หลงเงาจันทร์

ที่ห้องพักฟื้นผู้ป่วย เขมจิรายังสับสนในจิตใจเห็นแม่ที่อุตส่าห์มาเฝ้าไข้เป็นพิมพ์ชนก เข้าไปบีบคอหวังจะให้ตายคามือ โชคดีที่พิมพ์ชนกเข้ามาดึงเธอออกจากทิพย์อาภาได้ทัน

“แม่ เขมไม่ได้ตั้งใจนะแม่ พิมพ์ไม่รักเขม พิมพ์ไม่รักเขม ไม่มีใครรักเขมเพราะพิมพ์...พิมพ์เกลียดเขมแม่”

“เขม พิมพ์ไม่ได้เกลียดเขมนะ พิมพ์ไม่เคยเกลียดเขมเลย เขมเป็นน้องคนเดียวที่พิมพ์มี พิมพ์จะเกลียดเขมได้อย่างไร” คำพูดของพิมพ์ชนกทำให้เขมจิราสงบลงได้ ทิพย์อาภามองอึ้ง...

ทิพย์อาภาหลบมานั่งร้องไห้เสียใจอยู่คนเดียวที่สวนหย่อมของโรงพยาบาล รู้สึกผิดต่อพิมพ์ชนกที่ตัวเองคอยเสี้ยมให้เขมจิราเชื่อว่าเธอเกลียดน้องตั้งแต่เล็กจนโต นิติที่ตามหาเธออยู่เห็นนั่งร้องไห้ก็เข้ามาปลอบ

 “ลูกอยู่กับหมอแล้วเดี๋ยวลูกก็หาย อย่าคิดมากเลยคุณ”

เธอพยักหน้า แล้วถามนิติทั้งน้ำตาว่าแม่ที่ดีเป็นอย่างไรหรือ “ตลอดเวลาฉันคิดว่าตัวเองเป็นแม่ที่ดีแล้ว แต่ฉันเพิ่งมารู้ตัวเดี๋ยวนี้เองว่าฉันไม่ได้เป็นแม่ที่สมบูรณ์แบบอย่างที่ฉันคิด ฉันเป็นแค่แม่แย่ๆที่รังแกลูก ทำร้ายลูกตัวเอง ฉันทำให้ลูกเป็นแบบนี้ ฉันผิดเอง...ฉันผิดเองค่ะคุณนิติ ฉันขอโทษ” พูดจบทิพย์อาภาร้องไห้โฮ

“ไม่ใช่ความผิดของคุณคนเดียวหรอกนะคุณทิพย์ ผมเองก็มีส่วนผิด ผมดึงคุณเข้ามาอยู่ในวังวนของความทุกข์ ผมเองก็ผิดที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้ ไม่ใช่แค่คุณคนเดียวที่ทำให้เขมเป็นแบบนี้ ผมก็มีส่วน นิสัยของคนมาจากครอบครัวมาจากสิ่งแวดล้อมมาจากคนที่อยู่รอบๆตัว เราทุกคนต่างทำให้เขมเป็นแบบนี้ คุณทิพย์ เราต้องช่วยกันทำให้เขมเป็นคนใหม่ ทำให้ลูกเป็นคนที่มีความสุขในชีวิต เรามาเริ่มต้นใหม่ด้วยกันนะ”

“ค่ะคุณนิติ” ทิพย์อาภาพูดจบโผกอดนิติซึ่งกอดเธอตอบ

ooooooo

เขมจิราอาการดีขึ้น จิตแพทย์อนุญาตให้กลับมาพักฟื้นต่อที่บ้านได้ น่าเศร้าที่เธอจำใครไม่ได้เลยแถมกลัวคุณปู่คุณย่าและพ่อตัวเองอีกด้วย โผกอดพิมพ์ชนกที่คิดว่าเป็นแม่ไว้แน่น

“แม่ เขมกลัว ไม่มีใครรักเขมเลย คุณพ่อก็ไม่รักเขมคุณปู่คุณย่าก็ไม่รักเขม พิมพ์ก็ไม่รักเขม...เขมกลัว”

ทั้งนิติ พงษ์และอารีย์ต่างพูดไปในทำนองเดียวกันว่าทุกคนรักเขมจิรา ทิพย์อาภาทนไม่ไหวปิดหน้าร้องไห้ ขอโทษทุกคนด้วย เธอผิดเองที่เลี้ยงลูกไม่ดี อารีย์ปลอบว่าไม่เป็นไร เรามาค่อยๆให้ความรักเขมจิรากันใหม่ก็ได้ พงษ์เองเชื่อว่าสักวันความรักของพวกเราจะทำให้หลานหายดี...