หลงเงาจันทร์

“คุณพ่อใช่ไหม คุณพ่อทำให้แม่ร้องไห้อีกแล้วใช่ไหม เขมจะไม่ทนแล้ว” เขมจิราจะไปเอาเรื่องพ่อ แต่ทิพย์อาภารั้งตัวไว้ ไม่ใช่พ่อที่ทำให้ตนร้องไห้ ตนแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยลูกอย่าสนใจเลย เขมจิราปลอบแม่อย่าร้องไห้ เธอรักแม่มาก ทิพย์อาภาเองก็รักลูกเช่นกัน รักที่สุดในโลก สองแม่ลูกกอดกัน

“มีแต่แม่ที่รักเขม ในโลกนี้เขมมีแต่แม่คนเดียว พี่คิมเขาทิ้งเขมไปกับพิมพ์แล้วแม่ เขาทิ้งเขมไปด้วยกันแล้ว คอยดูนะ ถ้าพี่คิมถอนหมั้นเขม ต้องมีคนตายไม่เขมก็นังพิมพ์”

“เขม อย่าทำแบบนั้นนะลูก อย่าทำ” ทิพย์อาภาพยายามห้ามสุดฤทธิ์แต่ดูเหมือนลูกจะไม่รับฟัง

ooooooo

พิมพ์ชนกตื่นขึ้นในตอนเช้าโดยมีธนาคิมนอน อยู่ข้างๆ มองเขาด้วยสีหน้าเศร้าและรู้สึกผิด แม้จะรักเขาแค่ไหนแต่จำต้องตัดใจลุกออกจากห้องทิ้งให้เขานอนหลับเพียงลำพัง

สักพักธนาคิมรู้สึกตัวตื่น ไม่เห็นพิมพ์ชนกนอนอยู่ข้างกันก็ตกใจรีบวิ่งออกไปดู เห็นเธอสวมชุดตัวเมื่อวานหิ้วกระเป๋าถือจะออกจากบ้านปรี่เข้าไปกอดไว้จากด้านหลัง ขอร้องอย่าทิ้งเขาไป

“อย่าทำแบบนั้นกับผมอีกเลยได้ไหม ผมคงทนไม่ได้ ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ”

“เรื่องระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้ คุณคือคู่หมั้นน้องสาวฉัน...ฉันเป็นต้นเหตุทำให้เพื่อนคุณตาย คุณต้องเกลียดฉัน คุณต้องรักเขม” พิมพ์ชนกต้องฝืนใจแข็งทำเป็นไม่รู้สึกอะไร แต่ข้างในแทบขาดใจ ธนาคิมตัดพ้อจะให้ทำอย่างนั้นได้อย่างไรในเมื่อเขาไม่ได้รักเขมเธอเองก็รู้ดี

“ถ้าคุณไม่ได้รักเขม คุณหมั้นกับเขมทำไม...เพื่อเข้าใกล้ฉันเพื่อแก้แค้นฉันให้พีทใช่ไหมคะ”

ธนาคิมขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ทำกับพิมพ์ชนกเอาไว้ โกรธเกลียดตัวเองทุกครั้งที่คิดถึงมัน เขารู้ตัวแล้วว่าโง่แค่ไหนที่เข้าใจเธอผิดมาตลอด ขอให้เธอยกโทษให้จะได้ไหม พิมพ์ชนกยินดียกโทษให้ แต่มีข้อแม้ว่าเขาจะต้องแต่งงานกับเขมจิรา เขาเชิญเธอโกรธ หรือไม่ให้อภัยเขาได้เลยแต่เขาจะไม่แต่งงานกับเขมจิราคนที่ทำให้เพื่อนรักของเขาต้องตาย เธอตกใจไม่น้อยที่เขารู้ความจริงเรื่องนี้ แต่ไม่ยอมแพ้

“ฉันบอกแล้วไงว่าคนที่ทำให้พีทตายคือฉันไม่ใช่เขม”

“เลิกโกหกผมสักที พิมพ์ชนกคนที่ทำให้ไอ้พีทตายคือเขม...เขมจิราเอาชื่อคุณไปหลอกไอ้พีท ผมรู้หมดแล้ว” ไม่ว่าธนาคิมจะโต้แย้งอย่างไร พิมพ์ชนกยังคงยืนกรานคำเดิมว่าตัวเองเป็นคนทำให้พีทต้องตายไม่เกี่ยวกับเขมจิรา เขาน้อยใจที่เธอให้ความสำคัญกับน้องสาว ไม่เคยคิดถึงเขาเลย รักเขาสักนิดบ้างไหม