ทิพย์อาภามึนงงเหมือนถูกใครเอาไม้ทุบหัวถามอานนท์ซ้ำว่าเมื่อครู่นี้พูดอะไร เขาอธิบายว่าตามหลักพฤตินัย เขากับเขมจิราเป็นสามีภรรยากันแล้ว เขามาเพื่อเรียนให้ท่านทราบและแสดงความรับผิดชอบ

“ไม่จริงนะแม่ อย่าไปเชื่อเขา”

“คุณอาจะไม่เชื่อที่ผมพูดก็ได้นะครับ แต่คนอื่นคงไม่เป็นแบบนั้นเพราะผมจะไม่ยอมให้เมียผมไปเป็นเมียของคนอื่นเด็ดขาด” อานนท์ขู่กลายๆ ทิพย์อาภาถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงไปกองกับพื้น เขมจิรารีบประคองแม่ไว้ ต่อว่าอานนท์ว่าพอใจแล้วใช่ไหมที่แม่ของเธอเป็นแบบนี้ ทิพย์อาภามองหน้าลูกสาวด้วยความผิดหวัง

“เขม...บอกความจริงแม่” ทิพย์อาภาคาดคั้น 

เขมจิราอึกอักไม่รู้จะบอกอย่างไรแกล้งบีบน้ำตา

“แม่ เขาโกหก แม่ต้องไม่เชื่อเขา แม่ต้องเชื่อ

เขมสิแม่”

“บอกความจริงแม่...เขม” ทิพย์อาภาตะคอกใส่ เขมจิราตกใจไม่เคยเห็นแม่เป็นอย่างนี้มาก่อน...

ขณะที่เขมจิราถูกทิพย์อาภาคาดคั้นให้บอกความจริงเรื่องระหว่างเธอกับอานนท์ ธนาคิมถึงกับอึ้งเมื่อแม่บอกว่าจะให้เขาหมั้นกับเขมจิราให้เร็วที่สุด เอมอรเห็นลูกไม่เออออด้วยถามว่ามีปัญหาอะไร ไหนเขาเคยบอกว่าจะทำทุกอย่างให้เธอเชื่อว่าไม่ได้คิดอะไรกับพิมพ์ชนก

“โธ่...มันคนละเรื่องกัน แม่ครับ ผมกับเขมยัง

ไม่รู้จักกันดีพอขนาดนั้น”

“แต่แม่ว่ามันเรื่องเดียวกัน ก็แค่หมั้น ถ้าแค่หมั้นคิมยังทำไม่ได้ก็หมายความว่าในใจลูกมีคนอื่น”

“โธ่...แม่ครับ”

“แม่ตกลงกับอาทิพย์ไว้แล้ว ถ้าคิมไม่หมั้นกับหนูเขมก็ไม่ต้องมาพูดกับแม่อีก” ขู่จบเอมอรผละจากไป ทิ้งให้ธนาคิมนั่งกลุ้มใจเพียงลำพัง...

ทิพย์อาภาเห็นลูกเอาแต่ร้องไห้ คาดคั้นให้บอกความจริงมาเผื่อท่านจะช่วยอะไรได้ เขมจิราร้ายได้โล่โกหกว่าตัวเองไม่ได้ตั้งใจให้เกิดขึ้น แต่อานนท์ข่มขืนเธอ

เธอไม่ได้ยินยอมพร้อมใจด้วย ทิพย์อาภามองเขาสายตากร้าวตะคอกใส่ว่าทำอะไรลูกของตน อานนท์หน้าเสียไม่คิดว่าเขมจิราจะเล่นไม้นี้

“ไม่จริงนะครับ ไม่จริง” อานนท์ปฏิเสธเป็นพัลวัน เขมจิราบีบน้ำตาโกหกอีก