หลงเงาจันทร์

“พิมพ์...ผมขอโทษพิมพ์ ผมขอโทษ ทำไมถึงได้อยากเป็นพิมพ์ชนกของไอ้พีทมันนัก ทำไมถึงต้องทำให้ผมไม่มีทางออก ทำไมต้องบีบผมต้องทำให้ผมรักคุณไม่ได้ ทำไมพิมพ์ ทำไมผมจะรักคุณไม่ได้ ทำไมๆๆ” ธนาคิมเสียใจน้ำตาร่วง พิมพ์ชนกเองก็เสียใจไม่ต่างจากเขา ค่อยๆยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้ เขาเห็นเธอร้องไห้เช็ดน้ำตาให้เธอเช่นกัน แล้วค่อยๆยื่นหน้าไปจูบหน้าผากเธออย่างปลอบโยน สัมผัสอบอุ่นทำให้เธอต้องหลับตา

“ผมรักคุณพิมพ์ ผมรักคุณ” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรักและจริงใจทำให้พิมพ์ชนกหวั่นไหว เขาค่อยๆจูบปากเธอ คราวนี้เธอไม่ขัดขืนปล่อยใจไปกับสัมผัสของเขา ทั้งสองคนจูบกันด้วยความรักเต็มหัวใจ ปล่อยให้ความรักทำหน้าที่ของมัน...

ทางด้านทิพย์อาภานั่งรอลูกกลับอยู่ที่ห้องนั่งเล่น มีเสียงรถแล่นเข้ามาก็ดีใจคิดว่าลูกกลับมาแล้ว ลุกขึ้นชะเง้อคอมอง แต่ต้องผิดหวังเมื่อเห็นนิติเดินเข้ามา เขาเห็นสีหน้าท่าทางของเธอก็พอเดาออกถามว่ารอลูกหรือ เธอพยักหน้ารับคำ เขาปลอบว่าลูกคงจะไปเที่ยวเล่นเหมือนเคยไม่มีอะไรต้องห่วง

“คุณไปอาบน้ำนอนเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันรออีกสักพัก ถ้าไม่มาก็จะไปนอนแล้ว”

“ให้ผมรอเป็นเพื่อนไหม”

“ไม่เป็นไร คุณทำงานกลับมาเหนื่อยๆไปพักเถอะค่ะ” ทิพย์อาภามองตามนิติที่เดินขึ้นห้องไป ครั้นเขาไปพ้นสายตา ท่าทีผ่อนคลายเมื่อครู่กลับมาเคร่งเครียดอีกครั้ง

“เขมไปไหนลูก เขม”...

คนที่ทิพย์อาภาเป็นห่วงหลบมานั่งดื่มเหล้าอยู่คนเดียวในผับหรู โชคไม่ดีชาคริตดันพาสาวมาเที่ยวที่เดียวกัน เห็นเธอนั่งดื่มคนเดียวบอกให้สาวไปรอที่โต๊ะก่อน แล้วเข้าไปทักเขมจิรา

“สวัสดีครับพิมพ์ชนก...ไม่สิ ผมต้องเรียกคุณว่าเขมจิรา เอ๊ะหรือจะให้ผมเรียกชื่อพิมพ์ชนกดี” ชาคริตเห็นเธอนั่งนิ่งไม่โต้ตอบไม่สนใจก็ยิ่งนึกสนุก เข้าไปกระซิบข้างหู “เรียกชื่อไหนแล้วทำให้คุณมีอารมณ์”

เขมจิราโมโหผลักชาคริตออกห่างอย่างแรง ด่าซ้ำว่าไอ้ทุเรศ ไล่ไปไกลๆอย่ามาให้เห็นหน้า แล้วลุกหนี เขามองตามชอบใจที่ได้กวนประสาทเธอ...

ทิพย์อาภาคิดถึงคำพูดของอารีย์ที่ว่า “แต่จะโทษใครได้ต้องโทษคนสอน ต้องโทษตัวเองนะแม่ทิพย์ เลี้ยงลูกแบบนี้เขาเรียกรังแกลูก” ถึงกับฟุบหน้ากับฝ่ามือร้องไห้ เขมจิราเดินเมาเข้ามาเห็นแม่ร้องไห้หายเมาเป็นปลิดทิ้ง เข้าไปจับแขนถามว่าเป็นอะไร ใครทำให้ร้องไห้ตนจะไปจัดการมันเอง ทิพย์อาภายิ่งร้องไห้หนักขึ้น