คุณหนูเรือนเล็ก

“เราเจอกันหน่อยไหม” เหิมยื่นข้อเสนอ ไม่นานนัก เหิมมาพบกับรังสรรค์ที่ผับแห่งนั้น ยื่นซองใส่เงินสองแสนบาทให้ ถือว่าเป็นค่าเหล้าสำหรับคืนนี้ แต่ถ้ารังสรรค์อยากให้เงินล้าน แค่เก็บใครคนหนึ่งให้ตนหน่อย เขา ถึงกับร้องเอะอะนี่จะให้ฆ่าคนอีกแล้วหรือ

“เฮ้ย นายไม่ต้องลงมือทำเองก็ได้นี่ แค่หาคนมาลงมือแทน” เพื่อซื้อใจรังสรรค์ เหิมหยิบสมุดเช็คขึ้นมาเซ็นสั่งจ่ายเงินหนึ่งล้านบาทให้เขา ถ้างานสำเร็จพรุ่งนี้ให้เขาเอาเช็คฉบับนี้ไปขึ้นเงินได้เลย รังสรรค์มองเช็คอยู่อึดใจก่อนจะตอบตกลง จะให้เก็บใครก็ว่ามา เหิมเปิดรูปฤกษ์ในมือถือให้เขาดู พร้อมกับบอกชื่อเสียงเสร็จสรรพ

“ลักษณะท่าทางเหมือนคนสวน คนใช้ นี่อาจนแต้มถึงขนาดให้เก็บคนชนชั้นนี้แล้วหรือ”

เหิมตวาดแว้ดว่ามันไม่ใช่คนใช้แต่เป็นพ่อแท้ๆของเทวัต รังสรรค์จะต้องเก็บมันให้เร็วที่สุด ลงมือพรุ่งนี้ได้ยิ่งดี รังสรรค์ไม่รอช้ารีบโทร.หาสมุนของตัวเองถามว่าตอนนี้อยู่ไหนเดี๋ยวจะไปหา

ooooooo

บนโซฟาในห้องรับแขกของเรือนเล็ก ดาญ่าหลับในอ้อมแขนของเทวัตไปแล้ว แต่เขายังข่มตาหลับไม่ลง ครุ่นคิดถึงคำพูดของเหิมที่ยังคงทิ่มแทงใจของเขาตลอดเวลา

คำพูดที่ว่าเขาไม่ได้เป็นญาติทางไหนของเหิม พ่อแม่ของเขาเหิมก็ไม่เคยรู้จัก แต่รู้จักญาติของเขาที่จะเอาเขาไปทิ้งเพราะไม่อยากเก็บไว้เป็นขยะรกชีวิต มันจึงให้เงินเหิม เหิมอยากได้เงินก็เลยต้องเอาเขามาเลี้ยง

เทวัตมองดาญ่าที่นอนหลับสบายเขี่ยผมที่ปรกหน้าให้ อย่างน้อยเขาก็ยังมีเธอที่มีหัวอกเดียวกัน

“เราสองคนเหมือนคนไร้ครอบครัว แต่ถึงคุณจะโชคร้ายต้องเสียทั้งพ่อและแม่ไป แต่คุณก็ยังโชคดีนะครับดาญ่า ที่อย่างน้อยเคยมีโอกาสได้อยู่กับพ่อแม่ เคยได้รับความรัก เคยได้สัมผัสอ้อมกอดของพ่อแม่ว่าแสนอบอุ่นแค่ไหน แต่สำหรับผม...ผมเหมือนคนที่ไม่มีตัวตน ไม่มีที่ไปไม่มีที่มา ไม่รู้ว่าพ่อแม่เป็นใคร ไม่รู้กระทั่งว่าพ่อที่เลี้ยงมาเป็นแค่คนแปลกหน้าที่เก็บตัวเองมาเลี้ยง” เทวัตเอนหัวพิงดาญ่าเจ็บปวดใจจนน้ำตาซึม...

วัชรีนั่งรอเหิมกลับมาอย่างใจจดจ่อ ทันทีที่เขาหิ้วกระเป๋าเอกสารเข้าบ้าน เธอพุ่งเข้าไปต่อว่าว่าโทร.หาตั้งหลายครั้งทำไมไม่รับสาย เขาไม่สนใจจะตอบคำถาม กดรีโมตฯไล่ดูข่าวในทีวีว่ามีการพบศพจักรินหรือยัง วัชรีสงสัยเขาไล่ดูอะไร เขาอยากรู้ว่ามีข่าวจี้ปล้นฆ่าอะไรบ้างไหม เธอเห็นมีข่าวแบบนี้ทุกวันเขาจะถามไปทำไม