คุณหนูเรือนเล็ก

ก้อนสุดท้ายของหนูเล็กเพราะทนรอให้ท่านตาย

ไม่ไหว ฤกษ์สงสารท่านจับใจ

“ผมไม่อยากเห็นท่านคิดมากแบบนี้เลยครับ ท่านไปนอนพักผ่อนดีกว่า”

“ฉันรับรู้ได้ว่าแกเป็นห่วงฉันจริงๆเจ้าเกิด ขอบใจแกนะ แต่ฉันยังไม่ง่วงจะรอคุณเทวัตสักพัก อยากรู้ว่าที่ถูกเจ้าสามตีเอาน่ะเป็นไงบ้าง” วิจารณ์ชะเง้อไปทางประตูรั้วสีหน้าเป็นห่วง ฤกษ์แอบคิดในใจคงไม่ได้หวังมากเกินไป

“ว่าคุณเทวัตอาจจะเป็นสายเลือดของคุณหนูเล็ก เป็นลูกชายของผมเป็นหลานของท่าน”...

คนที่วิจารณ์เป็นห่วงกำลังนั่งกินผลไม้ตบท้ายมื้อดินเนอร์แสนอร่อยอยู่กับดาญ่า นึกขึ้นได้ว่าคุณหนูเรือนเล็กหายไปหลายวันแล้วถามดาญ่าว่าเจอบ้างหรือยัง เธอส่ายหน้าแกเงียบไปเลยเรียกหาเท่าไหร่ก็ไม่โผล่หน้ามา เหมือนกับว่าเรือนเล็กไม่มีรุกขเทวดาคอยปกป้องอีกต่อไปแล้ว

“คุณหนูไปไหนไม่ได้หรอกครับดาญ่า คุณบอกผมเองไม่ใช่หรือว่าคุณหนูรับปากคุณพ่อคุณไว้ว่าจะอยู่ดูแลคุณแทนท่าน ดาญ่าครับเป็นไปได้ไหมครับที่รุกขเทวดาจะหน้าตาเหมือนกันหมด”

ดาญ่าเองก็ไม่รู้เหมือนกันไม่เคยเจอรุกขเทวดาที่ไหนนอกจากที่เรือนเล็ก เทวัตยังอุบไม่ยอมบอกเรื่องรุกขเทวดาที่บ้านวิจารณ์แต่อยากให้เธอไปเจอด้วยตัวเองจึงชวนเธอไปกินข้าวที่บ้านท่าน มีบางอย่างอยากให้เจอ เธอพยายามซักว่าเจออะไร แต่เขาไม่ยอมบอก อ้างว่าบอกก็ไม่ตื่นเต้นต้องไปเห็นด้วยตาตัวเอง

“ชิ...บอกหน่อยก็ไม่ได้ งั้นตกลงค่ะ ดาญ่าว่าง” ดาญ่าค้อนเทวัตหนึ่งวงแล้วจิ้มผลไม้ป้อนให้...

ขณะที่เทวัตกับดาญ่าหวานใส่กันไม่เลิก เหิมขับรถออกจากที่เกิดเหตุด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แม้จะพลาดท่าพลั้งมือทำให้จักรินตายแต่เขาจะถอยไม่ได้ นึกถึงคำพูดของคนตายที่ว่าพ่อ ลูกและตาได้เจอกันแล้วที่บ้านพ่อของคนตายเอง ก็ขบกรามแน่นตบพวงมาลัยรถด้วยความแค้น

“เหลืออีกแค่ไม่กี่วันสิ่งที่ฉันอุตส่าห์วางแผนอดทนทำมานานเป็น 10 ปีกำลังจะบรรลุเป้าหมาย สมบัติของไอ้ภิมุขกำลังจะมาอยู่ในกำมือฉันแล้ว ฉันจะไม่ยอมให้ไอ้กระจอกฤกษ์กับลูกชายของมันมาขวางทางฉันเด็ดขาด” คิดได้ดังนั้นเหิมโทร.หาพรรคพวกให้ช่วยส่งรูปฤกษ์ตอนที่เพิ่งออกจากเรือนจำมาให้ดูเนื่องจากไม่เจอกันมานาน 20 กว่าปีจะได้รู้ว่าหน้าตามันเป็นอย่างไร...

เหิมไม่ได้ตรงกลับบ้านแต่แวะมาจอดรถอยู่หน้ากำแพงรั้วบ้านวิจารณ์ซึ่งบนถนนหน้าบ้านตอนนี้แทบไม่มีรถขับผ่าน เขาปิดไฟหน้ารถมองเข้าไปข้างในอย่างมาดร้าย ทันใดนั้นพรรคพวกของเขาส่งรูปปัจจุบันของฤกษ์มาให้ทางไลน์ เป็นรูปตอนใส่ชุดนักโทษ เหิมแทบจำหน้าไม่ได้เพราะเขาเปลี่ยนไปมาก แต่แล้วรู้สึกคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน หลังคิดทบทวนก็จำได้ว่าฤกษ์เคยไปที่บริษัทเอกธนกิจ คิดแล้วก็ยิ่งโมโห