คุณหนูเรือนเล็ก

ระหว่างที่ดาญ่าหาแนวร่วมไปกินข้าวบ้านวิจารณ์ เทวัตกับอารยะพาฤกษ์กลับมาที่บ้านวิจารณ์ด้วยกัน เห็นเจ้าของบ้านกำลังดูต้นไม้อยู่ที่ศาลากลางสวน ฤกษ์ขอร้องสองหนุ่มอย่าบอกท่านเรื่องที่เกิดขึ้นกับตนแล้วเดินแยกไปอีกทาง เทวัตกับอารยะได้แต่มองหน้ากันอย่างอ่อนใจ จากนั้นพากันเดินไปที่ศาลา วิจารณ์เงยหน้าขึ้นมาเห็นสองหนุ่มร้องทักมาด้วยกันได้อย่างไร เทวัตแต่งเรื่องว่าเราสองคนไปทำธุระกันมา

“พอดีผมทำพินัยกรรมฉบับใหม่เสร็จ เลยแวะเอามาให้ท่านด้วย ต้องขอโทษด้วยมาโดยไม่ได้นัดล่วงหน้า”

“ไม่ต้องมีพิธีรีตองกับฉันนักหรอก ฉันกำลังเหงาอยากหาคนกินข้าวเย็นด้วยพอดี เดี๋ยวอยู่กินด้วยกันนะ”

อารยะเห็นเทวัตนัดดาญ่ามากินข้าวเย็นกับท่านวันนี้เหมือนกัน วิจารณ์เร่งให้เทวัตโทร.ไปบอกเธอให้รีบมา จะได้ไปบอกแสงดีเตรียมกับข้าวกับปลาให้พร้อม

“ครับคุณตา ผมจะโทร.บอกคุณดาญ่าเดี๋ยวนี้” ว่าแล้วเทวัตเดินแยกออกไปโทรศัพท์ อารยะพึมพำ

นี่ถึงกับเรียกคุณตาเลยหรือ แล้วมองไปที่เทวัตกับวิจารณ์อย่างทึ่งๆที่ดูทั้งคู่จะรักและผูกพันกันรวดเร็วจนน่าแปลกใจ...

ฝ่ายเทวัตโทร.ยืนยันนัดกับดาญ่าให้มาเจอกันที่บ้านวิจารณ์ตอนหกโมงเย็นโดยจะส่งโลเกชันของบ้านหลังนี้ไปให้ เธอรับคำแล้วนึกขึ้นได้ ไหนเขาบอกว่ามีอะไรจะให้เธอเจอที่นั่น

“ครับ คุณได้เจอแน่” เทวัตพูดพลางมองไปที่พี่สาวคุณหนูเรือนเล็กที่กำลังนั่งเล่นอยู่ที่มุมหนึ่งของสวน

ooooooo

ในเวลาต่อมา หลังจากวิจารณ์ตรวจทานพินัยกรรมที่อารยะร่างมาให้ใหม่ตรงตามความประสงค์ของตัวเองเรียบร้อย จึงบอกกับเทวัตและอารยะว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาท่านมีความหวังว่าหนูเล็กจะกลับมาหาก่อนท่านจะหมดลมหายใจ แต่รอมาจนถึงวันนี้ความหวังของท่านไม่น่าจะเป็นความจริงอีกแล้ว

“ฉันควรจะยอมรับสักทีว่าหนูเล็กอาจจะไม่กลับมาบ้านนี้อีกแล้ว” วิจารณ์คร่ำครวญทั้งน้ำตา ฤกษ์ที่ยืนแอบฟังอยู่พลอยเศร้าใจน้ำตาไหลไปด้วยต้องยกมือขึ้นมาปิดปากกลัวเสียงร้องไห้จะเล็ดลอดออกมา

“ฉันถึงต้องให้คุณทนายทำพินัยกรรมฉบับใหม่นี้ขึ้นมาเพิ่มข้อที่ว่า หากหนูเล็กไม่สามารถรับมรดกได้ แต่มีเลือดเนื้อเชื้อไขก็ให้มรดกตกทอดไปสู่ทายาทแทน ลูกชายทั้งสามคนของฉันจะไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่งเกี่ยวใดๆ ทั้งสิ้น”