คุณหนูเรือนเล็ก

ฤกษ์ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมต้องมายืนรอเทวัตกลับ คิดได้ดังนั้นหันหลังจะไป แต่เห็นแสงไฟหน้ารถของเทวัตแล่นเข้ามาจอดเสียก่อน

ชายหนุ่มลงจากรถเห็นฤกษ์ยืนอยู่ที่มุมมืดร้องถามทำไมยังไม่นอนอีกหรือ

“กำลังจะไปนอนครับ คุณล่ะครับคืนนี้เป็นคืนแรกที่นอนบ้านท่าน”

“นั่นสิครับไม่รู้ผมจะนอนหลับหรือเปล่า”

“ต้องหลับสิครับ คุณได้นอนในห้องที่ท่านเศรษฐีรักที่สุดในบ้านแล้ว” ฤกษ์ว่าพลางเงยหน้ามองขึ้นไปที่ห้องของหนูเล็ก เทวัตมองตามหันมาอีกทีฤกษ์เดินหายเข้าไปในเงามืดแล้ว เขาขยับจะเข้าบ้านเห็นพี่สาวคุณหนูเรือนเล็กแอบมองอยู่ที่ข้างเสาก่อนวิ่งหายไป ทำเอาเขาสะดุ้งเล็กๆไม่วายบ่นคืนนี้จะนอนหลับหรือเปล่าก็ไม่รู้...

เทวัตเดินเข้ามาในบ้านเห็นวิจารณ์นอนหลับอยู่บนเก้าอี้โยกมีหนังสือคาอยู่ที่อก เข้าไปหยิบหนังสือออกให้อย่างเบามือ ท่านร้องทักว่ากลับมาแล้วหรือ เขาขอโทษด้วยที่ทำให้ตื่น ท่านตื่นตั้งแต่มีคนมาบอกว่าเขากลับแล้ว

“เอ่อ เด็กผมจุกคนนั้นใช่ไหมครับ”

“ไม่ต้องไปกลัวเขานะ เขาไม่ทำร้ายใคร อีกหน่อยคุณก็ชิน” วิจารณ์ยันตัวเองลุกขึ้น เทวัตเข้าไปช่วยประคอง ท่านบอกให้เขาไปนอนได้แล้ว อวยพรให้หลับสบาย

ไม่ว่าจะเคยทุกข์ใจเรื่องอะไรมาให้ทิ้งไว้ข้างนอก เมื่อก้าวเข้าบ้านหลังนี้ ท่านอยากให้เขาเจอแต่ความสุข

“ครับคุณตา คืนนี้ผมจะหลับให้สบายแล้วก็ฝันถึงแต่ความสุข ผมไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากขอบพระคุณครับ”...

ดึกคืนนั้นระหว่างที่เทวัตหลับอยู่บนเตียง มีเสียงซอสามสายบรรเลงอย่างอ่อนหวานกล่อมให้เขาหลับฝันดี

ooooooo

เช้าวันรุ่งขึ้น เทวัตกำลังแต่งตัวอยู่ตอนที่ฤกษ์มาเคาะประตูเรียก อดถามไม่ได้ว่าคุณตาให้มาตามหรือ

“เปล่าครับ ท่านออกไปหาหมอตั้งแต่เช้าแล้ว

สั่งผมให้ดูแลคุณเรื่องอาหารเช้า”

“ปกติตอนเช้าผมกินง่ายๆครับอะไรก็ได้”

ฤกษ์ตัดสินใจถามเรื่องซอสามสายว่าเล่นเป็นด้วยหรือ เขาเล่นไม่เป็นแต่มีมันมาด้วยเพราะตอนย้ายออกจากบ้านพ่อ เขาเจอซอตัวนี้อยู่ในตู้เก็บของที่บ้าน เห็นมันหักคิดว่าพ่อคงไม่ต้องการแล้วนึกอย่างไรไม่รู้คว้าติดมือมาด้วย ฤกษ์นึกขึ้นได้ว่าท่านสั่งเอาไว้ในฐานะที่เขาเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ให้ตนพาไปจุดธูปไหว้เจ้าที่เจ้าทางเสียก่อนจะได้อยู่เย็นเป็นสุข เทวัตเห็นดีด้วย วานให้ฤกษ์พาไปเดี๋ยวนี้เลย...