล็กใช่ไหมที่มาแก้แค้นตนด้วยการดลใจให้ฤกษ์กับเทวัตมาเจอกันที่บ้านพ่อ แล้วเปลี่ยนอารมณ์มาด่าทอน้องตัวเองเสียๆหายๆว่าไม่รักดี ตายไปแล้วยังไม่สำนึก ไอ้ฤกษ์เป็นแค่ครูสอนดนตรีจนๆไม่มีสกุลรุนชาติ ไปรักมันได้อย่างไร

“วันนั้นถ้าแกยอมกลับบ้านกับพี่ดีๆ ทิ้งไอ้ฤกษ์กับลูกแกซะ กลับบ้านมากับพี่ แกคงไม่ตาย แกบังคับฉันแกก็รู้ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจฆ่าแกเลย มันเป็นอุบัติเหตุ

ฉันไม่ได้ตั้งใจ” จักรินตบพวงมาลัยรถระบายอารมณ์ อยู่ๆอาการปวดท้องรุนแรงกำเริบขึ้นมาเขาต้องหักรถจอดข้างทาง...

ระหว่างหายาทาแก้ฟกช้ำ ฤกษ์อดคิดถึงคำพูดของจักรินไม่ได้ ที่ว่า “แกสองคนมาเจอกันที่นี่ได้อย่างไร” คิดไปคิดมาก็เอะใจ หรือว่าเทวัตเป็นลูกของตัวเอง คิดได้ดังนั้นถลากลับไปที่ห้องนอนหนูเล็ก เห็นเทวัตนั่งรอท่าอยู่พึมพำออกมาเบาๆว่าลูกพ่อ ชายหนุ่มได้ยินแว่วๆหันมาถามว่าพูดอะไร ฤกษ์อยากบอกใจจะขาดแต่ยังไม่มีหลักฐานอะไรมาพิสูจน์ว่าเขาเป็นลูกของตนเอง จึงกลบเกลื่อนว่าได้ยาทาแก้ฟกช้ำมาแล้วพร้อมกับชูขวดยาให้ดู